راغب که بیش از حد روی آن امضا حساب باز کرده بود، سر سمت سراب چرخاند و چشمکی ضمیمه ی خنده ی مضحکانه اش کرد. _ مجبوری! سراب لبه های روبدوشامبرش را بهم نزدیک کرد تا سینه های لختش را بپوشاند. بندهایش را گره محکمی زد و دست به سینه نوچی کرد. _ کی مجبورم کرده؟! من سمت اون

  چند لحظه ای زیر نگاه خیره و دلسوزانه ی خدمتکارها ماند. چقدر ترحم برانگیز شده بود… قلبش از شدت خشم تند میکوبید و کاسه ی سرش داغ شده بود. هنوز سیاه پوش آن عشق بود و راغب اینطور وقیحانه، انگار نه انگار که زندگی اش را بر باد داده، تحقیرش میکرد. _ به چی زل زدین؟ گم شین ببینم…

  کنار حامی نشست و حالا هر دو خیره به صفحه ی خاموش تلویزیون بودند. حامی عشقش را از دست داده بود و حاج آقا دخترش را… _ حتما یه راهی بود که بشه همه چیو درست کرد، مگه نه؟ همیشه یه راهی هست… دوسم نداشت بابا… از معدود دفعاتی بود که حامی حرف میزد و او سکوت کرده بود.

  پوزخند تحقیر آمیز راغب را با خنده ای یک وری جواب داد و از گوشه ی چشم نگاهش کرد. با همان ابهت همیشگی به صندلی تکیه زده و پا روی پا انداخته بود. دلش میخواست این مرد را از آن سقفی که برای خود ساخته بود پایین بکشد. _ به کاهدون زدی بابا جون، اینهمه هزینه و برو بیا

  _ خفه شو لعنتی… خفه شو… حامی به جان در افتاده بود و مشت های پشت سر همش را روی آن میکوبید. انگار زجری که میکشید را از طریق انگشتانش خالی میکرد. سراب چشم از آن صحنه گرفت و شک نداشت قلبش از حرکت خواهد ایستاد. کف دستش را روی صورتش گذاشت و از سوزشش لبخند محوی زد. کارش

  خودش را از میان دستان حامی بیرون کشید و روی تخت نشست. از گوشه ی چشم به چهره ی گرفته ی حامی نگریست. باید سخت ترین کار دنیا را انجام میداد، شکستن مردی که همه کسش شده بود… باید او را میشکست تا جانش را حفظ کند. بی توجه به داغ و پر شدن کاسه ی چشمانش، نفس عمیقی

  سراب از واکنشش جا خورده و با چشمانی وق زده در آغوشش تکانی خورد. واقعا داشت نوازشش میکرد؟! صدای جر و بحثش با پدر و مادرش را شنیده بود اما گمان میکرد مقابل آنها از او دفاع کرده تا برای دانستن حقیقت سراغ خودش بیاید. این برخورد آرام و حتی شرمندگی ای که در تک تک حرکات و کلماتش

  بینی اش را بالا کشید و از کام عمیق و محکمی که از سیگار گرفت به سرفه افتاد. سرفه هایش طولانی و کشدار شد که سعید با اعصاب خردی از اتاق بیرون زده و سمت آشپزخانه رفت. _ نمیدونم این چه عادت گوهیه تو داری، تا چیزی میشه میشیمی کون به کون سیگار روشن کردن. بدبخت اون زنت که

  جرات برگشتن و چشم در چشم شدن با صاحب صدا را نداشت. خشکش زده بود و آرزو میکرد تمام اینها خواب باشد اما زهی خیال باطل! قدمهای آرامی که سمتش برداشته میشدند را حس کرد و عرق سرد از تیره ی کمرش راه گرفت. _ انتظار دیدن یه غریبه رو داشتم… صدا هر لحظه نزدیک تر میشد و اوی

  تمام اعصابش را کنار راغب جا گذاشته بود و حوصله ی هیچ چیز را نداشت، حتی همین نگرانی های مادرانه که پیش از این ذوق زده اش میکردند. _ بیا دورت بگردم، بیا بریم تو ببینم چیکارت کردن… خدا از سر تقصیراتشون نگذره. بی حرف و ساکت در میان نوازش های حاج خانم وارد خانه شد. سکوتش از تنفر

  تنش یخ بست و نگاه بالا آمده اش روی گوشیِ چسبیده به گوش راغب خشک شد. دستور قتل چه کسی را صادر کرد؟ نکند… حا… می… اش… برق نگاه راغب همچون خنجری در قلب مسکوتش فرو رفت و تمام دهانش طعم خون گرفت. _ ک… ک… ک… کیو… بکشه؟ جان کند تا همان دو کلمه را بگوید. جان کند

  با چشمانی از حدقه بیرون زده و نفسی حبس شده، دست روی گونه اش گذاشت. همین که سر برگرداند تا آن نگاه شوکه و یخ زده اش را به راغب بدوزد، شی محکم و سفتی ران پایش را نشانه رفت. یک آن حس کرد استخوان لگنش از وسط نصف شده و از درد طاقت فرسایش نفسش در جا قطع

  صدای پر تمسخر و طعنه ی رسا بلند شد و فقط سراب بود که نیش کلامش را حس کرد. قطعا قرار بود اختلاف سنی اش با حامی را بر سرش بکوبد. آن سراب جنگجوی خفته در وجودش بیدار شد و لبخند زیبایی روی لب نشاند. _ ۲۹ عزیزم! رسا که تاکنون در سکوت مشغول حرص خوردن بود، بحث مورد

  دستش زنگ را لمس نکرده، در با صدای تیکی باز شد. انگار که کمین کرده و بدجور منتظرشان بودند. حامی بلند و بی وقفه شروع به خندیدن کرد و با نوک انگشت اشکی که گوشه ی چشمانش جمع شده بود را گرفت. _ چه حسی داری شب تولدت قراره همزمان شه با شب مرگت؟! چشم غره ی سراب لبخندش

  کمرش را به دیوار چسباند و کف دستش را محکم به دهانش فشرد. مدتها از آن تمرین های سخت و طاقت فرسا گذشته بود و انگار هر چه از ورزش های رزمی میدانست فراموشش شده بود. زیر دلش تیری کشید و در دل به حامی لعنت فرستاد که امانش را بریده بود. صدای قدمهایی که نزدیک میشد را شنید