پدرم نتوانست باغ و عمارت را بدون مادرم تحمل کند و از خانجان اجازه خواست تا باغ را بفروشد. خانجان در حالی نبود که به باغ و عمارتی که سالها در آن زندگی کرده بود اهمیت دهد و با گریه میگفت دختر یکی یکدانه ام از دستم رفت، خانه و باغ دیگر چه ارزشی دارد. ولی پدرم تاکید کرد

  ماه ها گذشت و نه معراج برگشت، نه تماس گرفت و نه ما توانستیم پیدایش کنیم. چشمه ی اشک من خشک شد و از دختری شاد و پرجنب و جوش به دختری افسرده و منزوی تبدیل شدم. یک سال گذشت و خاطرات معراج در اثر مرور در ذهنم مانند کتابی شده بودند که بارها و بارها خوانده شده و

  بعد از رفتن معراج، هر شب بدون استثنا خوابش را دیدم… آنقدر پر از او بودم و هر ساعتم با فکر و دلتنگی اش میگذشت که ضمیر ناخودآگاهم نیز مملو از معراج شده بود و تا چشم بر هم مینهادم می آمد! خوابهایی که سیزده سال طول کشیدند و اجازه ندادند معراج را فراموش کنم!… دو سه سال که

پرویز خان شب تولد دخترم، نور چشمم و تنها موجودی که در این دنیا جانم را برایش میدادم، نگاهش را به آن پسرک یک لاقبا دیدم! از سر شب تمام حواسم به بیحوصلگی مارال بود و در تعجب بودم که چطور ممکن است در چنین شبی و چنین جشن تولد مجللی که برایش ترتیب داده ام اینقدر ناراحت و پکر

پرویز خان در اتاق را بست و مقابل چشمهای متعجب مارال از پشت قفلش کرد! مغزش کار نمیکرد، پدر خوش اخلاق و مهربانش را چه شده بود و دلیل این کارهایش چه بود؟ اگر فکر میکرد معراج ماشین را برداشته، پس دلیل رفتارش با مارال و در اتاق زندانی کردن و گوشی اش را گرفتنش چه بود؟ یک جای کار

  سه چهار روزی از شب تولد میگذشت و مارال غرق خلسه ی ناب عشق بود… دستبندی که معراج برایش خریده بود تبدیل به ارزشمندترین شی زندگی اش شده بود و روزی صد بار میبوسید و میبوئیدش. لحظه ای که معراج دستبند را به دستش بست از جلوی چشمانش نمیرفت و با آن خاطره ی شیرین عشقبازی ها میکرد. بعد

۴۵ پارت( با لبخند اجباری دیگری که به زور به لبانش چسبانده بود جواب پدرش را داد و به مرد و زن و پسر جوانی که با دقت نگاهش میکردند سلام کرد. مهندس محبی شاید ثروتمندترین شخص در آن مهمانی بود و اصلی ترین هدف پرویز خان از برپایی این تولد تجملاتی، جلب توجه او و پسرش بود. مردی خوش

معراج با لبخندی که از لبش پاک نمیشد و مثل همه میخندید بین مبینا و مارال پشت میز قرار گرفت و با صدای “شمعارو فوت کن” کمی خم شد تا شمع ها را فوت کند. با آن پلیور طوسی و کاپشن سیاه و موهای خوش حالتی که آنقدر بلند شده بود که میشد یک دم اسبی کوچک بست، جذاب بود

روزها و هفته ها میگذشتند و معراج باز هم با من سرد شده بود. خواب و خوراک نداشتم و دائم در فکر بودم که چرا رفتارش بدون دلیل تغییر کرد و روابطمان مثل سابق نیست. از بیتفاوتی و بی محلی هایش هم عذاب میکشیدم و هم حرص میخوردم و نتیجه اش شد یک تصمیم غلط و غیرعاقلانه که برایم گران

بعد از آنشبی که معراج با مارال در انباری صبح کرد، شرایط برایش سخت تر شد و فکر مارال از سرش بیرون نمیرفت… از اینکه داشت گرفتار دختری میشد که هم دختر پرویز خان بود و هم با او دشمنی بی دلیلی داشت، کلافه و عصبی بود. میدانست که فاصله ی طبقاتی فاحش بینشان، مانند آتشی بود که در آینده

نکند سجاد در مورد مبینا و یا دختر دیگری حرف زده بود و معراج گفته بود ناموسم!.. ولی نه، نگاه هیز سجاد به او بود وقتی که چیزی زیر لب بلغور کرد و معراج دیوانه شد. _بیا دیگه چرا وا رفتی؟ با صدای معراج به خودش آمد، دستش را رها کرده بود و مارال هنوز هم در التهاب آن حرف

  آنروز وقتی به خانه برگشتیم مادرم بیرون عمارت، کنار حوض بزرگ دست به کمر ایستاده بود… طوری که انگار منتظر من بود! مش حسن کار داشت و با ما نیامده بود و ما هم با تاکسی رفته و برگشته بودیم. معراج راننده ی ماهری بود ولی هنوز گواهینامه نداشت و هیجده سالش نشده بود. دستان همه مان پر از

روزی که با نمره ی ۱۱ در درس ریاضی به خانه آمدم، بدون ترس و خجالت نتیجه ی امتحانم را سر میز ناهار به بابا و مامان اعلام کردم و غذا گیر کرد در گلوی مامان و به سرفه افتاد… ولی من با بیخیالی و با دهان پر گفتم _خب چیکار کنم از ریاضی سر در نمیارم مادرم گفت که

از این حس و حال جدید راضی نبودم، میخواستم مثل ده سالگی بیتفاوت و خونسرد باشم و معراج برایم تنها مثل یک دوست و همسایه مهم باشد، نه بیشتر! ولی دست خودم نبود و نمیدانستم افسار احساساتم این روزها در دست کیست که حال خودم را هم درک نمیکنم. عصر یک جمعه ی بهاری بود و از مبینا شنیدم که

بعد از آنروز به هر کسی که رسیدم با دقت چشمهایش را نگاه کردم، طوری که شیوا و مش حسن متوجه شدند و گفتند چرا اینطور نگاه میکنی!… ولی چشمهای هیچ کس به زیبایی چشمان معراج نبود… حتی چشمهای مادرم که فکر میکردم زیباترینند. کنار خانجان روی تشکش نشسته بودم و در حال و هوای مخصوص آن روزهایم بودم که