رستا جا خورده نگاه صورت سرخ و پر از عصبانیت امیر می کند که توی نور کم کوچه کاملا معلوم بود… -وا امیر چرا اینجوری حرف می زنی…؟! امیریل عصبانی بود… -اون جونوری که تو رو رسونده کی بود…؟! رستا ترسیده لرز خفیفی کرد و آب دهان فرو داد. -دوستم… بود…!
آغوشش بلافاصله آرامم کرد. اعجاب انگیز بود و در عین حال دوست داشتنی. من این حس آرامش را حتی در آغوش عماد هم نداشتم. بی اختیار پلک بستم و دستانم سرکشانه به پیراهنش پناه بردند. خودم را بیشتر به تن گرم و پر مهرش فشردم و از سیل خروشان اشک هایم جز باریکه ای کوچک
اخم کرد و فنجان قهوه را برداشت: _ دلگرمی این مدلیتو وردار واسه خودت! جرعه‌ای از قهوه نوشید: _ تو میدونی کیمیا با کیا رفاقت میکنه؟ از سوال قباد گیج اخم کرد: _ نفهمیدم، چطور مگه؟ پوزخندی زد، از خانه تا اینجا بارها مکالمه‌ی کیمیا با دوستش پشت خط
-الو؟ -حسام گوش کن ببین چی می‌گم همین الآن باید بیای. می‌خوام امشب یه نفرو تعقیب کنی، برات لوکشین می‌فرستم. -چشم. بعد فرستادن لوکیشن دوباره پشت فرمان نشست. و کاش این بار را هم درگیر بدبینی‌های همیشگی‌اش شده باشد! کاش دوباره توهم منفی‌زده باشد اما آن مرد به دنیز
رز به قیافه ی پریشان میکائیل خیره شد: – چی شده؟ میکائیل بی توجه به سوال رز دخترک را با یک دستش در آغوشش کشید و سرش را روی موهای رز گذاشت. کمر رز را نوازش کرد و رز بدون حرفی بیشتر سرش را در سینه میکائیل فرو کرد و نیاز داشت به این که میکائیل نازش
– من برم بخوابم. افسانه با هیجان از جا بلند شد، دخترک انگار زیادی عجله داشت. – منم بیام سرش را تکان داد ، زود تصمیم گرفته بود اما باید از جایی شروع میکرد. مجبور بود خودش را به فراموشی بدهد، شاید بودن با افسانه حالش را خوب کند. از پله ها