لب‌هایم را جمع کردم که نخندم، ادای مرا درمی‌آورد، گیس‌بریده! _ می‌گما… حالتون بهتره؟ _ من حالم موردی نداشت، خوب بود. پشت‌چشمی نازک کرد که از دیدم دور نماند. _ میشه من برم یه سر کوچیک به نازی بزنم؟ این سؤالات احمقانه از کجا به ذهنش می‌رسید. _ خیر.
با خنده‌ای بلند میان کلام دخترک می‌پرد. سرش را به عقب پرت کرده و قهقهه می‌زند و آلاله توی خودش جمع شده و نگاهش بند چال گونه‌ی مرد می‌شود. یک مرد چرا باید چال گونه داشته باشد؟ اصلا چه دلیلی دارد چشمان یک فرد اینقدر گیرا و ترسناک باشد؟ خنده‌اش که تمام می‌شود، با چهره‌ای خندان
شنیدن نجوای پر حرارت حامی و بدتر از آن، حسِ نفس های گرمش که حاکی از فاصله ی بیش از حد کمشان بود، قلبش را هری پایین ریخت. سرش به ضرب بالا آمد و چشمان وق زده اش روی صورت حامی که دقیقا کنار صورتش بود ثابت ماند. _ چیشد عشقم؟ دلت خواست؟ وحشت
اهومی گفت و در آینه به خودش نگاه می کرد. دوست نداشتم که بی حجاب باشم. و آن لباسی که آیدا برایم گرفته بود خیلی پوشیده بود . _ایدا من نمیتونم همچنین کاری انجام بدم. سر تا پا نگاهی به من انداخت و لبخند ملیح زد و یک شال مشکی براق دستم داد و گفت: _اجبارت نمی
**** با سر به بادیگارد ها اشاره زد کنار بروند و همانطور که با فرد پشت خط هماهنگ میکرد وارد کلاب شد _ میخوام راس ساعت هفت اینجا باشن به محض اینکه مشتریا میرن و کلاب خالی میشه کارو شروع میکنید تا عصر که کلاب باز میشه جمع بشه کثیف کاری و بی نظمی نمیخوام سعید آدم
تو پرونده دایان هم همینطور بود. یا واقعا قتل تمیز و با برنامه ریزی انجام شده بود که وقتی پلیس رسید، قتل رو یه حادثه تلقی کرد و پرونده رو بست؛ یا واقعا دایان بی گناه بود! نمیتونستم به هیچ کدوم استناد کنم! می‌خواستم خودم یه دلیل، حتی کوچک ترین دلیلی دال
========================== از اسانسور خارج شدم و ظرف های غذایی که مامان داده بود رو با یک دست، به سینه و شکمم چسبوندم و با دست ازادم زنگ واحد رو فشردم…. با مکث کوتاهی در باز شد و سورن با شلوارک و تیشرت ساده ای تو قاب در پیدا شد… لبخندی بهش زدم: -سلام.. اون
جوابی به سوالش ندادم و همون طور که دستاش و از دورم باز می کردم و بر می گشتم سمتش پرسیدم: – حوصله ات سر رفت نه؟ شونه ای بالا انداخت و لب پایینش و بیرون فرستاد.. – چیز زیادی برای دیدن نبود! – من که گفتم کارم تموم شد سیامک و می فرستم که
-به نظرت بهش بگم، میزاره من برم…؟! ترانه اخم کرد: یه جوری میگی انگار شهریار بعدش هم بفهمه، میزاره تنها زندگی کنی…! -من یه عمره تنها زندگی کردم…! -قبلا کسی به اسم حاج شهریار نبود ولی حالا…! ماهرخ کلافه گفت: یه هفته صبر کردم تا وقتی نیست از عمارت برم…!