***   دست‌خط دوم را به نوبت سپرده بودم و مثل هر روزه با گل خاتون و هلن سرم گرم بود.   دکتر ظهر برگشت، سر زمان همیشگی‌ رسید، مثل همیشه نبود. هلن را کوتاه بغل گرفت و بوسید، بعد به اتاقش رفت.     گل خاتون دلواپس به در بسته شده عقب سر دکتر نگاه کرد و

        رز چند بار پلک زد و ترجیح داد اتاق را ترک کند. حرف های میکائیل برایش مثل یک کتاب فلسفه ی سخت عمل می‌کردند و ذهنش به قدری آشفته بود که حوصله ی تجزیه کردن نداشت.   نگاهش را از میکائیل گرفت و به قصد رفت خواست بلند شود ولی دستش در دست مردانه‌ی میکائیل چفت

        شهراد:     -شهراد…   -شهرادو … چی با خودت فکر می‌کنی عماد هووم؟ چی با خودت فکر می‌کنی که تو خونه‌ی من، جلوی بچه من، قلدر بازی درمیاری؟!   -من نمی‌خواستم ماهینو بترسونم همچین قصدی نداشتم.     بی‌اعصاب‌تر و خشمگین‌تر سینه به سینه‌ی عماد ایستاد.     مویرگ های مغزش کشیده می‌شدند و چشم

    * * *   گذر روزها باعث شده بود تا به شرایط بیشتر عادت کند   کنار آمده بود   با زندگی ..   با مسیر جدیدی که سر راهش قرار گرفته بود.   خو گرفته بود با همه چیز   دیگر نسبت به تنها ماندنش در خانه حساس نبود   عادت کرده بود…   البته که جدای

            – هرکی بخواد از این به بعد به زنم دستور بده و اذیتش کنه بامن طرفه… این بارو بخاطر گلین چشم‌پوشی کردم ولی یه بار دیگه اتفاق بیفته خیلی بد میشه.   افسانه لبش را روی هم فشرد ، به زودی از این دختر انتقام میگرفت، او زندگی اش را خراب کرده بود.  

      خلاصه رمان: دژاوو یعنی آشنا پنداری! یعنی وقتایی که احساس می کنید یک اتفاقی رو قبلا تجربه کردید. وقتی برای اولین بار وارد مکانی میشید و احساس می کنید قبلا اونجا رفتید، چیزی رو برای اولین بار می شنوید و فکر می کنید قبلا شنیدید… فکر کنم برای همه مون این اتفاق افتاده! گلشنِ قصه ی ما