_ آره هومن خودش دیده کی قراره بیاید شما؟ به دلارای میگی؟ حداقل به خاکسپاری برسه وگرنه خیلی داغون میشه ارسلان کلافه پوف کشید همین را کم داشت دخترک از او شاکی میشد… اگر زودتر رضایت داده بود قبل از مرگ میتوانست یک بار دیگر پدرش را ببیند _ کی قراره دفن کنن؟
**** علیرضا به دخترها اشاره زد _ اون صندلی رو هم ببرید انباری پایهاش شکسته اسوه دستش را روی کمرش گذاشت و اعتراض کرد _ اینا وظیفه ما نیست! فردا عصر دوباره شیفتمون شروع میشه باید…. با صدای ارسلان ساکت شد _ چطوره بفرستمت بغلِ جمیله؟ میدونید کجاست؟ هیچ کلابی قرار نیست استخدام
دلارای پوزخند زد پسرک ابله قابل ترحم بود… آلپارسلان ملکشاهان برای از دست دادنش میترسید و چه ترس به جایی! _ هیچچیزی تغییر نمیکنه دلی میریم پدرتو میبینی و برمیگردی حتی شماره تماس هم با کسی رد و بدل نمیکنی هاوژین را با احتیاط روی تخت برگرداند و سمت دلارای برگشت حالا
** میان خواب و بیداری دست و پا میزد که تخت تکان خورد با چشمان نیمه باز نیمخیز شد ارسلان با بالاتنهی برهنه هاوژینِ غرق در خواب را گوشه تخت خواباند دهان باز کرد هشدار دهد که خودش زودتر دست به کار شد و بالشت ها را کنارهی تخت چید دلارای بی
قبل ازینکه فرصت کند سمتِ ارسلان برگردد ، او از پشت سر به بدنش چسبید و دستش را روی گردنش گذاشت آرام گلویش را فشرد و کنار گوشش پچ زد _ یادته وقتی ایران بودیمم از این غلطا میکردی؟ دلارای غرش کرد _ گلومو ول کن _ یادته تو آسانسور چه دسته گلی
علاوه بر او تمام میهمان ها ساکت شدند دخترها ترسیده سر پایین انداخته و بقیه بهت زده به ارسلان خیره شده بودند برای او اهمیتی نداشت دلارای را سمت خود کشید و با تمام توان بازویش را فشرد و پج زد _ میکشمت دلی … من خونتو میریزم امشب دخترک با چشمانی عصیان
ارسلان بی توجه به او با صورتی که هرلحظه بیشتر سرخ میشد به دختری خیره بود که با لباس عربی و پوشیهای سنگکار شده میان سِن ایستاده بود رقص تازه شروع میشد ریتم آهنگ کند بود اما با هر ضرب ، کمرِ دخترک به شکل زیبایی حرکت میکرد دندان هایش را طوری روی
صدای موزیک دیوارهارا می لرزاند رقص نورهای خاصِ کلاب را در کل دبی تنها میشد همانجا به چشم دید گارسون ها منظم پذیرایی میکردند و دود فضا را گرفته بود هاوژین ترسیده سرش را در گردن ارسلان فرو برد و او کلافه پوف کشید نباید بچه را از دلارای میگرفت پدر
_ میخوام تا بهت گفتم بالای چشمت ابروعه منو با بچم تهدید نکنی بچم … میشنوی ارسلان؟ بچهی من … بچهای که تو هیفده سالگی که همه دست راست و چپشونو تشخیص نمیدن من با چنگ و دندون حفظش کردم ارسلان مچ دستش را گرفت و محکم فشرد صدایش تهدیدآمیز بود _ خواب دیدی خیر باشه دخترحاجی مادر شدی
دلارای بی توجه به آن ها سمت پله ها دوید تحمل نگاه های سنگینشان را نداشت صدای آلپارسلان را میشنید که دستور میداد : _ حورا ، امروز نامزدی پسرِ عبدلحمیده بعد از مراسم میان اینجا نمیخوام نبودِ جمیله حس شه برای بچهها ترجمه کن حواسشونو جمع کنن وارد اتاق شد
جمیله کمی عقب نشینی کرد _ اینجا اگر قرار باشه جواهر گم بشه سنگ رو سنگ بند نمیشه علیرضاخان بعدم حورا خودش دیده انگشتر دست بچه بوده دلارای هاوژین را روی زمین گذاشت و نگران مقابلش نشست از شدت خشم سرخ شده بود _ چی شده علیرضا؟ چه انگشتری؟ _ انگشترِ
دلارای سرش را روی زانویش گذاشت و پچ زد _ خدایا … این چه سرنوشتیه؟ چرا نمیتونم یک روزم شده خوشحال باشم؟ آلپارسلان کنارش نشست _ پاشو صورتتو بشور بگیر بخواب ، صبح شد هاوژین بیدار میشه نمیذاره بخوابی دلارای آرام پچ زد _ حق با بابام بود… ارسلان نچی
دلارای اما طاقت نیاورد بغض کرده سر تکان داد _ میایم حاج بابا … ارسلانم نیاد من و هاوژین میایم ارسلان با خشم غرید _ زن و بچهی من بدون خودم تا پایین کلابم نمیرن! چه برسه یک کشور دیگه دلارای خدارا شکر کرد که حاجی صدای آرام او را نشنید
_ غر نزن هنگامه این روزا به اندازه کافی این بچه تِر میزنه تو سرم با غرغراش داشت میخوابوندش گذاشتم رو سایلنت بیدارنشه هنگامه با خنده ابرو بالا انداخت _ آفرین به تو ، بابای نمونه پوشکم عوض میکنی؟ دلارای آرام غرید _ بگو بده گوشیو بابام هنگامه بدون آنکه بشنود
دلارای خودش را عقب کشید زمان مناسبی برای روبرویی با هنگامه نبود او را دوست داشت و مدیون کمک های هنگامه و آزاده بود اما الان توان شنیدنِ گله و دلخوریاشان را نداشت ارسلان دوربین را مقابل هاوژین گرفت و هنگامه با ذوق نالید _ وای من دورت بگردم عمه … چقدر