لبم را تر می‌کنم.   – بیا معامله کنیم.   نگاهش برق می‌زند و ابرو بالا می‌اندازد، انگار از جسارتی که خرجش می‌کنم، خوشش می‌آید..   – خب؟!   دستم را بلند می‌کنم تا مقنعه ام را بالا بکشم که امر می‌کند   – تکون نخور، حرفت رو بزن.…

  – این اتفاق هیچ وقت نمیوفته…   نیشخند می‌زند و اما با همان جدیت، به صندلی روبرویی‌اش اشاره می‌کند.   – بشین…   سرتقانه سر بالا می‌اندازم و او پر از خشم تنش را خم می‌کند   – دلت نی‌خواد خودم بیام و سوارت کنم که حرف آدم سرت…

  〰〰〰〰 چند روزی بود هیچ اثری از شایگان نبود، از همان روزی که مرا دوباره کنار درِ مدرسه پیاده کرده بود انگار گم و گور شده بود.   درست مثل همان ده روز بعد از آن شب… شاید هم رفته بود تا وحشتناک‌تر از قبل برگردد.   رابطه‌ی بین…

    حرف‌هایش را می‌شنوم، اما نمی‌فهمم. انگار به یک زبان ناشناخته صحبت می‌کند…   تنها صدای آن شبش را می‌شنوم و ماهیچه‌ی رانم بین دست پر قدرتش فشرده می‌شود…   – لال شدی چرا؟!   به طور وحشتناکی آرام است… به طور ترسناکی با آرامش حرف می‌زند و نفس‌هایش…

    – من نگفتم میام، تو خودت بریدی و دوختی.   ابرو بالا می‌اندازد   – زبونت دراز شده!   لبم را تر می‌کنم و روی صندلی‌های راحت و نرم ماشین جابه‌جا می‌شوم.   – چی می‌خوای از من؟!   تکیه می‌دهد و نگاه وحشی‌اش برای بار چندم اندامم…

    انگشت اشاره‌اش را تهدید وارانه سمتم می‌گیرد و از بین دندان‌های کیپ شده‌اش می‌غرد   – فقط بفهمم دروغ گفتی مثل اون دفعه، نه به ننه‌ت رحم می‌کنم نه به خودت… سیاه و کبودت می‌کنم آلا…   حرفی نمی‌زنم و او با همان مقدار خشم از اتاقم بیرون…

  در ماشینش را که باز می‌کند، ناخودآگاه قدمی به عقب برمی‌دارم و او با خشونت به داخل ماشین اشاره می‌کند   – بشین می‌گم… سومین باری که بگم اینقدر ملایم نیستما.   موافقت نمی‌کنم، از او و تنها بودن با او حتی توی ماشین وحشت دارم.   سرم را…

    صدای غرشش این بار هیچ شباهتی به صدای قبل ندارد… به جای خونسردی و بی‌تفاوتی انگار خروار خروار خشم توی صدایش جریان دارد.   – تو اگه جرأت داری از خونه‌ت بیا بیرون ببین جلوی چشم همسایه‌های فضولتون چطوری رسوای عالم و آدمت می‌کنم بچه…   تهدیدش نفسم…

    سرم را بالا و پایین می‌کنم و دلم می‌خواهد کنار حنا روی صندلی عقب بنشینم، دورترین نقطه به حسام. ولی حسام در شاگرد را باز کی‌کند و با چشم و ابرو اشاره می‌کند سوار شوم.   روی صندلی جای می‌گیرم و حنا تنش را از بین صندلی‌ها جلو…

    لب‌هایم را روی هم می‌فشارم و با بغض و خجالت، تنها سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم.   اخم کوری بین ابروهایش می‌نشیند و تلفن ثابت روی میز را سمتم می‌کشد.   – زنگ بزن پدر یا مادرت بیان.   بغضم می‌شکند، صدایم هم همینطور.  …

  باورم نمی‌شد به خاطر یک هیچ بزرگ به آن جهنم رفتم و حتی ماکان و آرامش را هم توی دردسر انداختم.   به خانه که می‌رسیم با بغض به در رنگ و رو رفته نگاه می‌کنم و دلم چنگ زده می‌شود… کاش پدرم زنده بود…   ناموس و عفت…

  سرش را کمی کج می‌کند… از حالت نگاه اقیانوسی‌اش وحشت دارم و او با همان سلاح، جانم را به لبم می‌آورد.   – اون شب، اینجا، چیکار می‌کردی؟   بغض توی گلویم می‌شکند… چانه‌ام می‌لرزد و نگاه او، فاخرانه در تمام اجزای چهره‌ام می‌چرخد.     – کسی فرستاده…

    – حرف می‌زنی یا بندازمت بین چند تا نره‌خر مست‌تر از خودم تا پاره‌ت کنن؟!   نگاه دخترک بیشتر می‌لرزد و امید با خشمی جنون‌وار خم می‌شود   – حرف بزن…   – تو… تو… اون… اون شب….   بی‌طاقت بازوی نحیف دخترک را چنگ می‌زند و تن…

    پلک می‌کند و توی ذهنش آن تن منحصر به فرد آن شب را تصور می‌کند… آن نگاه خاکستری رنگ جذاب را تصور می‌کند… بازی لب‌های گوشتی دخترک روی عضلات سینه‌اش تحریک کننده است…   – اسمت چیه؟!   دخترک زبانش را ماهرانه روی سینه‌ی ستبر امید می‌کشد و…

  رهام که چیزی نمی‌گوید، جنون‌وار می‌ایستد و با پا ضربه‌ای به میز شیشه‌ای مقابلش می‌کوبد.   – اون دختر اون شب با من بود… نمی‌تونه نامزد داشته باشه.   از حجم جنون و دیوانگی نفس نفس می‌زند و رگ‌های شقیقه‌اش با تمام قدرت می‌کوبد.   دلش می‌خواهد فریاد بکشد…