روی صندلی نشست و صبحانه‌اش را می‌دادم که فروغ از در وارد شد. نگاه معنادارش به من بود که با لبخندم خیالش را راحت کردم. فرهاد هم کمی بعد به ما ملحق شد و با دیدن حال خوش فرهاد، این‌بار فروغ بود که به من لبخند می‌زد. کمی خجالت کشیدم! سهند را تا لحظه رفتنمان ندیدم، حتماً

    به روی ما لبخند زد، جلو آمد و گونه فروغ را بوسید. _ خوش اومدی. سمت من چرخید، دستش را بر شانه ماهی گذاشت. _ چطوری، پریناز؟ نگذاشت جواب دهم، دست دراز کرد. _ دختر خوشگل رو بده بغل باباش. ماهی چرخید و به آغوشش رفت. با دیدن صورت ماهی، اخم‌های فرهاد درهم گره خورد. _ این بچه

    دستم را شل کردم تا بچه را بردارد.   _ سرم داره می‌ترکه.   _ ببخشید، با هول بیدار شدی. گفتم خوابت برده، ترسیدم بچه یه‌هو بیفته از بغلت.   از جایم بلند شدم، به مقصد آشپزخانه، مسکن لازم بودم.   _ فرهاد، برو بخواب، چیزی می‌خوایی برات بیارم.   _ سهند خوابید؟   _ رفت اتاقش، فروغ

    دستم را شل کردم تا بچه را بردارد.   _ سرم داره می‌ترکه.   _ ببخشید، با هول بیدار شدی. گفتم خوابت برده، ترسیدم بچه یه‌هو بیفته از بغلت.   از جایم بلند شدم، به مقصد آشپزخانه، مسکن لازم بودم.   _ فرهاد، برو بخواب، چیزی می‌خوایی برات بیارم.   _ سهند خوابید؟   _ رفت اتاقش، فروغ

      _ ماشین من نزدیک کافی‌شاپه، اجازه بدید برسونمتون.   _ نه، ممنونم، یه‌کم پیاده‌روی می‌کنم.   دست خودم نبود که دلم فرهاد را می‌خواست. سریع برگشتم.   _ ببخشید، آقای عمران؟   _ بله؟   _ شما می‌رید دفتر فرهاد؟   _ بله.   _ پس من با شما میام.   کمی تعجب کرد ولی با سر

        پریناز اضافه کرد:   _ شعبهٔ استانبول گاتا!   پریماه را که به‌شدت درحال جویدن یک دمپایی پلاستیکی بود بلند کردم.   _ این دمپایی رو بگیر از بچه‌!   از جایش بلند شد تا پریماه را بگیرد.   سهند رو به من کرد.   _ بذار بخوره، بابا، لثه‌هاش می‌خاره.   توپیدم.   _ دمپایی

      مرا خیره‌خیره نگاه کرد و سیبیل‌های نداشته‌اش را جوید.   چند هفته بعد، از ماجرا خبردار شد.   دلخوری مهمی نبود، سر و ته قضیه را با این بهانه که؛«چیز مهمی نبود که بخوام بگم.» هم آوردم.   واقعاً چرا گاهی پریناز کوچک درونم بی‌فکر می‌شود را خودم هم نمی‌فهمم.   ماهی چهار ماهه بود و تازگی

        به پاس این‌همه سال عمر و توان گذاشتنم در تجارت.   من اگر در هیچ‌چیز خوب نبودم، مغز تجارتم خوب کار می‌کرد.   پریناز اعتقاد داشت قابلیت‌های خوب دیگری هم دارم که دفتر کارم نیازی به آن قابلیت‌ها نداشتند.   در مسیر برگشت به دفترم دختر جوان محجبه‌ای را دیدم که روی صندلی نشسته و با

      حرکت دوربینی بالای در و بازشدن درها خبر از تکنولوژی جدید می‌داد.   ماشین‌ها وارد شدند در جایی شبیه محوطه مسقف یک حیاط.   ورودی زیبایی بود، یک مجسمه فرشته داخل حوضی کوچک. دورتا‌دور آن چمن‌کاری شده و گلدان‌هایی پر از گل‌های بنفشه و شیپوری.   هرچند هوا هنوز نسبتاً سرد بود، حتی سردتر از تهران.  

      به خودم لعنت می‌فرستادم چرا در مورد زایمانش در خانه پافشاری نکردم.   ایرادش چه بود؟ امکانات بیمارستان را فراهم می‌کردم. داد و فریاد کرد و گفت عهد قجر نیست!   حتی فروغ به‌آرامی تشر زد؛«مهمل نگو، فرهاد.».‌ دقایق به کندی می‌گذشتند.   روی صندلی با خونسردی نشسته و سعی می‌کردم آشوب درونم را مخفی کنم. فروغ

      دستم را به‌آرامی کشید و سمت حمام برد.   _ موهات خیس باشه سرما می‌خوری.   موهایم را با روغن تقویتی ماساژ داد و سشوار را روشن کرد.   با احتیاط شانه می‌کرد و سشوار می‌کشید. اخمش را ولی حفظ کرده، روی صورت مبارک نگه داشت.   فرهاد خوب سشوار می‌کشید… عادت داشت گاهی موهای سدا را…

      جلو رفتم و لیوان آب و قرص‌ها را باحرص دستش دادم.   طهورا گوشه اتاق به پسربچه می‌رسید.   _ زنت جوونه، بچه‌ت کوچیکه، می‌خوای بندازیشون توی دردسر؟ این شهر پر از گرگه! نمی‌خوای که…   لب گزیدم. تکرار وقایعی که سرم آمده بود و اعترافش جلوی مردی که با من از بالا به پایین نگاه می‌کرد،

        می‌ماند پریناز. بارداری خیلی سنگینی نداشت، فقط یک شکم بالا آمده، صورتش کمی پف می‌کرد بیشتر صبح‌ها.   عصر نوبت به ورم پاهایش می‌رسید. در خوردن نمک افراط می‌کرد، چندبار تذکر دادم.   فروغ حرفی نزد ولی در خلوت گوشزد کرد که بخشی از ویار پریناز است!   خودش کم عجیب و غریب بود، ویارهایش هم…

      نفهمیدم شام چه چیزی خوردیم، اصلاً در حال خودم نبودم، ترکیب بغض و دلتنگی، ساکتم کرده و اگر یک لحظه اتصال دستش را با بدنم قطع می‌کرد، احساس خطر می‌کردم.   رفتار فروغ‌ جان آن‌ شب نشانم داد که حتی پریناز هم خوش‌شانسی خاص خودش را دارد، داشتن مادرشوهری کاردان و فهیم.   می‌خواست با زور و

          _ نه، کجا خوبم! روانیم کردن. سهند برو… سهند بیا، سهند برو… سهند بیا… گندش دراومده. باور کن می‌خوام فرار کنم برم بهزیستی.   با آرنج به پهلویش زدم.   جای ضربه‌ام را ماساژ داد.   _ این اخلاقت رو عوض کن، پری. وجدانا چیه هی حمله می‌کنی؟ توام وضعت بهتر از من نیستا، با