لبخند زورکی به صورت خسته مردانه اش زدم و داروهایش را به همراه لیوانی آب بدستش دادم.   پشت به او لباس هایم را سبک کردم، بعد از جمع کردن موهایم پشت سینک ایستادم و مشغول تمیز کاری شدم.   کار آبکشی ظرف ها را تازه تمام کرده بودم که صدای خداحافظی کردنشان به گوشم رسید.   قباد

  – یه کاری کن زیر دو روز بتونم هم کار سند خونه رو انجام بدم هم طلاق! نمیخوام زیاد طول بکشه. انگار که این مرد حسابی توی کارش خبره بود که خنده مردونه ای تحویل یاسر داد. – نگران نباش دو سه روزه تموم میشه به وصال غزالت هم میرسی! دوره دانشجویی بهت نمی خورد انقدر توی مسائل عشقی

    دکتر از مکثش استفاده کرد و گفت:   – بخاطر جسه‌ی کوچیک و سن کمش از روزی سه تا قرص باید شروع کنه تا به بالا ولی…   دکتر مکث کرد ولی ملورین متوجه شد که منظور دکتر از مکث آخر جمله اش چیست!   هزینه‌ی داروهای شیمی درمان برای او به شدت بالا بود و به حتم

    جا خوردم نمیدونستم چه عکس العملی از خودم نشون بدم فقط همین نگاش می کردم   + تو ما، ماهانی   _ غیر من کسی دیگه ای اینجا میبینی؟!   واقعن گیج شده بودم اگه ماهان بود اگه داداشمه پس چرا بعد این همه مدت نیومده بود منو پیدا کنه …   چرا اینقدر راحت و ریلکس وایستاده

  _ خب… بریم داخل؟ نگاهی بهش انداختم و گفتم :   بله بفرمایید. _ اول شما بفرمایید.   دیگه تعارف تیکه پاره نکردم و من جلوتر رفتم.   رفتم گلا رو گذاشتم توی ظرف آب که خشک نشن به سرعت.   بعدشم خواستم بیام که مامانم گفت :   دخترم؟ چند تا چایی بریز بیار   همیشه از این

        یزدان که آرام گرفتن گندم را دید ، سر بالا کشید و اینبار از فاصله ای بیست سی سانتی در چشمان او نگاه کرد ………… از این فاصله اندک ، چشمان گندم درشت تر و عسلش ناب تر به نظر می رسید .       ـ چی ……. چی گفتی الان ؟ دارن ما رو

        مثل تمام این پنج روز گذشته که استرس ساکت موندن میران و پیدا نشدن سر و کله اش و داشتم.. چون می دونستم تهش قراره همه رو یه جا تلافی کنه.. حالا خودمم با نهایت حماقت و البته بیچارگی.. یه آتو دستش داده بودم و باید منتظر می نشستم ببینم کی قراره ازش.. استفاده کنه.. با

    – آره عزیزم چرا نتونی بری؟!   این خانه هنوز همان خانه بود…   می‌دانستم چه‌طور می‌توانم غافلگیرش کنم که آب هم از آب تکان نخورد!   پشت پنجره‌ی بیرونی اتاق کمین کردم و نگاهشان کردم…   لباس هدی به تنش زار می‌زد… روحی کنارش نشسته بود و پچ‌پچ کنان حرف می‌زدند…   – روحی جون… بیاین چایی…

    طرفم چرخید. – نزدیک اذان صبحه …یا صبر میکنیم آفتاب زد ببرمت پیش دایه گیان یا برمیگردیم ریجاب. باز هم افکار احمقانه سمت مغزم سرازیر شد. – نمیبریم خونه خودمون؟ سمتم چرخید. جلو اومد و تذکر داد: – به جان خودت که یه تار موی گندیدت رو به دنیا نمیدم، یک دفعه دیگه چرت و پرت بگی من

      آب دهنم و قورت دادم و نگاهم و به فرزان دادم که نگاهش با دقت خیره به ستون بود… یعنی فهمید؟! خیره نگاهش می‌کردم که نگاه عسلیش و یهو داد بهم و گفت: _تیکه هاشو دیشب باز دوباره گذاشته بودی زیر لباست؟!   خودم و زدم به اون راه _چی؟!چیو؟!   نگاهش و با مکث ازم گرفت

      فقط نگاش میکنم…..     فاصلمون رو به هیچ میرسونه و بدون توجه به نگاه سردم دستاشو باز میکنه و تا به خودم بیام محکم بغلم میکنه….     شوکه از کار یهوییش فقط میتونم دستامو باز کنم و رو سینش قرار بدم….     _ به اندازه ی یه دنیا دلم برات تنگ شده بود…..  

‌  ‌  ‌‌ دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ  دانی که پس از مرگ چه ماند باقی عشق است و محبت است و باقی همه هیچ..!