نفسم رو بریده بریده بیرون دادم و سامیار گفت: -بذار یه لیوان اب برات بیارم..ببین چیکار کردی با خودت…   خواست ازم فاصله بگیره که چنگ زدم به بازوش و نگهش داشتم: -سامیار یه وقت اتفاقی نیوفته..   -چه اتفاقی؟..   سرم رو به چپ و راست تکون دادم: -نمی دونم..کسی طوریش نشده باشه..   -عزیزم همین دو

      دودل پرسیدم :   _نمیتونی از طریق دیگه سرکی توی عمارت بکشی و بفهمی اون تو چه خبره ؟؟   _نه نمیشه چون من دیگه برای اونا کار نمیکنم و دلیلی برای رفتن به اونجا ندارم تازه با امنیتی که اونجا داره عمرأ نمیزارن من داخل شم   راست میگفت اینقدر نگهبان و نیرو داشتن که عمرا

    دستم رو بالا بردم و در حالی که زیرش بودم به سمت قفسه سینه‌ش بردم. حتی سعی نکرد حرکاتم رو پیش‌بینی کنه و گذاشت من نبض زدن قلبش رو زیر دستام حس کنم. – از نزدیک شدن بهم استرس گرفتی انقدر تند میزنه؟   مچم رو گرفت که پس بزنه. – که چی؟ اره دارم فکر میکنم قراره

        وویی جانم جمع شد! خوب میفهمم که مسخره میکند و روانم پاک به هم میریزد. میغرم:   -من غلط بکنم زنِ تو بشم! من به ریش جد و آبادم خندیدم که زن توئه لندهور بشم. لاتِ بو گندوی حیوون بازِ بی سرو پای خر با خودت چی فکر کردی پاشدی اومدی خونه ی ما؟!!   و

      ارسلان با آرامش عجیبی فقط لبخند زد. نگاه سنگین دخترک روی چهره اش بود اما دلش نمیخواست به هیچ چیزی جز حال خوبش و لذتی که از التماس کردن دانیار نصیبش شده بود، فکر کند!   _فکر کنم دیگه میتونی بری.   به متین اشاره داد رهایش کند و وقتی او عقب رفت دانیار جرات کرد قدمی

  اشکی برگشت سمتم اشکی:هوم بیشعوری نثارش کردم و ازش رو برگردوندم که گارسون اومد و سفارش ها رو گرفت و رفت. خوشم میاد همه مون پیتزا سفارش دادیم. یاد اون روزی افتادم که با اشکی و ممد و عسل رفته بودیم خرید عروسی و بعد رفتیم فست فودی و بعد من و اشکی سر پیتزای آخر دعوامون شد و

    نگاهش و با مکث ازم گرفت و گفت: _به خودم مربوطه     سکوت کرده به نیم رخش نگاه می‌کردم که از جاش بلند شد _آخر هفته مراسم داریم… میدونی که؟     صورتم توهم رفت و بغض تو گلوم چنگ زد سری به معنی اره تکون دادم که بدون حرف خواست بره اما از جام‌ بلند شدم