والله با این حجم از خلاقیت در مخ زنی، اصلا جانم هم برایش می رود… دل که چیزی نیست!! پرتمسخر و بی اراده بلغور میکنم: -آره بابا، تازه برات می… به خودم می آیم و… اتابک متعجب می‌پرسد : -برام چی؟! دهانم را می‌بندم و حرفم را با صدا…

  نگاهش را به چشمانم میدهد و در این نگاه… دلتنگی موج میزند؟ یا خواستن؟! خدایا میشود؟!! -زود برگشتی… چشم میفشارم تا به حسی که دارد از پا درم می آورد، غلبه کنم. -به خاطر آبتین… آرام میخندد. نگاهش که میکنم، میگوید: -خوشگل کردی… تکرار میکنم: -به خاطرِ آبتین… نگاهش…

  آسانسور در طبقه ی اول می ایستد. انقدر از دیدن چنگیز هول شده بودم که اشتباهی این دکمه را زدم. اما بد هم نشد… شهربانوی مهربان و رادینِ عزیز را می بینم که حتی برای آنها هم دلم تنگ شده است! از آسانسور بیرون می آیم و زنگ در…

  از وقتی روی صندلی هواپیما جاگیر شده ام، قلبم هر چند لحظه یکبار فرو میریزد! خوب میدانم… خوب میدانم که برای رفتن به شرکت و دیدنِ آبتین نیست. درحالیکه باید فقط این باشد! اما وقتی چشم میبندم تا تمرکز کنم، به جای جور کردن جملات برای برخورد با آبتین،…

  اعتراف به باخت نکرد و من چرا در این حال و روز هستم؟! کمتر از مرگ حقم نیست و بمیرم… بمیرم… بمیرم! جواب میدهم: -با کمال میل! *** و من میخواهم برگردم! تصمیمِ قطعی ام همین بود و هست و خواهد بود… تا وقتی که برنده ی صددرصدِ این…

    -هِی خوشگله… امسال دست از حوری بودن بردار و آدم شو… لازم نیس حوریِ بهشتیِ مادام العمرِ دائم والباکره باشی تا مخِ این آبتین متشخص رو بزنی… عادی باشی، میتونی مخ جد و آبادشم بزنی… اگرم می بینی نمیشه، کلا بیخیال شو… متعجب میخوانم… یکبار… دوبار… سه بار……

  -شما رو با بی نزاکتی هاتون تنها میذارم… خدانگهدار… هنوز قدم دوم را برنداشتم که موی گیس شده ام را از پشت میگیرد. -رفتی؟! قلبم آنچنان میریزد که انگار جانم را میگیرد! می ایستم و مات و مبهوت به روبرویم نگاه میکنم. چرا این مدلی گفت؟! -برمیگردی؟! نفسم به…

  صورتم را با حرص از رد انگشتانش پاک میکنم و لبهایم را با پشت دست، از رد بوسه هایش! کاش بشود قلبم را دربیاورم و با وایتکس کاملا ضد عفونی کنم! -اَه اصلا همه جام آلوده ی بهادر شد! و من چطور همه جایم را از اوی چسبیده به…

  عصبی است وقتی میگوید: -بدبخت من واس خاطر خودت میگم… رُک و آرام در چشمانش میگویم: -نمی‌فهممت! دستم را میگیرد و انگار برای یک بچه ی زبان نفهم توضیح میدهد: -خب بذار روشنت کنم حوری… -حورا… یک کلمه میغرد: -زهرمار! خنده ام میگیرد. صدایش خش میگیرد: -زهرمار… نخند… قشنگ…

  برایم سنگین تمام میشود. و در عینِ حال، او را تحسین میکنم! زیادی سرسخت و قَهار و عوضی است… و وسوسه انگیز! من عاشق بازی با این آدم سرسخت و بی احساس ام، تا هرکجا که بخواهد پیش برود. حرص و کینه تمام وجودم را گرفته و قدم تند…

  صدای تکخندِ آرامش به گوشم میرسد. بلندتر میغرم: -زهرمار!! پشت سرم می آید و عصبی میخندد. -حوریِ بهشتی… بیشعور در این لحظه هم سر به سرم میگذارد؟! -درد… -حورا… حورا خانوم… کاش میشد بزنمش… حیف که در این باغ دراندشت تنها هستیم و از عاقبتش میترسم! -دنبالم نیا! -بازی…

  صدای خنده ی آرام بهادر روی مخم میرود. تیز نگاهش میکنم. -جای خندیدن، بگو چیکار کنم؟! -بهشون شیر بده! بدذات! -چطوری؟! خنده اش سرشار از پلیدی میشود. -خوبم! دیگر دارد عصبی ام میکند. -بامزه! شیر بیار بهشون بدم… با لذت میپرسد: -میترسی؟ کوفتش میکنم این لذت را! -معلومه که…

  خب انگار راست میگفت. شراره بسته است، ولی انقدر بندِ قلاده اش بلند است که به بهادر نزدیک میشود و برایش دُم تکان میدهد. -آ قربونِ هیکلت شراره…حوری ببین چه دخترِ خوشگلیه؟ از چیِ این بچه میترسی؟ ترسناک نیست… حداقل نه به اندازه ی چنگیز! ولی هیبت عظیمی دارد.…

  -آدم… چی؟! نُچ میکند. لب میگزم. صدای شراره ترسناک است. و من نباید از خودِ بهادر بیشتر بترسم؟! بی اراده خودم را بیشتر به سمت او میکشم. نگاهم میکند. اخم میکنم و میگویم: -مامان و بابام و دوستام خبر دارن که من اینجام… لوکیشن هم دارن! سپس جلوی نگاهِ…

  بی اراده میغرم: -بی ادب! -چرا؟! تعجب کردنش هم مایه ی شرم است! -مگه من بُزم؟! اینبار بی محابا میخندد. -تو بُز باشی من خودم میشم بزغاله! دهانم از پررویی اش باز میماند و او سعی میکند خنده اش را فرو دهد. -حالا که نیستی… نه تو بُزی نه…