گونه های یاسمین سرخ بود. مثل چشمهایش که میان موج اشک و بغض میدرخشید. _حکمت خدا همیشه جوری میچرخه که من از خودم و زندگیم متنفر بشم. آسو گونه اش را نوازش کرد. _نزن این حرف و… اشک توی حدقه ی چشمهایش جمع شده بود و صدایش زیر فشار بغضی تیز میلرزید. _یادته… اون شب بهت گفتم لگد

    شایان با درد چشم بست و محمد مثل فشنگ توی ماشین پرید. _اقا بریم… آقا… ارسلان، از شوک درآمده نگاه سرخش برگشت سمت آسمانی که خدایش، خیلی سال پیش، فراموشش کرده بود. انگار طوقی سیاه دور گردنش بود که نفسش هی تنگ تر میشد. نمیفهمید مغزش را چرا فرمان تعجیل نمیداد و چسبانده بودش به زمین. باران روی

    یاسمین سرش را پایین انداخت. سینه اش برای تنفس بیشتر یاری اش نمیکرد. بغض داشت به جان خودداری اش میفتاد. _خواهش میکنم، یکم صبر کن. تو اگه بخوای همه رو صف میکنی تا پیدام کنن… اما این فاصله… شاید بد نباشه. بذار یکم دور باشیم…     صدای ارسلان تحلیل رفت. نفس هایش هم… تکه های وجودش با

    _چرا مثل جزامیا بهم نگاه میکنی؟ بخدا من همون مردی ام که هرشب تو بغلش بودی. یاسمین… _فقط… برو بیرون! جان کند تا همین سه کلمه از دهانش درآمد و… ارسلان را انگار از گور بیرون آورده و نشانده بودند به تماشای کارنامه ی اعمالش! _بذار حرف بزنم… یاسمین درمانده دستش را بالا آورد و انگشت کشید سمت

    نداشت! موهایش را همانطور باز روی شانه اش رها کرد و شالش را روی سرش کشید. امشب قرار بود در یکی از بهترین رستوران ها مهمان ارسلان باشند… _زنداداش آماده ایی؟! کیفش را برداشت و با باز کردن در سعی کرد میان تمام تشویش و نگرانی هایش لبخند بزند. _اره، داداشت اومد؟ لبخند اردلان مثل همیشه پررنگ بود.

    ارسلان خندید. یاسمین روی پهلو چرخید و سر انگشتش را روی گونه ی او کشاند. _این واقعی خندیدنت و با هیچی تو دنیا عوض نمیکنم ارسلان. انقدر قشنگه که میشه به همه پزشو داد! در این دنیا دیگر کسی برایش نمانده بود جز مردی که با یک جفت چشم سیاه پر برق که حسادت آسمان را هم برانگیخته

    رفت به خوبی صدای خش دارش را شنید که از اردلان پرسید؛ _”تو از کی فهمیدی؟ ” لبخند تلخی زد و با رساندن خودش به آشپزخانه، شایان را دید که سر گذاشته روی میز ، یک دستش روی قلبش بود. نفس هایش تند بود و یک مشت قرص مقابلش خودنمایی میکرد. ضربان قلب یاسمین بالا رفت. این مرد

    یاسمین با مکث برگشت و اینبار سینی را روی پای او قرار داد. سوپ هنوز داغ بود و انصافا رایحه ی خوبی هم داشت. _بفرما خودت زحمت بکش بخور. زیر نگاه تخس ارسلان، ایستاد و موهایش را از بند کش باز کرد. پوست سرش به گز گز افتاده بود. حتی بیداری طولانی، ماهیچه هایش را هم به فغان

    _بعد این همه سال ، به غیر از من و مامان دل دادی به یکی که از گوشت و خونت نیست اما محرم دلته. ولی رفتارت باهاش مثل بقیه ست… اصلا فکر کردی که شاید یه روزی خسته بشه و بذاره بره؟ نگاه مبهوت ارسلان پر بود از غمی عجیب… _فکر کردی؟ یاسمین، من نیست، دایی شایانم نیست،

    ارسلان نفسش را با مکث بیرون فرستاد. یاسمین هم گفته بود که هر چقدر بی عرضه باشد اما در این مدت آسو را به خوبی شناخته و نمیتواند بهش شک کند. _الان متین کجاست؟ اومده؟ محمد به در بزرگ سوله اشاره کرد؛ _اره بیرون وایستاده منتظر شماست.     ارسلان نگاهی به مرد انداخت و بلند شد. _دیگه

    یاسمین میان سکوت و خودخوری کف دستش را روی چشم هایش کشید. شایان انگار انتظار همچین لحظه ای را داشت که دخالت نمیکرد. فایده ای هم نداشت… ارسلان دیگر کوتاه نمی آمد. تا همین لحظه هم به قول خودش مردانگی خرج کرده بود. _برو… اون دخترم با خودت ببر. هرجا که میخوای! خواستی مادرت و ببینی با محمد

  خورشید داشت و هم ابر. باران میبارید اما وقتی قطع میشد آفتاب توی وجودش خودنمایی میکرد. شب هایش ولی پر بود از ستاره های کوچک و چشمک زن! _بنظرم برو دراز بکش، سر پا ایستادن برات خوب نیست. یاسمین سری تکان داد؛ میگم اتفاقی واسه ارسلان نیفته. محمد لبخند کمرنگی زد. _نگران نباش!     انگار وجود این مرد

  ارسلان چپ چپ نگاهش کرد که یاسمین خندید و سرش را چرخاند. چشمش دوباره به همان مارمولک سبز خورد و پلک هایش پرید. _وای… حواس ارسلان جمع شد و یاسمین به همان سمت اشاره کرد: _اون کثافت چرا هنوز نرفته ارسلان؟ ارسلان ابروهایش را بالا داد و خنده اش گرفت. سکوتش باعث شد یاسمین عصبانیتش را با نفس عمیقی

    _گفته بودم در هر شرایطی نگاهت فقط به منه… نگفته بودم؟ یاسمین آنقدر تنش را عقب کشید که یک لحظه حس کرد سقوطی به مراتب محکم تر از لحن او را تجربه میکند که دست ارسلان نشست روی گودی کمرش و سفت نگهش داشت.     یاسمین فارغ شده از هراسی که بند بند وجودش را لرزانده بود،

    محمد با مکث پایی سست شده بیرون رفت. یاسمین زل زده بود توی چشمهای ارسلان و نزدیک بود بغضش بترکد. _مثل آدم حرف میزنی یا… _یا چی؟ بزنی همه چی و خراب کنی؟ سر ارسلان پس رفت: پات و از این ماجرا بکش بیرون. وگرنه ترکشش تو رو هم میگیره. چشم های یاسمین جمع شد. با بغض سرش