کوتاه بودن قدم و سبک بودنم کارش را راحت‌تر کرده بود.   گرمای تنش را دوست داشتم و ورزیدگی‌اش را! در آن وضعیت وارونگی‌ام در دلم داشتم قربان‌صدقه‌ی قد و بالایش می‌رفتم که روی تشکی نامرتبی که کنار بخاری پهن کرده بود پرتم کرد.   – بشین تا…

    – بین من و داداشت؟   – اون جز هدی تو چشمای هیچ زنی با این همه بی‌پروایی نگاه نمی‌کنه!   از نگاهش فرار کردم و گوجه‌های گیلاسی را از یخچال بیرون آوردم.   – بین ما هیچی نیست تو اشتباه می‌کنی!   ظرف یک‌بارمصرف گوجه‌ها را از…

    حمامش تمیز و مرتب، درست همانطوری که بار آخر خودم مرتبش کردم نگهش داشته بود.   از یک مرد بعید بود خانه‌مجردی‌اش را مرتب نگه دارد. هرچند خانه‌ی امیرحسین فقط ظاهرش مرتب بود!   حوله‌ی تمیزی که برایم گذاشته بود را دور موهایم پیچاندم.   شورت یکبار‌مصرف برایم…

    – آخه یه کاری هم با خودتون داشتم رئیس!   تعجب کردم، چه کاری می‌توانست با من داشته باشد؟ دست‌هایم را در هم گره کردم و کنجکاوانه گفتم:   – می‌شنوم!   – می‌تونم درو ببندم؟   تعجبم بیشتر شد، شاید این‌بار او می‌خواست پیش‌قدم شود و من…

    در هال را که مهیار پشت سرش باز گذاشته بود را بستم. دوباره تنهایی و عذاب‌وجدان با هم سراغم آمدند.   لاله را این مدت شناخته بودم، زن نجیبی بود، نه از جنس تینا و نه به پررویی خواهرش حنانه.   با همه مهربان بود اما ندیدم برای…

  بلند شدم، نمی‌خواستم درگیر دشمنی میان آن دو باشم.   حالا دیگر می‌دانستم امیر چرا می‌خواهد با من باشد!   می‌خواست همان بلایی را سر کیسان بیاورد که او بر سرش آورده بود.   امیرحسین هم پشت سر من از جایش بلند شد دستش را با همان دستکش زرد…

    بلند شدم و پیشبندم را برداشتم.   تصمیم گرفتم وقتی آمد هرچه عقده در دلم دارم را رویش خالی کنم.   حداقل دلم خنک می‌شد!   بدون نگاه کردن به مهیار به آشپزخانه رفتم، هنوز نیامده بود اما بویش را حس می‌کردم.   بوی ملایم شامپوی انار.  …

    – من از اوناش نیستم رئیس… دنبال اهلش بگردین!   قدم‌هایم را تند کردم که حتی با او یک جا نفس نکشم…   بدی طلاق گرفتن همین بود، همین دل شکستن ها… همین طمع‌هایی که به جسم و روح زن‌ها می‌شد…   تمام راه را از رستوران تا…

    #لاله متعجب از آنچه دیده بودم به دیوار آشپزخانه تکیه دادم و بهت‌زده به اوس‌اسی زل زدم…   باورم نمیشد مرد گنده اول صبحی…   – چی شده خانم… حالتون خوبه؟!   دوست داشتم همانجا به دیوار تکیه دهم و روی زمین بنشینم…   اگر اوس اسی نبود…

    پوفی کشید و کلافه لگدی به کاشی زیر پایش زد…   – اگه بیاد تو آبرو ریزی راه می‌ندازه… لاله نذار بیاد بابام مشکل قلبی داره یه وقت…   – هادی؟!   – جونم…   نگاهم را به آسمان دوختم… از آسمان به چهره‌ی مهربان هادی…   چه‌قدر…

    گوشه‌ی لبش را به دندان کشید و متفکر نگاهم کرد.   – هنوزم شک دارم تو بتونی از پسش بر بیای… آخه تو یه ذره‌چی چه می‌دونی آشپزی چیه!   اولین کسی نبود که تعجب می‌کرد!   – می‌تونی کسی رو استخدام کنی که بهش شک نداری!  …

    سرش را خاراند و نگران در خانه را نگاه کرد.   – باشه قول می‌دم کل ظرفا رو بشورم تو فقط کمکم کنی حله! بابا از وقتی اومده عین ذره‌بین زیر نظرم گرفته نمی‌تونم تکون بخورم!   دست‌به کمر شدم و عاقل‌اندر سفیه نگاهش کردم!   می‌دانستم انگشتش…

    سرش را به تاسف تکان داد… هیچ فکرش را نمی‌کرد من را با دست خودش به چاه انداخته باشد…   اگر عکسی که دیروز امیرحسین نشانم داد را می‌دید که دیگر…   – قبل رفتنم می‌گفتم طلاق نگیر بابا… فکر کردم سر عقل میاد پسر برادرم… نمی‌دونستم مار…

      روحی‌خانم را می‌گفت… خب حق داشت…   مهیار چهار سالی می‌شد که با حنا دوست بود…   از وقتی حنانه بچه‌مدرسه‌ای بود!   – خب حق داره روحی‌خانم… تو نمی‌خوای تکلیف این دخترو روشن کنی؟   – تو از کجا روحی رو میشناسی دیگه!   – دوست…

    – من و مهیار شراکتی یه باغ‌رستوران زدیم… آشپز فرنگی داریم اما ایرونی یه خوبشو می‌خوایم… یه کسی که همه چیز بلد باشه از پیاز خورد کردن تا مرغ ترش و کوبیده!   – نمی‌دونستم… از حنا با اون دهن لقش بعیده نگفته باشه!   خیره نگاهم کرد…