گفتن همین یه جمله هم کلی باعث گلودردم شد. _ به حرف مامانت گوش ندادی رفتی آب بازی؟ _ شایدم پفک خورده. _ پفک که مریض نمی‌کنه. _ خیلی هم میکنه. مامان گفت. _ خنگ مامان الکی گفت گولمون بزنه خودش پفکارو بخوره. _ نخیرم دروغ میگی. _ نمیگم.
بی‌حوصله سرمو تکون دادم. _ چه مست باشی یا نه فرقی نداره که. دلم می‌خواست بگم اگه منم تو مستی همچین شبی داشتم بازهم همینو می‌گفتی؟ اما خب درک می‌کنم که بعضی از حرف‌ها جز ایجاد حس بد فایده‌ی دیگه‌ای ندارن. شاید وقتایی که عصبی و ناراحت باشیم واقعاً کلی حرف
_ چه نوبتی؟ فقط دارم سوال می‌پرسم دیگه. یهو میای میگی تو دوسال رابطه‌مون باهاش نبودم و اینا… _ گفتم یه بار توی مستی… _ بسه بسه. کف دستمو جلوی صورتش گرفتم. _ حالا نمی‌خوام از افتخاراتت برام بگی. با چیزی که یادم اومد دستمو زدم به کمرم و یک قدم بهش نزدیک شدم. _ تو مگه باهاش
باید از دکترش بپرسم ببینم داروهاش روی عملکرد مغزش هم تاثیر می‌ذاره؟ _ خوبه که به جای بی‌توجهی و فرار باهام دعوا می‌کنی. نگامو ازش گرفتم و دستمو از توی دستش بیرون کشیدم. یکمم دور‌تر نشستم. گرمای صورتم صد درصد از سرماخوردگیه… _ هنوز عصبانی؟ جوابشو ندادم. _
با همین یه جمله انگار خواب از سرم پرید. _ بخش مدیریت؟ چرا؟ شونه‌هاشو بالا انداخت. _ نمی‌دونم. میزو دور زد و سمت در رفت. _ بهتره وسایلتم جمع کنی دیگه تایم کاری تمومه تقریباً. نمی‌دونم تصور من بود یا رفتار و لحن صحبتش واقعا یکم سرد بود؟
_ نه… بازوشو هل دادم. _ ممکنه یکی سر برسه. _ مهم نیست. _ برای من هست. سرشو روی شونم گذشت و صورتشو به گردنم چسبوند. _ معذرت می‌خوام. دستی که باهاش سعی داشتم از خودم دورش کنم متوقف شد. _ متأسفم که سرت داد زدم و معذرت می‌خوام
با گرفتن بازوم و دور کمرم منو یه گوشه که کمتر توی دیده کشید و پشتمو به دیوار تکیه داد. روبه روم ایستاد و کمرمو نگه داشت. _ ترسیدی؟ نفس عمیقی کشیدم. _ مشخص نیست؟ _ متأسفم نمی‌خواستم بترسونمت. به چشمام زل زد و بعد پیشونیشو به پیشونیم تکیه داد.
عقب کشید و دوباره فاصله رو رعایت کرد. حس بدی که برای چند ثانیه گرفته بودم از بین رفت. _ نظرت چیه؟ دوباره به صفحه‌‌ی لپ تاپ نگاه کردم. _ مناسب نیست. ابروشو بالا انداخت و موهای بلندشو پشت گوشش فرستاد. _ چرا؟ _ دست‌هاش مناسب نیست. _ دست‌هاش؟
توی آسانسور یکم عقب رفتم که برای کارمند دیگه جا باز کنم و همزمان جواب نازنینو دادم. _ رئیس؟ _ آقای افروز دیگه… هامین خان. گوشه‌ی لبی که مودبانه یکم به بالا خم کرده بودم سفت شد. پس واقعاً پاشده اومده شرکت. _ نظارت چرا؟ _ این یه سال اخیر معمولا
چند ثانیه بعد که ترسم از افتادن از بین رفت بازومو از دستش بیرون کشیدم. بدون اینکه سمتش برگردم با قدم‌هایی که نسبت به قبل محتاط‌تر شده بودن حرکت کردم. اقا محسن ماشینو دم پارکینگ آماده کرده بود. منتظر نموندم که پیاده شه و درو باز کردم و سوار شدم. چند ثانیه بعد هم
یه لحظه گیج بهش نگاه کردم. اما با فشار انگشت‌هاش روی مچ دستم به خودم اومدم. یه جوری محکم فشار می‌داد که حس کردم قصد شکوندن دستمو داره. سعی کردم مچمو آزاد کنم و همزمان جوابشو هم دادم. _ یکم قدم زدم. نه تنها موفق به جدا کردن دستم نشدم که حتی
به نظر می‌رسه هر چقدر تلاش می‌کنم آخر سر باز جایی برای آروم گرفتن ندارم. البته یه چیزی با شدت بهم یادآوری شد. رابطه‌ی منو هامین عادی نیست. تو بهترین حالت من فروخته شدم و اونم مجبور به خریدنم شد! بغضی که گلومو گرفته بود اجازه نداد سر اون میز برگردم. یه
دست به سینه شدم. _ خوب تو بگو قضیه چیه پس؟ _ عثمان از ژینوس خوشش میاد. اما ربطی به مثلث عشقی و اینا نداره. سرشو محکم تکون داد. _ به من ربطی نداره. نگامو ازش گرفتم و زیر لب گفتم: _ ژینوس که اینجوری فکر نمی‌کنه. _ اهمیت نمی‌دم.
هامین دستی که توی دستش گرفته بودو یکم فشار داد. _ خوبی؟ سرمو تکون دادم. _ آره. _ چیز بدی که بهت نگفت؟ مکث کرد و بعد از یه نگاه عصبانی به عثمان ادامه داد: _ به جز حرف آخرش… یه نگاه سریع به مردی که همه‌ی توجهش به این
از نگاه معنی دارش خجالت کشیدم و نگامو ازش گرفتم. _ هوم. اما دستشو بین دست‌هام مالیدم و سعی کردم یکم از گرمای نداشته‌مو باهاش تقسیم کنم. نگامو به اجرای نوازنده‌های روی صحنه دوختم. نمی‌دونم نساءخاتون و محمود خان کجان. اونا که قبل از ما راه افتادن. البته اون چند