آبیِ آب تکان میخورد و نور آفتاب رویش میرقصید. بار دیگر نفس عمیقی کشیدم، نیاز به این هوای تازه داشتم و به نوعی ممنونش بودم که پیشنهاد بیرون رفتن داد، اما این را بازگو نمیکردم، لج کرده بودم! _ این چند ماه…چیکارا کردی؟ نگاهم را از آب گرفتم و به او دادم،
وارد محوطه‌ای پارک مانند شد، صدای آب را میشنیدم، انگار دریاچه‌ای این اطراف بوده باشد. ماشین را پارک کرد و به سمتم برگشت: _ اینجا رو صبح اومدم یه سر زدم، شبیه پارک سپیدار خودمونه…اما قشنگتر، آلاچیق داره…حومه شهره برای مسافره ظاهرا، پیاده شو یکم بگردیم. بی حرف پیاده شدم. دستم را
_ داره داره…کمکت کنم حاضر شی یا خودت میتونی؟ شانه بالا انداختم: _ غذامو بخورم بعد! لبخندی زد و از جا برخاست، به سمت بیرون رفت، غذایش را کامل نخورده بود. حاضر شدنم کمی طول کشید، شکمم دیگر داشت به هشت ماهگی میرسید و بزرگتر میشد، مثلا پوشیدن شلوار
لبخندی زد و لقمه‌ها را سمتم هل داد: _ بخور…بچه ماکارونی با نون دوست داره! دروغ نمیگفت، دقت کرده بود! در طول بارداری همیشه ماکارونی را دوست داشتم با نان بخورم. اخم کردم و یکی از لقمه‌ها را برداشتم: _ نظرت چیه یکم بریم بگردم؟ با دکترت حرف زدم، گفت پیاده‌روی
نفس عمیقی کشید و خندید: _ توله سگ خودمه! ابرو در هم کشیدم و سر بالا گرفتم تا ببینمش: _ تو نبودی میگفتی بچه تو نیست؟ لبخند از لبانش پاک شد، اما نگاهش خنوز به شکمم بود، دستش هم: _ اوهوم…ولی یه چیزی منو میکشونه سمتت، یه چیزی تو
سری تکان دادم: _ چیزی نیست، غذا چیه؟ اخم کرده جلو آمد و مستقیم به سمت بالشم رفت: _ ماکارونی، کیمیا درست کرده فرستاده! _ به بالشم دست زدی نزدیا! بی توجه به جیغم بالش را برداشت و اخم‌هایش با دیدن جفت جوراب روی تخت از هم گشوده شد.
روزها به همان منوال میگذشت، شب‌های تابستان را روی تخت فلزی حیاط سپری میکرد و من روی تخت، از پنجره‌ی بلند و قدی خانه میدیدمش! نزدیکم نمیشد اما تلاشش برای حرف زدن و گرم گرفتن را نمیشد نادیده گرفت، گاهی عصبی نگاهش میکردم، بیرونش میکردم یا حتی وسایل سمتش پرت میکردم. و
سر پایین انداخت و خندید، خنده‌ی بی صدایی که انگار داشت امیدوار میشد به خوب شدن اخلاق من، خبر نداشت برایش خواب دیده‌ام! سری جنباند و با فاصله روبه‌رویم آن سمت اپن نشست، وحید و کیمیا هم روی فرش بودند، درحالی که نوبتی داشتند به بردیا و داریا شیر میدادند و غذا میخوردند.
به خانه برگشتم، کیمیا داشت تلفنی حرف میزد، از میان مکالماتش فهمیدم پشت خط وحید است و دارند راجع به غذا حرف میزنند، پس باز هم غذای بیرون را قرار بود بخوریم، این روزهای اینجا بودن قباد، تهش یا غذا از بیرون میگرفت، یا مهدیه خانم همسایه، گاهی غذا میفرستاد. اما ابدا نمیگذاشت
خنده‌ای کرد، انگار دیگر راجع به من حرف نمیزد، راجع به خودش بود، احساسش به همسر سابقش… _ نمیخوای بعضی چیزا رو بقیه ببینن، دوس داری فقط خودت ببینی، فقط خودت ببینی که خاص باشه برات، که به خودت افتخار کنی که جز تو کسی نمیبینه، نمیفهمه، نمیشنوه…یه سری چیزا رو ادم دوس
_ خب…چیزی خواستی بهم زنگ بزن، تو هم اگه میری پاشو برسونمت…یا بمون پیشش تا برگردم، اومدنی میگم وحید هم بیاد با هم برگردین! کیمیا پیشنهادش را قبول کرد: _ باشه پس داداش ماشین منو ببر، بذار بمونه…با ماشین وحید با هم بیاید، دیگه مجبور نشم شب رانندگی کنم! سوییچ را
اخم کرد: _ چه فکری؟ واسه چی؟ راحته دو روزه بشینی واسه بزرگ کردن یه بچه که قراره کم کم هجده سال حواست بهش باشه فکر کنی؟ حورا تو درک میکنی…خودت تنها بودی، بین یه عالمه بچه…باز تو اونارو داشتی، فکر کن بچه‌ت بدون پدر بزرگ شه، یا حتی دور از پدر، هیچ
دستم را به شکمم گرفتم: _ تهش شد این…فهمیدی؟ نگاهش خیره به دستم ماند، خشکش زده بود، با پوزخندی رو گرفتم و به اتاق برگشتم، انگار حالا حساب کتاب‌هایش داشت جواب میداد، فهمید دسته گلش را چه زمانی آب داده! خوشی رتبه‌ی کنکورم را که آن روز زهرمار کردند. کیمیا
_ میدونستی من مشکلی ندارم؟ فقط سکوت کرد، جلوتر رفتم و انگشت اشاره‌ام را به سینه زدم: _ میدونستی، من، مشکلی ندارم؟ اره؟ صدایم داشت بالا میگرفت: _ با توام! جواب منو بده، میدونستی؟ او اما عصبی‌تر از جا برخاست و فریاد زد: _ نه حورا…نه! دستی
کاملا مشخص بود که میخواست بحثی به میان بیاورد تا همکلامش باشم. چرا نمیخواست متوجه شود که حضورش آزارم میدهد؟ _ چرا همش میاد دور و ور تو؟ قاشق را توی ظرف پلاستیکی کوبیدم و خیره‌اش شدم: _ نمیدونم! میخوای از خودش بپرس؟ تو که شک کردی پدر بچه‌م باشه!