〰〰〰〰〰〰〰 آلاله:   از خجالت لبم را به دندان می‌گیرم و یک دستم را روی چشمانم می‌گذارم. دلم نمی‌خواست امید را ببینم. امیدی که از خنده در مرض منفجر شدن بود.   فهیمه خانوم وقت گیر آورده بود برای پرسیدن این سوالات؟ کاش دهانم لال می‌شد و به امید اصرار نمی‌کردم زنگ بزند.   – نه، لازم نیست فهیمه

    کیف و دسته گلم رو با یک دستم گرفتم و اون یکی دستم رو دور بازوی سورن حلقه کردم و با نگرانی گفتم: -مواظب من باش..به این کفشها عادت ندارم..   با لبخند کمی تو صورتم خم شد و لب زد: -من همیشه مواظبتم..   نیشم باز شد و راه افتادیم سمت بیرون که مامان صدام کرد و

    جوابمو نداد……حتی روشو برنگردوند   _مادرم کجاست؟   بازم هیچی نگفت….نکنه بلایی سرش اومده   ترسیدم و خواستم از روی تخت بلند شم و برم بیرون خودم بگردم دنبالش که تا نیم خیز شدم سرگیجه ی بدی گرفتم و مجبور شدم دوباره دراز بکشم   که همون موقع دکتر اومد و از گوشه ی چشم دیدم داره میاد

    هین بلندی گفت و یکه خورده و با چشمانی درشت نگاهش را چرخاند و بالاخره مرا دید.   آنقدر رویش اشراف داشتم که مشت شدن انگشتانش را به دور عصا ببینم. لب روی هم فشرد و اخمی کمرنگ صورتش را جمع کرد.   حق داشت اینطور دلخور و عصبی نگاهم کند؟ خودش مقصر بود دیگر! اگر پا روی