-از ظهر که اومدی خونه، خیلی گرفته ای. دیشبم نیومدی و موندی بیمارستان. حالت خوبه؟ -ممنون. سلام می رسونم. -جدی پرسیدم حسام. حالت خوبه؟ به پهلو خوابیدم رو تخت و با جدیت نگاه کردم تو چشماشو گفتم: -نگران بودن بهت نمیاد. -نامرد نشو حسام. من واسه برادرم نگران میشم. موشکافانه بهش نگاه کردم. به نظر سالم میومد. لبخند کجی

  -چیه ترسو؟ از چهار تا قبر می ترسی؟ دوباره نگام به سمت اون قبر کشیده شد. فرید گفته بود قبرستون اجنه. علی گفته بود جنا با خون اون پسره رو تنه ی درخت نوشته ان که منتظرمن. اون جن جلوی انباری گفته بود که منتظرمه. شاید اینجا همون جایی بود که منتظرم بودن… یه قدم عقب رفتم و سرمو

  -حسش می کنم._آخرین کاری که برای آزاد شدن قدرتت باید بکنی، آزاد گردن نیروی توی این گردنبنده. اینو هیچ کس بهت نگفته چون کسی دوست نداره تو تمام قدرتتو در اختیار داشته باشی. همون اندازه ای که داری و باهاش می تونی جلوی اجنه رو بگیری، برای بقیه کافیه. -تو چرا داری بهم میگی چی کار کنم؟ -من جز

  احمقانه ای می کردیم، علی بود که همه چیزو درست می کرد و مثه یه پدر که مراقب بچه های سه سالشه، مراقبمون بود. حالا با ازدواج کردنش، جای خالیش خیلی زیاد حس می شد. -حسام. بیا اینجا پسر. چرا پیش پیر پاتالا نشستی؟ بی تفاوت به پدرام نگاه کردم. یه گوشه از سالن نشسته بود و حسین و

  علی که از اتاق رفت بیرون، سیا گفت: -شب میای خونه من؟ -نه میرم خونه خودمون. -غلط کردی. میای خونه من. حال ندارم دوباره بیام جنازه تو از رو زمین جمع کنم. بی حرف چشمامو بستم که سیا تشر زد: -باز می خوای بتمرگی؟ “؟ “باز می خوای بتمرگی -مگه من چقدر خوابیدم که میگی -همون که کل دیشبو

  سفیدی نداشت. دستاشو دور گردنم حلقه زد اما قصد خفه کردنم رو نداشت. سرمو بالا آورد و به سرامیکا کوبید. درد بدی تو سرم پیچید. قبل از اینکه بتونم واکنشی نشون بدم، دوباره سرمو به سرامیکا کوبید.درد به شدت تو سرم پیچید و ناله کردم. بار سوم که سرمو کوبید، دیگه دردی رو حس نمی کردم. خیلی یه دفعه

  -تنها کسی می تونه قدرت خاموش شده رو فعال کنه که اونو خاموش کرده باشه. که در مورد تو اون فرد پدرته. اما جز پدرت، منم می تونم این کارو کنم. با گیجی سرمو خاروندم و گفتم: -من یکم گیج شدم. یه چیزی تو وجودم همه ی اینا رو قبول می کنه اما عقلم قبول نمی کنه. این منو

  -یه لحظه صبر کن. من هنوز اسمتو نمی دونم. -آرشیدا. می تونی آرشیدا صدام کنی. اومد و دقیقا جلوم ایستاد: به بعد هر شب ساعت ۱۰ ،میارمت اینجا. سعی کن اون موقع کسی اطرافت نباشه. راستی یه چیز دیگه؛ دفعه ی￾من خودم نیروهات رو فعال می کنم. تو این وضعیت به تو خیلی نیاز دارن. اما این کار زمان

  درو که باز کردم، هجوم رنگ صورتی، چشممو زد. ابرو هامو درهم کشیدم و نگاهی به اطراف انداختم. تا به حال تو اتاق سیما نیومده بودم. البته چیز خاصی هم نبود که به خاطر ندیدنش، حسرت بخورم. اتاق سیما دقیقا همون چیزی بود که تصور می کردم. همه چیز فانتزی و صورتی- سفید بود. بر خلاف اتاق من و

  تمام این مدت که حرف می زد، من و سیا ساکت بودیم. جفتمون مثه مونگلا نگاش می کردیم. واقعا درک این چیزا در مورد پدر و مادرم، سخت بود. خیلیم سخت بود. سحر دستمو با دقت پانسمان می کرد و توجهی به سپهر و حرفاش نداشت. سپهر دوباره ادامه داد: -شب تولد تو، به خاطر اشتباه پدرت، قدرتای اون

  با داد سیا چشمامو باز کردم… من رو اون صندلی داغون تو حیاط باراد نشسته بودم و بچه ها اطرافم ایستاده بودن. هیچ خبری از اون زن سفید پوش و قبرستون و مردای شنل سیاه نبود. انگار از خواب پریده بودم. اما اونا خیلی واقعی تر از توهمای من بودن. سنگینی نگاه کسی رو احساس کردم. سرمو که بالا

  -حسام. بیدار شو. زود از پله رفتم پایین و وارد اشپزخونه شدم. مامان که دهنشو باز کرده بود و می خواست دوباره داد بزنه، با دیدن من گفت: -میمیری بگی بیدار شدم که من حنجره ی بدبختمو جر ندم؟ نشستم پشت میز و یه لقمه برای خودم گرفتم. -بابا کو؟ -ماشین رو برده تعمیر. -چرا؟ -صدا می داد. ادم

  یه پوفی کردم و از پنجره به خیابون خیره شدم. اخر سر با تهدید های بابا و سام و مامان مجبور شدم بعد مرخص شدنم، همراهشون راه بیوفتم. البته مامان و بابا و سیما زود تر از ما رفته بودن. دلیل این همه اصرار رو نمی فهمیدم. قبلا وقتی نمی خواستم تو مهمونی های خانوادگی شرکت کنم، هیچ اجباری

  -من می دونم که تو رفتی و همه ی وسایل خونه رو درست کردی. -من؟ من درستش کردم؟ -اره دیگه ممنون. بعد دوباره منو در اغوش کشید. این چرا چرت و پرت می گفت؟ فک می کنه من خونه شو درست کردم؟ -سیا. من هیچ کاری نکردم. سیا ازم فاصله گرفت و گفت: -می دونی که از تعارف خوشم

  -من گفتم برو حموم خودتو بشور. نگفتم برو اون تو بخواب که. اخه یه کیسه کشیدن و شامپو زدن این همه وقت می بره؟ خیره خیره نگاهش می کردم که گفت: -ها چیه؟چرا این مدلی نگاه می کنی؟ -میدونی منو یاد کی میندازی؟ -کلان لوتز، زاک افرون، تیلور لاتنر، جانی دپ یا رابرت پینسون؟ -کی هستن اینا؟ – خاک