پاورچین پاورچین از اتاق بیرون آمد و دست روی قلبش گذاشت. _خدایا این دیگه چه مصیبتیه… راهروی اتاق ها مثل همیشه تاریک بود و باید با احتیاط قدم برمیداشت تا با سر توی دیوار نرود. چند قدم باقی مانده با دقت بیشتری برداشت و وقتی مقابل اتاق ارسلان رسید، تردید لب هایش را اسیر دندان هایش کرد. _الان این
نگاهش را به چشمانم میدهد و در این نگاه… دلتنگی موج میزند؟ یا خواستن؟! خدایا میشود؟!! -زود برگشتی… چشم میفشارم تا به حسی که دارد از پا درم می آورد، غلبه کنم. -به خاطر آبتین… آرام میخندد. نگاهش که میکنم، میگوید: -خوشگل کردی… تکرار میکنم: -به خاطرِ آبتین… نگاهش در صورتم چرخ میخورد. به لبهایم میرسد. -خوردنی شدن… -به
لبخندی روی صورت نشوندم و با برداشتن کیفم از اتاق زدم بیرون. یلدا روی کاناپه نشسته بود و با گوشی موبایلش ور می رفت درو بستم و چندقدمی به سمتش رفتم و متعجب پرسیدم: -یلدا !؟ فکر کنم دنده نداشت اصلا آخه جوری که اون تا شده بود من هرجور که تو ذهنم محاسبه میکردم شدنی نبود. جلو تر
خنده‌م گرفت. – مال زمانی که تهران بودیمه… از این عشقای دوره‌ی نوجوونی. بی‌خیال، بیاید بریم برقصیم! من هر چیزی رو که مربوط به گذشته بود گوشه‌ی ذهنم زندانی کرده بودم و به هیچ‌کدوم اجازه‌ی مانور نمی‌دادم! صحرا دستم رو گرفت و پندار هم پشت‌سرمون راه افتاد. سعی کردم یه امشب فکرم رو درگیر چیزی نکنم. بی‌خیال همه‌چیز شروع‌به
سرش رو اورد بالا و خیره تو چشم هام نگاه کرد..با اون چشم های خمار شده و شیطونش… دستش رو اروم روی شکمم کشید و سرش رو خم کرد و لب هاش رو به گوشم چسبوند: -پس بازی دوس داری.. با اینکه بهش مشکوک بودم اما از نوازش و حس نفس هاش روی گوش و گردنم کمی داغ شده
مثل همین الآن که با نهایت درموندگی بهش گفتم باهاش میرم تو خراب شده اش و تن به هرکاری که می خواد میدم. چیزی که فکر کردن بهش.. بعد از اون شب.. خود خود مرگ بود برام! کارش که تموم شد و از فروشگاه بیرون اومد.. سریع سوار ماشین شد و انگار که جدی جدی دو تا زن و
_چیکار کردی؟ مسخره کردی منو؟ چرا جلو بابات دستمو میگیری؟ قرارما چی بود؟ مگه قرار نبود رابطمون یه مدت مخفی بمونه؟ آلزامیر داری؟ قرارمون یادت رفت؟ _آلزامیر ندارم عزیزم قرارمونم یادم هست اما فکرمیکنم تو حافظه ی خوبی نداری! قرارما چی بود؟ مگه قرار نبود تا وقتی مامانم خوب میشه سکوت کنیم؟ یه نگاه به اطرافت بنداز.. ما کجاییم؟