سعی کردم اون شب رو به چیزی فکر نکنم.   و فقط کنار مامانم باشم. و لذت ببر م.   از زندگی. از بودن. از نفس کشیدن   از داشتن خانواده. از هرچی که داشتم. فقط لذت ببرم.   همین. چون فکر و خیال زیاد آدم رو پیر می کرد   جلوی کار و فعالیت رو می گرفت.

          یزدان دست از دور شانه های او آزاد نمود و دست سمت کت در تنش برد و آن را درآورد و گره کرواتش را شل نمود :       ـ تو این مدت انقدر فکر و ذکر تو سرم ریخته که وقت سرخاروندن ندارم ، دیگه چه برسه به شنا کردن .    

    لب بر هم می فشارم و آرام سر تکان می دهم! کی و چه زمانی حورا جان صدایم زده بود ، نمیدانم! خیره به گچ پای قباد، اشک ریختم ….   صدای مادرش که به سمت در اتاق می رفت آمد:   -میرم یه آب قند بگیرم از دست رفتین شما ها! مادر دورت بگرده قبادم!   صدای

    خجول خندیدم که از نگاه یاسر دور نموند و کارتش رو روی میز گذاشت و همزمان جواب داد: – گردن من از مو هم باریک تره.   بازو رو محکم گرفتم. چقدر یهویی مظلوم شد. بعد از کی تعارف و ازین حرفه بالاخره گوشی رو با سیم کارتی که همونجا به نام خودش زد و توی گوشی انداخت

      با حرف شعبانی سرگرد خودکارش و برداشت و مشغول نوشتن شد: – پس بمونید تا از همون راهی که گفتم قضیه مشخص بشه.. – یعنی.. یعنی من تا چند روز دیگه باید تو بازداشتگاه بمونم؟ سرگرد سرش و بلند کرد و خیره شد تو صورت خیس از اشک من که مسلماً هیچ رنگی توش به چشم نمی

    کفش خیسم را درآوردم… پاهایم یخ کرده بود…   – کجا رو دارم برم مامان جان… رستوران بودم…   کاپشنم را از دستم کشید و چپ‌چپی نگاهم کرد.   – فرخنده پنجاه بار زنگ زد کارت داشت می‌گفت گوشی‌تو جواب نمی‌دی! کیسان بهش گفته دو‌سه ساعت پیش زدی بیرون!   خودم را به بخاری کنار راهرو چسباندم یخ

    نفس عمیقی کشیدم و در آخرم هیچی ارسال نکردم. اشکامو پس زدم و سرمو به چپ و راست تکون دادم گوشی و انداختم کنار و پاشدم از آینه به خودم نگاهی انداختم چشمای روشنم دورش قرمز شده بود سبزیش بیشتر از همیشه دیده می‌شد ولی زیر چشمام سیاه و گود افتاده بود! موهام وز وز شده بود و