لبخند نرم نرمک روی لبم نشست و دلم براش پر کشید..   چقدر خوشگل و متفاوت احساساتش رو نشون میداد و چقدر لحن بی قرار و پر حرارتش رو دوست داشتم….   امروز اصلا ندیده بودمش و همین یک روز انقدر دلتنگم کرده بود…   اگه باهاش نمی رفتم تهران و چند روز نمیدیدمش، قرار بود به

        خندید و دستش رو یک طرف سرم گذاشت، خم شد و شقیقه ی طرف دیگه ام رو طولانی بوسید…   لب هاش رو که جدا کرد، تازه فهمیدم چشم هام بسته شده بود و تو داغی لب هاش و حس بوسه ش غرق شده بودم….   چشم هام رو باز کردم و لبخند روی لبش به

        فشاری به بازوم اورد و جلوتر راه افتاد و من هم پشت سرش رفتم…   سورن طبق معمول با خنده و خوشرویی بلند گفت: -سلام..به به چه خانوم جیگری..احوال شما؟..   از بغل سورن، صورت مامان رو دیدم که لبخند عمیقی روی لبش نشست و گفت: -علیک سلام زبون باز..چه عجب شما اینورا پیدات شد..  

        با ناراحتی زیادی نگاهم کرد و من درجا از حرف هام پشیمون شدم…   نباید این بحث رو باز می کردم..من که می دونستم یاداوری اون روزها چقدر ناراحتش می کرد…   با دیدن اشکی که توی چشم هاش جمع شد، حالم بد شد و به خودم لعنت فرستادم…   با ناراحتی یک دستش رو بین

        متفکرانه نگاهم کرد و با مکث گفت: -اینجوری فقط وقتی بچه ی سوگل به دنیا بیاد چند روز میرم و برمی گردم…   سرم رو به تایید تکون دادم و نگاهم رو پایین انداختم…   تکونی به سرم داد تا نگاهش کنم و وقتی نگاهم رو بالا اوردم، لبخند مهربونی زد و گفت: -دو سه روزه

        سرش بیشتر پایین اومد و پیشونیش روی پیشونیم نشست و اهسته لب زد: -من قربون خودت و دوست داشتنت که دنیامو ویرون کرده…   نگاهم رو تند تند از این چشمش به اون یکی و برعکس حرکت دادم و سوالی گفتم: -ویرون؟..   چنگش تو موهام محکم تر شد و مهربون گفت: -از نوع خوبش..  

        دیگه نتونستم جلوی خودم رو بگیرم و دست هام رو برداشتم و ترکیدم از خنده…   اخم هاش توی هم رفت و نگاهش که هشدار دهنده و تهدید امیز شد، با خنده ای که نمی تونستم کنترلش کنم قدمی به عقب برداشتم و گفتم: -ببخشید..نفهمیدم یه لحظه چی شد..   با چشم هایی که از خوشی

      سورن خندید و خطاب به سوگل گفت: -شنیدی؟..باشه عزیزم..قربونت..به سامیار سلام برسون..مراقب خودت و عشق دایی هم باش…   از ذوقش موقع اوردن اسم بچه ی متولد نشده ی سوگل خنده ام گرفت…   سورن از سوگل خداحافظی کرد و بالاخره تماس رو قطع کرد…   راه افتاد سمت اشپزخونه و گفت: -چرا زحمت کشیدی..   اشاره

  یک دست سورن از کنار صورتش حرکت کرد و انگشت هاش لای موهاش فرو رفت و سرش رو محکم تر به سمت خودش فشرد…. مشت های پرند از روی سینه ش باز شد و بی اختیار دست هاش رو حرکت داد و نرم دور گردن سورن حلقه کرد…. سورن با حس دست های پرند دور گردنش، دیگه طاقت نیاورد

  با جمله ی اخرش، پرند پر از حرص شد و با چشم های گشاد شده به سورن نگاه کرد و با صدای بلند گفت: -چرا به تو خبر ندادیم؟..چون جناب عالی مثل بچه ها قهر کرده بودی..چون شما قصد تنبیه کردن منو داشتین و حتی امروزم به زور جواب تماسمو دادین..چون شما من و مشکلاتم به هیچ جاتون نبوده

        گریه ها و هق هق های پرند داشت قلبش رو از جا می کند و فقط می خواست زودتر بهش برسه و ببینه حالش خوبه و سالمه….   زیر لب مدام خودش رو لعنت می کرد که چرا قبل این اتفاق نرفته پیش پرند و باهاش حرف نزده…   نفهمید چطوری رسید و خدا بهش رحم

  از روی صندلیش نیمخیز شد و با احترام جواب خداحافظی بیمارش رو داد و با نگاه بدرقه ش کرد تا وقتی که از اتاق خارج شد و در رو پشت سرش بست….. با خستگی روی صندلی نشست و گردنش رو به چپ و راست حرکت داد… با سر انگشت هاش چشم هاش رو مالید و دستش رو که پایین

  دکتر دوباره لبخند زد و گفت: -چیزی نیست..با فیزیوتراپی درست میشه.. لبم رو جویدم و گفتم: -همینطور ناقص نمونم اقای دکتر؟.. دنیز اروم خندید و دکتر هم با خنده گفت: -نه نگران نباش..چون مدت زیادی توی گچ بوده الان کمی مشکل داری..فیزیوتراپی بری کم کم حل میشه… تشکر کردم و روی صندلی نشستم و دکتر هم پشت میز توی

  دستی به صورتم کشیدم و اروم گفتم: -میشه یه چیزی بگم؟.. کیان با لبخند گفت: -شما دوتا چیز بگو.. لب هام رو جمع کردم و با مکث گفتم: -من خیلی اینجا حوصله ام سر میره..هیچ کاری نیست انجام بدم..میگم میشه کارامو بیارین تو خونه فعلا روشون کار کنم؟…. کیان اخم هاش رو توی هم کشید و گفت: -دیگه چی..نه

  کیان با اخم و ناراحتی کمی نگاهم کرد و بعد از جاش بلند شد و اومد طرفم… روی مبل کنارم نشست و دستم رو توی دستش گرفت و مهربون گفت: -ما نمی خواهیم اذیتت کنیم عزیزم..فقط دوست داریم حالت خوب باشه..ببین با یه کار اشتباه هم حال خودت اینطوریه، هم سورن رو به اون حال و روز انداختی….. بغضم