بعد از آن روز، همه چیز صد و هشتاد درجه فرق کرده بود. دیگر گوشه گیر و بد اخلاق نبودم.   بر خلاف چیزی که در قلبم میگذشت، مدام میخندیدم و سعی میکردم ذهنم را با پناه بردن به رنگ ها و قلم هایم منحرف کنم.   پدر و مادرم هم از این تغییر یکهویی و واضحم متعجب

    فاطمه خانم و همه شروع کردن به تعارفات معمول و بعد من و دنیز هم با مامان رفتیم سمت اشپزخونه تا بهش کمک کنیم….   تو اشپزخونه مامان با استرس و نگرانی از این طرف به اون طرف می رفت و تند تند کار می کرد تا همه چی مرتب و اونجوری که می خواست باشه….   من

      رز سری به تایید تکان داد و سپهر دلش، فکرش، خیالش یک ملاقات عاشقانه تر را طلب می‌کرد و ادامه داد: – خیلی عوض شدی انگار چند سال ندیدمت!     و رز ناخواسته خجالت می‌کشید، عوض شدنش را پای چیز دیگری می‌گذاشت و احساس می‌کرد سپهر شاهد تمام عاشقانه هایش با میکائیل بوده! حرارت بدنش از

            نریمان جلو رفت، عصبانیت از صورتش می‌بارید. یقه ی مرد را چنگ زد ، بین دندان های کلید شده غرید:   – درست حرف بزن ببینم! قسطی حرف نزن ، عصبی ام نکن مرد !   مرد با ترس به چشم های سرخ نریمان‌نگاه کرد، نریمان او را با حرص کنار زد و رهایش

      ***   چند دقیقه ای می شد که روبروی باشگاه بدنسازی ایستاده بودم … دو دل از اینکه داخل بروم یا نروم .   در دل خدا خدا می کردم سر و کله ی مجتبی پیدا شود و بتوانم با او صحبت کنم . ولی خبری از مجتبی نشد … و من هم دو دلی را کنار