و بلافاصله بعد از این حرف، دستم را محکم روی دهانم میگذارم! او با آن قیافه ی زوم شده و مورّب در چشمی بهت زده پوزخندی میزند و میگوید: -بد داری تحریکم میکنی با این پرروییات خوشگله… چشم میفشارم. چقدر بد گفت! در آخر تقه ی آرامی به در میزند و با صدای آرام و موذیانه ای میگوید: -تو

  بهت زده خیره ام می ماند. جا خورده است از دیدنم…و نگاهش نشان می دهد که به نظرش آشنا هستم و شاید به جا نیاورده باشد که همان حورای بهشتی سرِ کلاس هستم! دستی به روسری ام می کشم و دو دستم را روی تراس می گذارم…کمی با ناز! توقع دارم که اینجا کشتی تایتانیک باشد و منِ رز

  و چه ترسویی هستم که با یادآوری اش خنده ام میگیرد؟!! در را با کلید باز می کنم. اول سرم را داخل میبرم و…ماشینِ بهادر اولین چیزی ست که به رویم چشمک می زند! اُه این ماشین…و…در خانه است. آب گلویم را فرو میدهم و با احتیاط و بدون هیچ سر و صدایی داخل میشوم. در را به آرامی

  وقتی به دانشگاه می رسم، خیالم راحت می شود که خطر رفع شده…البته موقتا! چند ساعت بعد باید به خانه ام برگردم؟!! بهتر نیست در خوابگاه مهمان آیلار باشم؟ البته که…اگر به خوابگاه بروم، ترس و فرارم را به او نشان داده ام. و در خوابگاه هیچ هیجان و دلهره ای انتظارم را نمی کشد. هیچ بهادری وجود ندارد

  جدی می‌گوید: -این حوری گوشت خوبی داره…اشهدتو بخون خانوم خوشگله… غرق فضای اکشن میشوم و چشم میفشارم. -این بازی رو اینطوری تمومش نکن همسایه! یکهو با صدایی که از خود درمی آورد، شلیک میکند و…من از وحشت جیغ میزنم و روی زمین می‌نشینم… و با دستهایم صورتم را می‌پوشانم. مُردم؟! زنده ام؟!! ثانیه ای بعد صدای قهقهه اش بلند

  شاید او هم از دیدنِ من جا خورده است، اما بیشتر از جاخوردگی، کنجکاو است و…آن نگاه سیاه همیشه یک تمسخر و تفریحی درونش دارد! هول میکنم…میخندم…چیز دیگری میگویم: -سلام! حالت نگاهش عوض میشود. -میخواستی یه غلطی بکنی که تا منو دیدی اینطوری هول ورِت داشت…همین الان چه غلطی میخواستی بکنی حوری؟! به آنی اخم میکنم و خودت را

  به ایستگاه تاکسی که میرسیم، رو به آیلار میگویم: -اول یه جایی مثل گلخونه بریم…میخوام چندتا گلدونِ… حرفم با دیدن ماشینی که درست از کنارمان میگذرد، نصفه و نیمه می ماند. این چشمهای تیز در کسری از ثانیه راننده ماشین را تشخیص میدهد و بقیه ی حرفم اصلا نمیفهمم چطور ادامه پیدا میکند! -گلدونِ…شمعدونی…چیز…تراس… وقتی نگاهش به من می

  -واااا! با تک خنده ای میگوید: -نه اصلا حال کردم باهات…همینش قشنگه…دیروز گفتم چقدر دلم میخواد این دختر قرتیِ خوش بر و روی سرتاپا ادب، بمونه! یه وقت کج و کوله نشه این همه بر و رو؟! حیفه به مولا…حیفی به مولا حورا! چه روی “حورا” هم تاکید میکند! قیافه ای میگیرم: -مراقب خوشگلیام هستم…شما نگران خودتون باشید که

  چشمانم باریک میشوند. رادین فارغ از هر چیزی با هیجان تعریف میکند: -جوری ترسیده بود و گریه میکرد که آدم دلش کباب میشد! پرمعنا میگویم: -دل کی اونوقت کباب میشد؟! تو یا عمو بهادر جونت؟ به سختی سعی دارد خنده اش را فرو دهد: -نه به خدا خاله دلمون سوخت! این رون پاش قشنگ کنده شده بود… پشت ران

  با چشم و ابرو اشاره ای به جایی میکند و میگوید: -همین اول برم سراغ اصل کاری دیگه؟ خوشم می آید بچه ی باهوشی ست! اشاره اش مستقیم دیوار کناری، یعنی خانه ی آن موجودِ لات و مشکل دار…موضوع بحثمان! با لبخند سر به تایید تکان میدهد: -برو سرِ اصل مطلب! و او هم با گفتنِ یک: -باشه بریم…

  پشت در از وحشت دارم پس می افتم و ثانیه شماری میکنم برای رفتنش. اما زبانم حورا ست اصلا، وقتی میگوید: -به سلامت! و صدای او را که با لحن خاصی همراه است، میشنوم. -آخ که چقدر دلم میخواد این یکی بمونه! ته صدایش حرص و تفریح نیست احیانا؟!! چقدر عجیب! انقدر پشت در منتظر می مانم تا بالاخره

  دعوا؟! بهادر چشم باریک میکند و لبخند کجی تحویلم می دهد: -گفتم که…دنبال حوریه بود…اما انگار چشمش تو رو گرفته! لب میفشارم و به شهربانوی خشک شده ای که نگاه ماتش را بین ما جابجا می کند، توجه نمیکنم. البته که دعوایی نیست، فقط یک بحث کوچولو با یک همسایه ی پررو است! با حرص میغرم: -فرهنگتون هم خیلی

  انقدر خیره و جدی نگاهشان میکنم تا بالاخره شهربانو میگوید: -آقا بهادر خیلی پسر خوبیه! سعی می کنم پوزخند نزنم…یا لااقل با صدا نباشد! -بله به غیر از خیــــلی خوب بودنشون، دیگه چه خصوصیاتی دارن؟ شهربانو با عشق میگوید: -والا ما که بدی ازش ندیدیم بس که این پسر ماهه! خیلی خوش برخورد و مودب و آقاست… درموردِ آن

  به جای اینکه به سوالم برسم، بدتر متعجب میشوم. مرد با لحن خاصی میگوید: -حوری جون؟! جیگر طلا؟ بدو بیا بینَم! جانم جمع میشود از صدای درد گرفته اش! پسربچه با تُخسی میخندد: -حوریه ولگرد شده! نگاه بدی به پسرک می اندازم که مادرش میگوید: -برو کمک کن پیداش کنه… -آخه میخوام ببینم خاله چرا صبح جیغ زد؟! نیم

  پلک میزنم. باورم نمیشود. الان با من چه کرد؟!! او دکمه ای را میزند و با خنده بیرون می رود: -عزت زیاد خانوم خانوما! و هنوز حتی نتوانستم خود را جمع و جور کنم که درِ آسانسور به رویم بسته می شود! من می مانم و دستهایی که در هوا مانده و تخم مرغی که از سر و صورتم