_ در پوسته خودم نمی گنجم ! … آیدا میخنده و باز مامان فتانه که صداش میاد : دوتاتون خل تشریف دارین … بس که ترشیدی رها باور نمیکنه … می خندم و آیدا اعتراض میکنه : زهره مار … میگم … امشب با آریا زود بیاین … خب ؟ … قراره خان داداشمم بیاد … باشه رها ؟ …
وا رفته هست اما از اخماش کم نمیکنه … سمتم نگاهی می ندازه و لب میزنه : دور و بر امیر نپلک ! … اخم ملایمی میکنم و می پرسم : امیر کیه ؟ … _ همون تخمه سگه امشبی که پارتنرم پارتنرم به خیکه جناب عالی می بست ! … دو به شک باز می پرسم : تارخ رو
حس میکنم … بیرون میریم …. نگهبانی که مانتوم رو از تارخ گرفته بود حالا جلوی ورودی ایستاده و بارونی بلند تارخ رو دستش میده … اخم کرده … تارخ کمی نزدیکش میره و بیخ گوشش چیزی زمزمه میکنه ... نمیشنوم و بعد از تن زدنه بارونیش بیرون میزنیم از ساختمون … گوشم رو سکوت پر میکنه … انگاری عایق
بیخیاله رها …. اصلا مهم نیست که با چشماش … همون لعنتی های رنگی وقتی زل میزنه بهم آمپر می چسبونم و سخته دل بکنم … که از جا نکَنَم اون صورتی های لباش رو … گرممه … می دونم ربطی به سالن نداره …. این گرما مخصوصه رهاس … مخصوصه نزدیک بودنم به اونه … لعنتی … لعنتی …
حالا شد .… می خوام نترسم …. می خوام یه خودم حق بدم و کم نیارم … من دم دستی نیستم …. جمله به جمله ی حرفاش تو گو زنگ میزنه … دلم برای بار نمیدونم چندم ترک بر می داره و می شکنه …. از آریایی که می شناسم انتظار دارم اخم کنه .. دعوا راه بندازه …
بذار هرچی گفته راست دربیاد … بذار اصلا من همون دختری باشم که با همه س … آریای لعنتی ... تارخ با حظ نگاهم میکنه … با لبخند .. با نگاهی که … که … نگاهی که حس میکنم دوست داشتن رو میشه حس کرد .. کثیفه ؟ … نه … کثیف نیست … شیفته س ... دوستم داره ؟
زشته … چرا بگم نمیام ؟ … آریا بره به درک … اونقدری شاکی هستم که محل نمیدم به اینکه آریا بفهمه چی ؟ .. هیچی ! .. * (رها) اینکه خط چشم و سایه ای که زدم بی نهایت ساده س مهم نیست … من عاشقه این سادگی ام … از اولش بودم ! … من حتی نمیدونم این
ـ نه و کوفت … الان باس من آستین بالا بزنم ؟ … ـ ولش کن … غذا حاضری .. نمی ذاره جمله م تموم بشه و میگه : نافه تو با غذا آماده بریدن انگاری … مریض میشی بدبخت … ـ من بلد نیستما … ـ از اولشم به تو امید نبسته بودم که حالا فک کنی نا امیدم
ـ رها …. رها کجایی مامان جان ؟ … تکونی می خورم و بی حواس میگم : ها ؟ .. مامان میخنده : با چی خرش کردی که بی بحث رفت تا بیاد ؟ … ابرو هام بالا می پرن …. ـ وا … چی میگی برا خودت مامان …. میدونی بابا چقدر نگرانه ؟ …. پا شدی اومدی
تند میگم : شما … شما خودتون زحمتش رو بکشین … اگه زحمتی نیست ! … اون می دونه … حالاکه همه چیز رو می دونه چرا باید به روی خودم نیارم ….. با مکث … خیره به خیابونه جلوی روش لب میزنه : ـ اینطوری بهتره … دوست ندارم تنهایی بیفتی دنباله کاراش … یه سِری کارا رو مَردا
تهش دووم نمیاره و میشنوم صداش رو : خیلی چیزا ارزش ندارن که اون چشما ببارن ! … نگاهش میکنم … بی حرف … باز لب میزنه : یه دنیاس … چشماتو میگم … هول شدم و خونسردیم رو از دست دادم …. میگم : ما … ما بریم دیگه ؟!… می خنده … عمیق تر از چند دقیقه ی
بی محل به جمله و سوالش … حتی حرفاش روی داشبورد میزنم : نگه دار …. با توام … می شنوی آریا … نگه دار گفتم … کلافه فرمون رو میپیچونه و شاکی میگه : به درک … منتها یه بار دیگه این لودگیت گردنه منو بگیره من می دونم و تو ! … کنار خیابون که پارک میکنه تند
سلحشور باز سرجاش میشینه و سرخ شده منو نگاه میکنه که براش ابرو بالا می ندازم …. آریا تند نگام میکنه : ـ زهره مار … نیشت رو میبندی یا ببندمش ؟ … سرخ میشم از خجالت … انگاری که پلک زدنم صدا داشته باشه چرا دقیقا باید همون موقع عقب برگرده ؟ … بهم زل میزنه و اخم
ن کنده س ؟ … ـ نذار بفهمه خب …. ـ زِر نزن …. الان تو توقع داری من دقیقا چه گهی بخورم ؟ .. کلافه با سر انگشتای دست دیگه م پیشونیم رو مالش می دم و میگم : تو رو خدا جمعش کن … آریا … همین موقع می بینمش ، از آسانسور بیرون میاد ! ….
ـ خیلی …. خیلی … می خوام فحشش بدم ، بگم خیلی بیشعوری ، یا اصا آدم نیستی … اصلا هرچی فحش بلدم بهش بگم …. اما هنوزم یادمه آرواره هام جا به جا شده بود سری قبل از سیلی که خورده بودم … همینطور که عینه سگ پاچه ش رو میگیرم … همونقدر هم عینه سگ می ترسم