میان صدای چرخ خیاطی، صدای زنگ را شنید و نگاهی به ساعت دیواری کوچکش انداخت. کلافه پارچه را از روی پایش کنار زد و بلند شد. حدس زد باید ملیحه خانم باشد، قرار بود امروز برای پرو لباسش بیاید. چادرش را از روی چوب لباسی چنگ زد و خسته غر زد: _ قرار بود غروب بیای
بالاخره آشتی کرده بود اما هنوز سر و سنگین بود همونطور که یه وقتایی خیلی منطقی میشدم یه وقتاییم خیلی بی منطق و بچه میشدم و امروز یکی از اون روزا بود خوب میدونستم اشتباه کرده بودم اما خب نمیشد برگشت عقب و درستش کرد _رادان ؟ _ جانم _ ببخشید دیگه اینجوری میکنی دل میگیره . _ چجوری میکنم؟
آلاله هق هق کنان دست و پا می‌زند… طاقت از کف داده و آن شب، با همان نحسی تمام توی ذهنش قد می‌کشد – نمی‌خوام… تو رو خدا ولم کن دارم سکته میکنم. امید با دندان‌هایی روی هم قفل شده دست پشت سرش می‌برد و لب‌هایش را به گوش دخترک می‌چسباند… توان مقابله با او
ماشین می‌گیریم برگردیم هتل. من توی راه بی میل به مجید زنگ می‌زنم. – الو؟ تا صداش رو می‌شنوم یاد گم و گور شدن بی دلیلش تو مهمونی میفتم. شک و شبهه مغزمو له میکنه. کلمه ها از سرم می‌پره و خلاصه فقط میگم: – سلام. ما رفتیم… اونم خلاصه جواب می‌ده: –
چشم هام رو بستم و نفسی کشیدم..حالم داشت کم کم بهتر میشد… کمی گذشت که کیان دوباره صدام کرد: -پرند..یه چیزی بگو.. -حالم خوبه..نگران نباش.. دوباره دستی به صورتش کشید و گفت: -یه لحظه نفهمیدم چی شد..اسم اون اشغال منو دیوونه میکنه..حالا درست تعریف کن برام ببینم چی شده…. با نگرانی نگاهش کردم که
مهراد با خشم و غضب نگاهش کرد. در دلش داشت نقشه می کشید. این پیرمرد امروز آبرویش را برده بود و او داشت در مورد انتقام فکر می کرد. پیشکار سمتش رفت که مهراد با کینه نگاه حاج عزیز و سپس شهریار کرد و گفت: تقاص این کارتون رو پس میدین…! ماهرخ از
امیر ناجور پاپیچش شده بود. گویی تا زمانی که از زیر زبانش حرف نمی‌کشید ارام نمیشد. از روی کاناپه بلند شده و بشاش به سمت محمد رفت و خیره به ابروهای جمع شده اش گفت: – جون داداش بگو دیگه ! ابروهای رسام بیشتر از پیش در هم کشیده شد و گفت: – قسم
با سوظن پرسید : _چه کاری ؟؟ برای اینکه خیالش راحت کنم گفتم : _هر کاری به جز کارهای قدیمی نفس راحتی کشید _آهان خوبه !! _ولی قبلش باید از یه چیزای سر دربیارم با کنجکاوی پرسید : _چی؟؟؟ _اینکه بین ناهید و آریا چه خبره
××× _تسلیت میگم! سری تکون دادم و با اخم نگاهی کردم به ته سالن و چشمم به عمویی خورد که اصلا تا حالا ندیده بودمش و بعد چهل روز تازه یادش افتاده بود پدرش مرده… نگاهم با اخم بهش بود و نمی‌دونم چرا اصلا ازش خوشم نمی‌اومد! تو افکارم بودم که صدای عمم خطاب بهم
سری با تاسف برای افکار اون موقع اش تکون داد و گفت: – بعدشم که قضیه پرورشگاهی بودنت و تعریف کردی و.. منم پرونده این انتقام و بستم و با همه وجودم.. باورت کردم. فهمیدم که تو.. نمی تونی عاملی برای این بدبختی های من باشی.. فهمیدم که ضربه زدن به تو.. نه تنها چیزی رو
نفس عمیقی کشیدم و کف دستان عرق کرده ام را به لباسم مالیدم. سلام آرامی دادم و با لبخندی که به زور به لبهایم سنجاق کردم، خودم را بینشان انداختم. تا جای ممکن سعی داشتم واکنش هایم طبیعی باشد. که البته برای زنی که در مراسم ازدواج همسرش بود این کار، کاری عبث و بیهوده بود.