_خیلی مونده برسیم؟ _چون باید بریم داخل روستا یه نیم ساعتی طول می‌کشه. یاسمین سر تکان داد: پس نگه دار یه چیزی بخوریم. من خیلی گشنمه! _چیزی نمونده یاسمین یکم تحمل کن. _من چند ساعته هیچی نخوردم سرم داره گیج می‌ره. تازه ماهرخ گفت نذار آقا گرسنه بمونه اخه…

  _خودتو اذیت نکنی ها ماهی. ارسلان حتما پیداش می‌کنه… ماهرخ خوراکی هایی که برایشان آماده کرده بود را داخل ساک بزرگی گذاشت و دست دخترک داد. _اینارو تو ماشین بخورین. آقا معده اش خیلی حساسه نذار گرسنه بمونه… یاسمین لبخند کمرنگی زد: چشم… _اذیتشم نکن. اونجا رفتی هر چی…

  روی پله ی یکی مانده به آخر ایستاده و گوش هایش را تیز کرده بود تا حرف های ارسلان درست بشنود اما جز صدای گریه های ریز ریز ماهرخ چیزی به گوشش نمی‌رسید. چند روز غیبت متین در عمارت و حالا این مکالمه ی عجیب نگرانش کرده بود. آنقدر…

  با تعجب به ساعت نگاه کرد و بعد یاسمینی که انگار هنوز خواب پادشاه هفتم را میدید… با تردید قدمی جلو رفت و موبایلش را توی دستش جا به جا کرد… _یاسمین؟ دخترک پتو را تا گردن بالا کشیده بود و کوچکترین تکانی نمیخورد. ارسلان پلک جمع کرد و…

  اخم هایش درهم بود و مشتش بسته… انگار عزمش را جزم کرده بود تا طلبکار و متوقع جلو برود که جلوی او خودش را نبازد. کمی این پا و آن پا کرد و با تردید تقه ی آرامی به در کوبید… تا اخر که نمی‌توانست میان دست و پا…

  یاسمین آرام در را باز کرد اما قبل از اینکه پایش را بیرون ساختمان بگذارد کسی محکم عقب هلش داد و به داخل پرت شد. با ترس و تعجب سر بلند کرد و با دیدن چهره ی عصبی متین، صدایش بالا رفت… _مگه مرض داری روانی؟ _این وقت شب…

  _تو به من گفتی مادرت و میارم پیشت. دو روز نشده حرفت و عوض کردی؟ مرد نیستی؟ مشت ارسلان جمع شد روی زانویش: مواظب حرف زدنت باش یاسمین. به چه حقی سرت و انداختی پایین و اومدی تو اتاقم؟ یاسمین دستش را در هوا تکان داد: تو به چه…

  یاسمین با ناباوری دست روی سینه ی او گذاشت و خودش را عقب کشید: چی؟ ارسلان کلافه شد‌. زبانش به گفتن چیزی باز شده بود که برای عمل کردن بهش باید هزار پیچ و خم را دور میزد. چشم های یاسمین میان اشک برق میزد: میتونی؟ ارسلان رهایش نمیکرد.…

  داخل آشپزخانه که رفت چشم های ماهرخ با دیدنش از خوشحالی برق زد. دهان باز کرد تا قربان صدقه اش برود که یاسمین بی حس و حال سر تکان داد و میان حرفش پرید… _ارسلان نیست؟ لب های زن نیمه باز ماند و نگاهش توی صورت ورم کرده و…

  متین زیر بازویش را گرفت و بزور بلندش کرد. چند ساعت بود نه حرف زده و نه حتی جرعه ایی آب خورده بود. حتی میان داد و هوار ارسلان هم فقط نگاهش کرد و بعد با چشمهایی پر از نفرت چپید توی اتاقش… _میشه لجبازی نکنی یاسمین؟ صدای یاسمین…

  اسلحه اش را از کمر شلوارش بیرون کشید و دست دیگرش را محکم دور تن یاسمین جمع کرد و باز هم نامش را صدا زد تا او لب باز کند… _یه چیزی بگو بفهمم خوبی دختر! یاسمین مشتش را به سینه ی او فشرد و گردن عقب کشید و…

  چشمهای یاسمین میان بُهت و حیرت مانده بود به جمعیت توی باغ و نگاه هایی که یک دم از رویش کنار نمیرفت. انگار هر کس سعی داشت با کنکاو تن و بدنش به هویت مجهولش پی ببرد… هویتی که شاید اگر برملا میشد دیگر رنگ آسایش را نمی‌دید. محافظ…

  تنش داغ شد و پشت پلک هایش سوخت. کلافه دستی به پیشانی اش کشید… یاسمین لب برچید و خواهش توی چشمهای نیمه بازش دست و پای ارسلان را سست کرد. انگار ابر ها میان چشمان سبزش قایم باشک بازی میکردند… صاعقه میزد و باران برای رهایی از چنگ ابرها…

  _یعنی زنتم از خونه بیرون میکنی؟ _زن من غلط میکنه انقدر ترسو باشه. یاسمین لبخند تلخی زد: باشه پس بیرونم کن. چشم های ملتهب ارسلان بعد از مکثی طولانی بهش چسبید و دخترک بغضش را زیر همان لبخند تلخ و عاریه ایی پنهان کرد. چیزی نمانده بود اشک هایش…

  _کشتیش متین؟ متین با خنده لاشه ی سوسک را میان دستمال کاغذی مچاله کرد. _اره دیوونه… بیا. این بدبخت مردنی ترس داشت اخه؟ یاسمین با احتیاط داخل اتاق رفت و با دیدن دستمال کاغذی در دست متین نفس عمیقی کشید. _وای خداروشکر… متین با تاسف سرش را تکان داد:…