داخل آشپزخانه که رفت چشم های ماهرخ با دیدنش از خوشحالی برق زد. دهان باز کرد تا قربان صدقه اش برود که یاسمین بی حس و حال سر تکان داد و میان حرفش پرید… _ارسلان نیست؟ لب های زن نیمه باز ماند و نگاهش توی صورت ورم کرده و چشم های سرخ او چرخ خورد. _حالت خوبه؟ _اره ارسلان
این که در تمام ساعات شبانه روز یک نفر در ذهنم چنبره زده نه تقصیر ذهنم است نه تقصیر آن یک نفر کار خراب کن همیشه قلـب ناشی ام بوده است
-یه فکری میکنم… دهان باز میکند دوباره مخالفتی بکند، که کف دستم را بالا میگیرم و میگویم: -هیچی نگو! دوستیمون سرِ جاشه… اگه واقعا دوست منی و حق رو به من میدی، پس لطفا هر حرفی بینمون رد و بدل شد، بین خودمون بمونه… باشه؟ هیچی نمیگوید و فقط بازدم بلندی بیرون میفرستد. میدانم که نمیگوید… که اگر میخواست
دستهامو تو جیبهای شلوارم فرو بردم و قدم زنان به سمتش رفتم. قبل از دور شدنم از تخت ننجون گفت: -امیرسام…اگه تونستی راضیش کن پیشمون بمونه.شام آبرومندانه ای واسش میپزیم! سر جنبوندم و گفتم: -زورمو میزنم! شیرین که امشب سلدا با حرفهاش بدجور حالش رو گرفته بود خیلی زود، با سگرمه های توی هم و صورت گرفته گفت: -حالا
*یک هفته بعد* جلوی آینه نشسته بودم و موهام رو که بعد از حمام با سشوار خشک کرده بودم آروم و غرق در فکر، خیره به تصویر صورت غم زده ام صافشون میکردم. یک هفته ای میشد که اوقات تلخم رو تو این اتاق میگذروندم و هیچ خبری هم از فرهاد نداشتم. تمام این مدت رو با رزا خانمش
ناگهان با دیدن جسم سیاهی که به سرعت از جلوی چشمم رد شد ، و به سمت عمارت میرفت چشمام رو ریز کردم و با دقت بهش خیره شدم …. سرعتش اینقدر زیاد بود که نتونم چهرشو ببینم …. لعنتی…. اما حدس میزدم یکی از آدمای آلبرت باشه ، قدمی عقب برداشتم و برای اطمینان بیشتر
دلارای گوشه لبش را به دندان گرفت و خودش هم نفهمید چرا جمله بعدی را گفت! _ بریم کله‌پاچه بخوریم؟! ارسلان از گوشه چشم نگاهش کرد دخترک دیوانه! تا چنددقیقه پیش هیجانی ترین لحظات عمرشان را سپری میکردند کله پاچه از کجا اومد؟ _ میریم خونه دلارای مثل کسی که روزها گرسنه مانده آب دهنش را فرو داد _
اما بازم خواستم با اشکی حرف بزنم ولی نتونستم فقط چشمام پر از اشک شد و دوباره نگاه مو به سقف دوختم. ^^^^^^^^ اشکان وارد خونه شدم که خونه غرق تاریکی بود.برقو روشن کردم و رفتم طبقه بالا خواستم برم تو اتاقم که با هجوم اینکه نکنه دست به خودکشی بزنه سریع برگشتم سمت اتاق آرام و درشو باز
درست بود که یزدان گفته بود اثری از آثار غیرت در وجودش پیدا نیست ، اما این چیزی بود که تنها به فرهاد گفته بود …………… وگرنه در دلش خبرهای دیگر بود . معنای جمله آخر فرهاد را خوب می فهمید و همین باعث می شد تا آتش خشم و غیرتش لحظه به لحظه شعله ور تر شود و
چشم هاش رو ریز کرد و خیره شد بهم: -اما قسم خوردم یه روزی تلافی همه ی اون اشک هارو دربیارم… تنم بی اختیار از نفرت تو صداش لرزید… می دونستم..می دونستم بی خیال دخترِ بیچاره نشده و یه کاری کرده… انگار یه لحظه فراموش کردم کی جلوم نشسته که با عصبانیت توپیدم بهش: -به زور می خواستی دوستت
از گوشه چشم نگاهی به نیما که همچنان سگرمه هاش توی هم بودن انداختم. نمیدونستم میشه باهاش حرف زد و ازش خواهش کرد یا چی؟! ولی چون چاره ی دیگه ای نداشتم تصمیم گرفتم حرفم رو به زبون بیارم. به نورهان یه تیکه نون دادم و همزمان از نیما پرسیدم: -میشه زحمت رسوندن نورهان رو به خونه عمو بکشی؟
کمی به‌سمتم خم شد. – من نه، یکی گنداخلاق‌تر از من قراره باهات معامله کنه. قرار نیست اتفاقی بدی بیفته. باشه؟ فقط قراره یه‌کمی دختر بدی بشی و پول کل زندگیت رو به‌جیب بزنی… چشمکی بهم زد. – همون‌طور‌که همیشه هستی! آب دهنم خشک شد و دست‌هام مشت شدن. اونا من رو تعقیب می‌کردن، سرهنگ به کاهدون زده بود
از چشماش خون می بارید. جلوی دهنم رو ولی نگرفت. با یه دستش دستام رو گرفته بود و با دست دیگش گلوم رو. وحشت کرده بودم. در حدی که فقط نگاهش می کردم و چیزی نمی گفتم. فشار دستش رو عمدا یکم بیشتر کرد. کنترلم رو از دست دادم و شروع کردم به جیغ کشیدن و کمک خواستن. همون
بعد از اون اتفاق کوروش عوض شد تبدیل به یه آدم بی رحم میشه سردو بی احساس ولی کیانا خواهرش روحیه خودشو از دست میده و به آمریکا مهاجرت میکنه… من میخواستم کمک کوروش کنم ولی نشد من بعد مرگ خونواده خودم شدم براش خدمتکار عمارتش جایی رو نداشتم برم کسی رو نداشتم که … ده سال از اون اتفاق
از همون گردنم من و عقب کشید و با خودش برد سمت هال و غرید: – به مادر من میگی هرزه آره؟ حالا وایستا و ببین تهش چی می شه.. بدون هیچ رحمی.. بدون اینکه اصلاً ببینه کجا دارم می افتم من و پرت کرد رو زمین و هوار کشید: – از سگ کمترم اگه تو رو با دست