با اکراه ماشینش را داخل حیاط بی در و پیکر و مقابل ساختمان عمارت پارک کرد و طبق معمول بی میل از ماشین پیاده شد و به سمت ساختمان رفت. کلافه بود و هوای گرم و موهایی که بلند شده بودند بر این کلافگی بیشتر دامن می‌زد. اشتباه بزرگی کرده بود. باید نامی خان را باز هم منتظر می‌گذاشت و

می دانی دردناک ترین فریاد چیست؟ من می‌دانم. خودت بی‌آنکه بدانی یادم دادی. فریاد سکوت… همان که در گلویت گیر کرده و قصد جانت را می‌کند. همان فریادی که قبل از تولد می‌میرد. من محکومم تا کوله باری پر از این فریاد های خاموش را تا ابد بر دوش بکشم. می‌دانی چرا؟ چون این روزها من عزادارم، عزادار فریاد هایی