با رسیدن به خونه نفس عمیقی کشیدم که از دیدش دور نموند خنده ای کرد و دستشو رو بوق فشرد از گوشه چشم تکون خوردن دست و پای روهامو دیدم و با شوق به سمتش برگشتم و نگاهش کردم پلکهاش تکون میخورد صداش زدم : -روهام؟مامانم؟ -هنوز خوابه! مونده تا به هوش بیاد با صدای سردی اینو‌گفت و صاف
سرمو معذب پایین انداختم و لب گزیدم همین مونده بود که ابراهیم بیاد و منو تو اون وضعیت ببینه اونم وقتی که شهریار از رفتنم گفته بود! -زنگ نزدی تیمسار؟ سریع سر بلند کردم و خواستم چیزی بگم که صدای خندون و معترض شهریار رو شنیدم. -بسه دیگه کافیه. ابراهیم هم با چشمای پر از شیطنت به شهریار نگاه
همین فکرها اذیتم میکرد همین فکرها زندگیمو مسموم میکرد. همینا اجازه نمیداد که من با شهریار خوب برخورد کنم. چون مقصر تموم این جریانات اون بود. اون بود و خودخواهی هاش. -برام مهم نیست وقتی اینقدر با نفرت نگاهم میکنی چی تو فکرته. حتی اینکه تو این لحظه میتونی در حد مرگ ازم متنفر باشی هم مهم نیست. برام
با چشمهای گشاد شده نگاهش کردم و گفتم : -چرا اینقدر با کینه حرف میزنی؟ گردشی به چشماش داد و گفت : -من با کینه حرف نمیزنم. تو خیلی حساسی. -تو نه شما! یه لحظه مات نگاهم کرد و بعد گفت : -همه چی دوجانبه اس. من احترامی نمیبینم. -پس چشماتون مشکل داره! لبخند نرمی زد و گفت :
میترا مات نگاهم کرد که شهریار دو مرتبه با عصبانیت پرسید : -دارم میگم میدونی خودش چی میخواد؟ که خودش دایی میخواد یا قاب عکس بابا؟ که مامان میخواد یا زندایی؟ خونه ۵متری یا ۵۰۰متری؟؟ میدونی؟ تو چی میگی؟از طرف کی میگی؟ میترا دستی به گونه اش کشید و گفت : -من خونه ۵۰۰متری ندارم بدم بهش. مادر هم
خانوم ستاری عصبی به پاوران گوشه دیوار تکیه داد و گفت : -همین؟! خداوندی خدا؟ من میگم الان چیکار کنم؟ مگه من رییس رستورانم؟ من خودم مدیر داخلی ام. مگه من خودم چقدر پول دارم مسعود. این کارا این اتفاقا این گندها که شماها میزنید، صاحب رستوران از چشم من میبینه. اون هر اخر ماه، هر ۲۸ ام به
هیچ واکنشی به حرفم نشون نداد و خیلی ریلکس به کارش مشغول بود انگار نه انگار که من حرف میزدم و اون داره میشنوه. حس ادماییو داشتم که به شعورشون توهین شده که غرورشون به بدترین وجه ممکن خورد شده و هرگز نمیتونن فراموش کنن اشکهامو کنترل کردم و با پشت دست صورت خشکم رو پاک کردم و نفس
روهام به سمتم دوید و بغلم کرد که منم کمرمو خم کردم و سرمو روی سرش گذاشتم و محکم بغلش کردم نگاهم به شهریار خورد که ملاقه رو کنار لبش گذاشته بود و داشت مزه غذا رو میگرفت به محض خوردن یه مقدار از غذا جوری اخماشو تو هم کشید که خنده ام گرفت. راست ایستادم و با شیطنت
-جوابی نداری؟ -تو جوابت عقلانیه؟ فکرای تو سرمو مسخره میکنی و میگی فکرای مسخره؟! مطمئنی مسخره اس؟ چیزی که تو بهش فکر نمیکنی دلیل نمیشه که مسخره باشه. -خیله خب تو که فکر میکنی چی عایدت شده؟ وقتی که روهام زندگی خوبی داره وقتی منو داره، وقتی تو رو به عنوان مادرش داره.. پس چرا ناراحتی؟ چه مشکلی داری؟
در رو باز کرد و منو به بیرون هدایت کرد. با بیرون گذاشتن پام توجهم به نور کم سالن جلب شد. -روشن کنم؟ -نه نه. و دستمو از دستش بیرون کشیدم. یه حس موذی تو قلبم میخواست همچنان دستم تو دستش باشه اما عقلم نه. تا همینجاشم که مغلوب خواسته های شهریار بودم بس بود. تا از خودم استقامت
نفسی کشیدم و به صدای تو سرم توجهی نکردم. شهریار اروم نگاهم کرد و گفت : -من اینجام رهایش. خیله خب؟ فقط نگاهش کردم و چیزی نگفتم که اروم منو رها کرد و خطاب به بقیه گفت : -میخوام فکر کنن ما تو ماشین بودیم. یه ماشین بهم بدین. بادیگاردها نگاهی به هم کردن و اونی که تو‌رستوران باهام
اصلا وقتی که میخواست بده چرا جاش گذاشته بود! یعنی از دادنش پشیمون شده بود؟ نگاهی به لژ کردم و هنوز هم کسی سراغم نیومده بود.. چیزی توی وجودم وسوسه ام میکرد تا برش دارم چیزی که مخالف عقلم بود؛ قلبم! قلبم عاجزانه میخواست این درخواست که حتی عنوان هم نشده بود رو قبول کنم. که دست رد نزنم
میترسیدم.. از اینکه فکر کنم چرا همچین کاریو کرده از دلیلی که پشت این حرکت بود! از پیشنهادی که میخواست بده و منی که نمیتونستم قبولش کنم. منی که باید طوری ردش میکردم که بتونم خودمو نجات بدم. اصلا…اصلا شهریار چه نیازی به ازدواج داشت؟؟! وقتی که من تمام و کمال در اختیارش بودم.. دستمو رها کرد و با
دستمو از روی دستگیره برداشتم و سعی کردم خودمو جمع و جور کنم. میترسیدم از اینکه عصبی بشه و اتفاقی بیفته که نباید! اما نمیتونستم هم ساکت بمونم تا هرچی که دلش میخواد بگه. -اونی که میگی یه جوری ساکتش میکنی، مکثی کردم و به چشمهاش نگاه کردم که با تفریح نظاره گرم بودن -اون ادم مادر منه! مادر!
اخ بلندی گفتم و چشمامو بستم بستم تا واکنش میترا رو نبینم ما کم بدبختی نکشیده بودم به خاطر قبول کردن اون صیغه محرمیت و تمام بندهای ذکر شده توش، به چندتا دفتر سر زدیم. چقدر این در و اون در زده بودیم و تهش… -کثافت بیناموس… با وحشت چشم باز کردم که دیدم سپنتا محکم میترا رو گرفته