دختر پر نیاز زمزمه کرده بود و اما دوباره پس زده شده بود…. – نفس گفتم نکن.. چرا نمی فهمی؟ صدایش کمی بالا رفته بود و دخترک را با دلخوری عقب رانده بود. – چرا اومدی وقتی نمی‌خواستی؟ سوال دختر را بی جواب گذاشته و دستش را به نیت پیدا کردن تلفن همراهش روی کاناپه کشید.. – گوشیم کو؟
لب‌هایم را روی هم می‌فشارم و حق با او بود… بچه نبود، متعهد هم نبود… دیر آمدنش به خانه هم به من ربطی نداشت و اما چرا داشتم می‌سوختم؟ دستم را مشت می‌کنم و سمتش قدم برمی‌دارم – پیش نفس بودی؟! این بار اوست که به تندی می‌گوید – به تو ربطی نداره… پشت ویلچرش می‌ایستم – این گچ
– مامان مرگ من این زهرماری و دیگه نیارین جلوی چشمم حالم به هم می‌خوره… حاظرم به جاش ده تا شربت سرماخوردگی رو بخورم. فهیمه خانم بالاخره کوتاه می‌آید و رو به من با خنده می‌گوید – ببرش دخترم… آبمیوه رو بذار پاچه رو ببر دیگه. سری برایش تکان می‌دهم و امید نفسی از سر آسودگی بیرون می‌فرستد –
صدایشان را می‌توانم بشنوم و این عصبی کننده است. نمی‌دانم، شاید گوش‌هایم تیز شده… از روی مبل بلند می‌شوم، نگاهی به ساعت می‌اندازم و وارد آشپزخانه می‌شوم… چرا من باید از مهمان او پذیرایی کنم؟! مهمان خودش دست و پا دارد! آشپزخانه را ترک می‌کنم و از پله‌ها بالا می‌روم… بار دیگر نگاهی به ساعت می‌اندازد و چرا دقیقه‌ها
– می‌خوام تمیزش کنم… سرش را کج می‌کند – می‌خوای دست بکشی رو خشتکم؟! انگار آب داغ روی سرم می‌ریزند و هجوم خون به صورتم را حس می‌کنم… می‌خواهم عقب بکشم که اجازه نمی‌دهد – فکر کردی من باهات می‌خوابم که خودت رو می‌مالی بهم؟! با دندان‌های روی هم فشرده شده تقلا می‌کنم تا دستم را از میان پنجه‌ی
از روی صندلی با پرخاش بلند می‌شوم – ای بابا! به من چه؟! خودت برو ببین چیکار می‌کنن! خنده‌اش را جمع می‌کند – شما پرسیدی! عصبی جوابش را می‌دهم – اصلا مگه من با شما حرف می‌زنم؟! اینجا با خودم حرف زدن ممنوعه؟! او هم بلند می‌شود و معلوم است چقدر برای پنهان کردن لبخندش خودخوری می‌کند. – من
می.خواهم چیزی بگویم که رهام مانع می‌شود – درد داری؟! امید که دستش را برای لمس سرش بلند می‌کند، ناگهانی ساعد دستش را می‌گیرم – دست نزن… نگاهم می‌کند و وقتی نگاهش طولانی می‌شود، بی‌نفس دستش را رها می‌کنم – یـ… یعنی… یعنی… او اما با میان کلامم پریدنش مرا از طبق زدن بازمی‌دارد – سردرد وحشتناکی دارم…. –
دردش را می‌توانستم درک کنم. – امید؟! کاش پلک‌هایش را هر چه زودتر باز کند… حاظرم ماه‌ها با جمله‌های زننده و پررویی‌هایش آزارم دهد اما چند دقیقه روی این تخت پلک بسته نماند… – بسه دیگه… می‌دونی چند روزه خوابیدی؟! بیدار شو… آب بینی ام را بالا می‌کشم و دستش را رها می‌کنم… این لمس کردنش دیگر اذیتم نمی‌کند
نگاهی کوتاه به اصلان خان می‌کنم – انگار دارن هوشیار می‌شن… او هم مانند من کمی سرش را خم می‌کند – فهیمه؟! فهیمه خانم ناله‌ی دیگری می‌کند و من آب دهانم را قورت می‌دهم و علت آشوب درونم را نمی‌توانم درک کنم. – فهیمه جان خوبی؟! – آی، امید… پسرم… اصلان خان دست روی شانه‌اش می‌گذارد و من هم
به بخش مراقت‌های ویژه که منتقل می‌شود، با اجازه‌ی دکتر، یک به یک از پشت شیشه ملاقاتش می‌کنیم… ابتدا اصلان خان می‌رود و سپس رهام… من هم بغض کرده می‌مانم تا آخر سر بروم و از بی‌تابی‌ام خجالت می‌کشم… گان می‌پوشم و با راهنمایی پرستار پشت شیشه‌ای می‌ایستم که او داخل اتاق روی تخت خوابیده… مانیتوری که کنارش قرار
صدای رهام فریاد می‌شود به جان ترسیده و نگرانش – می‌گم چی شده؟ نمی‌شنوی؟! تکان سختی می‌خورد و اشک‌هایش بیشتر می‌شود… صدایش از ته چاه انگار بیرون می‌آید – ماشین زد بهش… الآن تو اتاق عمله… – یا خدا… وای وای وای… دستش را مقابل دهانش نگه‌می‌دارد و رهام می‌پرسد کدام بیمارستان است و او نایی برای جواب دادن ندارد…
صدای دخترک بالا که می‌رود، با احساساتی به غلیان درآمده، صورتش را جلو می‌کشد و لب‌هایش را محکم به لبهای دخترک می‌کوبد…. لب زیرینش را گاز گرفته و خیلی زود، با اکراه کنار می‌کشد – می‌گم آروم باش… دخترک بغض کرده، شانه‌اش را محکم روی لب‌هایش می‌کشد و حالش…. نمی‌داند چه حالی دارد – یه بله قراره بگی چرا
– ولت کنم؟! محاله… خیره می‌شوم به مردمک‌های آبی روشن چشم‌هایش… چشم‌هایی که مانند اقیانوس می‌ماند. هم رنگشان، هم طبیعتشان. دیگر تقلا نمی‌کنم…. علتش را خودم هم نمی‌دانم و او سرش را کنار گوشم می‌آورد و این حرکتش باعث می‌شود آن نیمچه فاصله هم از بین برود و هرم نفس‌هایش هم قاطی ضربان کوبنده‌ی قلبش شود. – ولت نمی‌کنم
پشت چشمی به کوله نازک کرده و روی پاهایم می‌ایستم. خیس خیسم و با پای برهنه، مانتویم را تکان می‌دهم…. صدای آب می‌آید، آبی که از بلندی توی حوضچه می‌ریزد و لعنتی اجازه نداده بود از این منظره‌ی زیبا لذت ببرم. فحشی زیر لب برایش می‌دهم و روبه خورشید می‌ایستم تا تابش مستقیم نور خورشید، لباس‌هایم را خشک کند.
خیلی زود که از روی زمین بلند می‌شوم، بلند به حرکتم می‌خندد و من پشت چشمی نازک کرده و روی زیر اندازی که پهن می‌کند، می‌نشینم. – چی می‌خوری؟! با حرص می‌گویم – کباب کوبیده… – یعنی تا این حد گشنه‌ای؟ من در حد ساندویچ غذا آوردم. – برای خودت همه چی آوردی، واسه من نه کلاه، نه عینک،