دوباره تماس گرفتم جواب نداد زنگ‌میزدم رد تماس میداد اما بیخیال نمیشدم ، نباید اشتباه میکرد این راهش نبود آرام تند تند میپرسید چیشده من چی میگم و رادان کجاست اما جوابشو نمیدادم بعد کلی تماس بالاخره رادان جواب داد _عزیزم میا…. _نیا ، اگه قراره تلافی کنی کارشو نیا … اینطور چه فرقی باهاش داری؟ … یا همین

  چاقو رو برداشتم و یه صندلی برداشتم نشستم جلوش ، اشاره دادم چشماشو باز کنن ، هنوز داشت فریاد میزد عصبی نگاشو برگردوند سمت من و حرف تو دهنش ماسید . میشناخت منو ، رادان از این کارا فراری بود ، سعی داشت از طریق حرف زدن و کارای قانونی مشکل رو حل کنه ، زمانی دست به این

  _الان … خوبه ؟ مطمئنیی؟ _نترس ، تازه از پیشش اومدم ، نگران نباش . نگران بود و آروم و قرار نداشت درست حسی که من داشتم وقتی فهمیدم بیمارستانه و وقتی فهمیدم چرا و انگار از ارتفاع پرتم کردن پایین. توی پارکینگ بیمارستان پارک کردم و پیاده شدیم ، میدونستم کجا و کدوم اتاقه و بدون پرسیدن از

  نفس عمیق کشیدم و سعی کردم بعد برداشتن ماسک بتونم حرف بزنم _برو .. خونه رو … ببین نتونستم پنجره هاشو…. باز کنم انگار …. ی چیزی شده بود که … باز نشه …و این اتفاق …انگار تنها برای … واحد من اتفاق افتاده بود …. ببین مشکل از واحد بوده …. یا نه _میخوای بگی عمدی بوده؟ فقط

  فاصله کمی تا در خروجی مونده بود و من دیگه رمق و نایی واسم نمونده بود ریه ام از بی اکسیژنی به سوزش افتاده بود و گلوم راهش بسته شده بود و سعی میدونستم با دو سه بار دم و بازدهم بیهوش میشم و مرگم حتمیه ، تند تند سرفه میکردم ، بزور با تمام توانم در رو کشیدم

  چشمام رو با صدای دریا باز کردم ، با گیجی به اطرافم نگاه کردم و کم کم دیشبو یادم اومد و لبخندم ذره ذره جون گرفت ، یه پتو مسافرتی روم بود یه سایه بون پارچه ای هم بالا سرم بود ، اطراف رو نگاه کردم که رادان رو دیدم کنار آب نشسته بود دستاش رو پشت سرش به

  _ با اومدنت زندگیم تغییر کرد ، نمیگم تو نکاه اول ، من ذره ذره عاشقت شدم ، عاشق رفتارات اخلاقت مهربونیت صبوریت جسارتت بی ریا بودنت جوری نفوذ کردی به قلبم که چشمامو میبندم تصویرت جلو رومه ، ذهنم همش شده یه اسم ، رسپینا رسپینا رسپینا کلا فکرم پره از تو ، نمیتونم دیگه توی دلم نکه

  _راستش باباجان از دانشگاهت تماس گرفتن ، گفتن یه مدته نرفتی و این ترم رو احتمال زیاد باید از اول پاس کنی. بالاخره این دیر رفتنا و نرفتن به دانشگاه کار دستم داد ، یه ترم عقب میوفتادم هوف چشمامو رو هم فشار دادم _یه هفته رو کلا نرفتی ، چیزی شده؟ دوباره با یادآوری ماجرا بغض به گلوم

  در رو باز کرد و با خنده نگاهم کرد _خوبی؟ کلیه و مثانه ات چی سالمن؟ فشار نیوردی بهشون؟ بزور خندمو قورت دادم و زدمش کنار _نه فقط گشنم بود معدم یکم دیگه جیغش در میاد رفتم سمت آشپزخونه که ، سفره صبحونه پهن بود و مشخص بود خودش خورده _نظرت چیه قبل نشستن پا سفره پاشی بری دست

  تشک رو پهن کردم و موهامو باز کردم که بخوابم که یهو دیدم رو هوام ترسیده جیغ زدم _یه درصد واقعا احتمال دادی قبول کنم؟ قبل اینکه به خودم بیام گذاشتم تو اتاقو درو قفل کرد ، با حرص نگاه در میکردم ، دستامو گذاشتم رو گوشام و جیغ زدم از یه طرف خندم گرفت ، بیچاره الان از

  اما خیال باطل ، تا لقمه آخر کوتاه نیومد که نیومد و من مجبور شدم کل غذارو بخورم _بخاطر پیشنهادت ممنون ، هم اینجا هم سفر هم همه چی _نهایت استفاده رو ببر ، اگه اینا باعث شن دوباره لبخند روی لبت بیاد و قهقه از ته دلت رو بشنوم هر ثانیه هر لحظه پیشنهاد میدم در جوابش تنها

  _همه چیزی که ممکنه نیاز داشته باشی رو گرفتم و همین الان راه میوفتیم چیزی هست بخوای بگیرم؟ _نه ، فقط گوشیم .. _آوردمش و از توی جیب کتش درش آورد و گرفت سمتم آروم تشکر کردم و گرفتمش _مسیرمون تقریبا طولانیه ، میتونی استراحت کنی تا برسیم . میخواستم بخوابم اما با هر بار بستن چشمام خاطرات جون

  رادان کنارم نشست و بغلم کرد سرمو کج کردم گذاشتم رو شونش منی که رو این چیزا حساس بودم ، بقدری آشفته بودم که برام ارزش نداشت هیچی ، احساس پوچی میکردم _با عذاب دادن خودت فقط فقط به خودت آسیب میرسونی ، فکر کردی الان با این کارات شاهین خوشحاله؟ راضیه؟ اینجا که خوش نبوده بذار حداقل اون

  با شنیدن صدای در چشمامو بستم و سرمو تکیه دادم به دیوار با باز شدن یهویی در اتاق از جا پریدم و با ترس برگشتم سمت در که رادانو دیدم ، اخماش توهم بود اما نگرانیش به وضوح مشخص بود رفت سمت کمد دیواری و یه مانتو و شال آورد هنگ کرده نگاهش کردم اومد سمتم بزور شال رو

  یک هفته از اون ماجرا گذشته بود و خودمو تو خونه حبس کردم ، در رو برای هیچکس باز نکردم جز یکبار که مجبور شدم برای پستچی که مواد غذایی ارسال کرده باز کنم و بزور عرفانو رد کنم بره ، یک هفته کلش با گریه گذشت ، با غرق شدن تو خاطرات گذشته ، تو عکسا و ویدیو