_بابا؟ _ارسلان تا الان بو برده قضیه چیه.‌ به گوش منصورم که برسه… _شما قراره مثل این چند ماه قایم شی تو پَستو و منتظر حرکات منصور باشی؟ مقابل چشم های سرخ پدرش به احمد اشاره کرد: یا مثلا این شغال و بفرستی بینشون تا واست سند جور کنه؟ خنده اش کفر خشایار را درآورد: شاهرخ… _اونم که ارسلان

  ترس مثل خوره به جان دخترک افتاد. در سکوت زل زد به چشم های های مفرح و منتظر او و وقتی لبخند ارسلان کمرنگ شد نگاهش را از او دزدید. _باشه میگم… چاره ایی نمونده برام. _خب؟ یاسمین نفس عمیقی کشید: من دختر کامران ارجمندم. احمد هم شوهر مادرمه یعنی ناپدریمه. اخم های ارسلان با مکث و تعجب بهم

  سنگ فرش ها را یکی یکی زیر پا گذاشت و نگاهش ماند به بوته های کوتاه و بلند باغ و گل هایی از شدت خشکی جان داده بودند. افسردگی و غم از سر و روی این باغ بی آب می‌بارید. یک نفر هم نبود به دادش برسد؟! قدم هایش که سست شد ارسلان سر چرخاند و با اخمی غلیظی

  باران آنقدر تند به بطن پنجره میکوبید که دیدشان کاملا کور شده بود.‌ نفس های یکی درمیان ارسلان و چشم بسته اش بیشتر میترساندش… اگر بلایی سر او می آمد دست تنها باید چه خاکی توی سرش میریخت؟ با احتیاط خودش را جلو کشید و تا خواست بازوی ارسلان را لمس کند او پلک باز کرد و دخترک از

  ارسلان با مکث چرخید. بغض و التماس میان چشم های یاسمین دو دو میزد. سرش را پایین تر برد و زل زد توی چشمهایش تا لب های دخترک میان جذبه ی نگاه نافذ او بهم بچسبد. هوا تاریک تر شد و باد سردی از لا به لای درختان سر به فلک کشیده وزید. موهای نسبتا کوتاه دخترک ریخت روی

  ماهرخ روسری را توی دستش چلاند: آقا… ارسلان از پله ها پایین رفت و همزمان متین هم سراسیمه داخل آمد. _ رفت اقا… همین الان سوار ماشین جلال شد. ارسلان نگاه از او گرفت و روبروی ماهرخ ایستاد. زن زیر نگاه او دستپاچه شده بود. متین با نگرانی جلو رفت: چیزی شده؟ ارسلان آرام پرسید: دختره بهت نگفت کجا

  عرق سرد از تیره ی کمرش پایین چکید.‌ نگاهش با بُهت اول چسبید به نیشخند او و بعد مردمک های سیاه چشمانش که انگار میان خنده غوطه ور شده بود. با مکث و شرم پلک بست و کمرش را به دیوار پشت سرش تکیه داد. زانوهایش را کمی بالا آورد تا شلوار کثیفش به زمین نکشد. بغض پرید میان

  آب دهانش از ترس و استرس خشک شد. میان آن همه درد و بی قراری و ترس نزدیک بود تنش هم تکه پاره شود. ماهرخ نگران تر از همیشه کنار متین ایستاده بود.‌ زبان او هم با این سن و سال غلاف شده بود. _ارسلان خان این اتاق جای مداوای مریضه؟ با صدای دکتر یاسمین آرام سر بلند کرد.

  با تماسش متین سریع خودش را به ویلا رساند. لپ تاپ جلوی او روشن بود و خیره شده بود به تصویر دخترک… _حرفی زد آقا؟ ارسلان نگاهش کرد: خونه احمد چند تا خدمتکار داره؟ _سه چهار نفری میشن. _همونایی که خودتون فرستادین؟ _آره اقا. اگه کسی شناس نباشه بچه ها سریع خبر میدن. _دختر چی؟ دختر نداره؟ متین با

  یاسمین طوری مات شد که ابروهای ارسلان از نگاه اشکی و رنجیده اش درهم پیچید و چند ثانیه هم طول نکشید که با نگاه وحشی ارسلان ، نگاه ناباور دخترک به اشک نشست. چانه اش از بغض میلرزید و جرات نمیکرد کلمه ایی به زبان آورد. از چاله افتاده بود توی جهنمی که حتی جلادش را هم نمیشناخت. ارسلان

  _کدوم خری هستی تو؟ تو ماشین من چه غلطی میکردی؟ یاسمین وحشت زده از صدای خش دار و بلند او قدمی عقب رفت. دست ارسلان رفت روی اسلحه اش و وقتی دخترک پریشان دور خودش چرخید قدم هایش را آرام جلو کشید. یاسمین برگشت و وقتی او را در یک قدمی اش دید نفسش توی سینه اش گره خورد.