ایرج خان تنها خیره نگاهش کرد و حرفی نزد… پارسا خان که شاهد حرف هایشان بود، گفت: به نظرم درخواست منصفانه ایه ایرج خان…؟!     ایرج خان سر تکان داد. -قبوله ولی کوچکترین مشکلی نباید پیش بیاد…؟!   امیریل دوست داشت گردن مرد را بشکند و چقدر سخت بود، حفظ ظاهر کند. -هیج مشکلی پیش

        رستا گردنش را بالا کشید. نگاهش که به چشمان سرخ مرد افتاد. حالتش جور عجیبی بود که باعث شد قدمی به عقب بردارد که امیریل بازوی چپش را محکم چسبید که دخترک از درد ناله ای کرد و حواس مرد سمت بازویش رفت…     سر سمت بازویش چرخاند و با دیدن کبودی بزرگ بازو و

      رستا متعحب گفت: چرا همچین می کنی…؟!   امیر با حرص نگاهش کرد. -بهترین کار و کردم…!   -امیر اصلا کارت درست نیست اصلا به تو چه که کی بهم زنگ زده…؟ گوشیم رو بده…؟!     امیر زیر دستش زد. -نمیدم و همه چیزت به من مربوطه…!!! اصلا این مرتیکه چرا باید راه با راه به

        رستا جا خورد. -امیر واقعا موافقی…؟!     مرد باز دل به دلش داد. ذات بدجنس و تخس دخترک را می شناخت که برای اذیت کردن، هرکاری می کرد…   -اگه واقعا بخوای چرا که نه…؟!     خنده پر از بهتی کرد. -مامانم بفهمه چی می خوای بگی…؟!   امیر از این بازی خوشش آمد…

        رستا جا خورده نگاه صورت سرخ و پر از عصبانیت امیر می کند که توی نور کم کوچه کاملا معلوم بود…   -وا امیر چرا اینجوری حرف می زنی…؟!     امیریل عصبانی بود… -اون جونوری که تو رو رسونده کی بود…؟!     رستا ترسیده لرز خفیفی کرد و آب دهان فرو داد. -دوستم… بود…!

          ستاره با بهت نگاه دخترش کرد. این دختر چرا اینقدر بی حیا بود…؟!   -خاک به سرم تو چرا اینقدر پررو و بی حیایی…؟! من چه کوتاهی تو تربیت تو کردم…؟!     رستا نیشش را باز تر کرد. -کوتاهی از شما نبوده عزیزم، بنده خیلی به اینجور مسائل واردم…!!!     سایه پشت بندش

        دخترک سعی کرد سیاست به خرج بدهد. به قول سایه مردها را باید با زبان خوش توی راه آورد نه آنکه لج کنی یا قلدر باشی…!!!   -اونجور که فکر می کنی نیست امیرجان…؟!   امیرجانش را به عمد تنگ اسمش گذاشت تا کمی مرد را آرام کند و موفق هم شد.     چشمان طوفانی

        گردن رستا سمت نگاه سایه چرخیده شد و با دیدن امیریل ناخودآگاه دستش سمت شالش رفت و ان را روی سرش انداخت.     اخم های امیر ترسناک درهم بودند و نگاهش به رستا بود.   رستا نیم نگاهی سمت سایه انداخت و بعد با لبخندی مصنوعی رو به دوستانش گفت: من برم شماها از خودتون

        امیریل اخم کرد. -قرار نیست من بهش نظری داشته باشم حاج خانوم… ما مجبور شدیم محرم بشیم…!!!     فرشته خانوم گوشش بدهکار نبود. -من این حرف ها حالیم نیس… از نظر من الان اون زنته… پس هر گلی بزنی به سر خودت زدی…!!!     امیریل چشم در حدقه چرخاند و نفسش را سخت بیرون

        تمام وجودم یک جور عجیبی در حال کش آمدن بود. نمی فهمیدم چرا از تنم حرارت بیرون می زد، به شدت گرمم بود. کوبش قلبم دست خودم نبود. تنم توی ان سرما خیس عرق شده بود…     چشمانم دودوزن روی صورت خسته و پر از مهرش بود که خم شد و لب روی پیشانی ام

        دیدن برق تحسین توی چشمان خانواده ام، وجودم را پر از شعف کرد.   حاج یوسف، آقاجان، عمورضا و بقیه با دیدنم لبخندشان پهن تر می شد و مهربانی نگاهشان مرا به اوج می رساند.   نگاهی به دورتا دور کافه انداختم و با دیدن ان همه مهمان لبخند از روی لبم کنار نمی رود.  

      نگاه خیره اش توی چشمانم نشست و مردمک هایش لرزیدند. خنده ام گرفت اما باز هم دست از کرم ریختن برنداشتم.     صورتش چنان سرخ شد که با پوست برنزه اش بیشتر به کبودی می زد… سرش را کج کرد و چشم بست. داشت خودش را کنترل می کرد…     چشم باز کرد و بهم

        رستا با دیدن امیریل انگار دنیا را تقدیمش کرده باشند، سمتش دوید و خودش را توی آغوشش پرت کرد… اشک از دیدگانش پایین چکید… هق زد: امیر من و از اینجا ببر… نمی خوام اینجا باشم… تو رو خدا…     دستان امیریل با مکث بالا آمدند و دور تنش پیچیده شدند… نفسش را کلافه بیرون

        رستا آب دهان بلعید و خودش را توی آشپزخانه انداخت… دستانش می لرزید و خودش هم از حالی که بهش دچار شده بود، خوف کرد…   دلش طلب بوسه ای دیگر از امیر را داشت…   لیوان را از آب سرد پر کرد و سپس یک نفس ان را بالا برد…   -چرا اینجوری آب می

        وقتم دیر شده بود و با عجله آماده و سریع از خانه بیرون زدم… سایه هم نبود… مسیر سنگفرش شده را دویدم و در را با عجله باز کرده و سینه به سینه امیریل شدم…   لحظه ای نفسم رفت و دیر شدن دانشگاهم را فراموشم کردم…   نگاهم توی کل صورتش چرخید و روی لبش