صبح با صدای کوبش‌های محکمی که به در میخورد از خواب پریدم، صدای فریاد قباد خانه را برداشته بود! از ترس سریع ربدوشامبر لباس خوابم را تن زده به سمت دری رفتم که از بعد از ان شب قفلش میکردم. در را گشودم و با دیدن نگرانی همه پشت در شوکه گفتم: _ چته؟ چخبرته؟
شوکه نگاهش کردم، بی توجه به چشمه‌ی اشکم که جوشید، مشتی با پشت دست به سینه‌اش کوبیدم: _ به تو ربطی نداره، بکش عقب…وقتی کسی از من خوشش نمیاد تو چرا دنبالمی؟ نمیگی شاید یه ایرادی داره که کسی نمیخوادش؟ فکر کردی احمقم؟ خدا میدونه از طرف کی اومدی که برام دردسر بسازی!
_ لاله جون میشه فعلا به کسی نگی؟ تصمیم داریم با وحید بعدا خودمون بگیم…لطفا؟ صدایش میلرزید و من نمی‌توانستم چیزی بگویم، لاله با تعجب خودش را عقب کشیده دستش را به شکمش گرفت: _ وا…عزیزم، چرا اخه؟ بنظرم هرچه زودتر بفهمن بهتره‌ها، تا عروسیتون سه ماه مونده، خوبیت نداره با شکم بزرگ
هوای سرد زمستان داشت خودش را شدیدتر نشان میداد، پنجره‌را بستم و نگاهی به محوطه‌ی برف گرفته‌ی کوچه و مجتمع انداختم، شال روی شانه‌هایم را کنار انداخته به سمت تخت رفتم. برنامه‌ی درسی امروزم را باید پایان میدادم. فردا ثبت نام کنکور بود، باید بیرون میرفتم و از کافی‌نت انجامش میدادم، بعد از ان
تک خندی زدم: _ هنوزم پشت سرشون هواشونو دارین و جلو روشون سرد برخورد میکنید نه؟ واسه ما هم اینجوری بودین، فکر میکردین نمیدونیم اما…همین دوست داشتنی‌تون میکرد! با بغض گفتم و او متعجب نگاهش را به سر تاپایم دوخت، لحظه‌ای برق چشمانش را دیدم، به ارامی لب زد: _ به جا نیاوردم…از بچه‌های
عصبی روی تخت چهارزانو شد: _ حورااا، چرا انقدر سرسخت شدی؟ چرا نمیتونم مثل قبل باهات حرف بزنم؟ کلافه کتابی که هیچ از خواندنش در این اوضاع نمیفهمیدم را کنار گذاشته گفتم: _ میگی چیکار کنم؟ بشینم و هربار تحقیر شدنمو ببینم؟ ببینم که چطور باهام رفتار میکنه؟ سه سال رفتار مادرت و خاله‌ت و حتی خودتو تحمل نکردم
جلو رفتم و از نزدیک لباس‌را تماشا کردم، دکلته بود و مثل سیندرلا، دستکش‌های ساتن و بلندی تا روی بازو داشت، شانه و قفسه سینه و مقداری از بازو هم برهنه میماند! روی سینه‌اش هم گلدوزی شده و به زیبایی سنگ‌های یاسی رنگش میدرخشید، کمر تنگی داشت و دامنش، کوتاه تا روی ران، که از تکه پارچه‌های توری درست
وحید دوباره دست دور شانه‌اش حلقه کرد و او را در اغوشش کشید: _ تو به اینا فکر نکن زن…من حلش میکنم! کیمیا نفس عمیقی کشید: _ اما من هنوز میترسم…. سر خم کرد و بوسه‌ای روی موهای کیمیا زد: _ گفتم حلش میکنم کیمیا، دیگه هم حرف بیخود نزن، خب؟ کیمیا
_ خواهش میکنم پسر…بدو دوستات منتظرن! وحید دست در جیب‌هایش فرو برد، کمی خیره‌ی انها شد و کیمیا که دید مکث دارد برای برگشتن، به سمتش قدم برداشت، کنارش شانه به شانه ایستاد: _ چه بامزه‌ن… با صدای کیمیا نگاهش به سمتش کشیده شد: _ دوس داری؟ گیج به وحید نگاه داد:
ابروهای وحید بالا پریده لب زد: _ باشه، اما…مطمئنی؟ کیمیا فقط سر تکان داد، وحید هم دیگر حرفی نزد و به راه افتاد، سعی داشت تا میتواند مسیر را طول دهد، اینگونه شاید بیشتر کنارش میبود! رفع دلتنگی میکرد و بیشتر میدیدش… _ کیمیا…سر راه چی میخوری بگیرم؟ کیمیا که انگار حواسش پرت
سری به تایید تکان داد، این یعنی میگوید اما همچنان میخواهد بچه‌را بی‌اندازد! او هم مثل من دیوانه شده بود، من از باردار نشدن و او از مدام باردار شدن… با صدای زنگ موبایلم حواس هردو به میز جمع شد، به او نزدیکتر بود، خم شد و موبایل را به دستم داد:
پوزخندی زدم: _ چی میگی کیمیا؟ تجربه‌ی چیو داشتی؟ طرف هیچکاره‌ت بود، اما قباد سه سال و نیمه زنشم، این نیم سالش اینجوری گذشت! لب برچید: _ میدونم…میدونم چقدر اذیت میشی، اما حورا…من، من حامله‌م…ازون ور هم مراسم عقد نزدیکه، میدونم خواسته‌ی زیادیه اما به کمکت نیاز دارم! خیره‌اش شدم، میتوانستم روی او حساب
هق هقم بلند شد، ملحفه را چنگ زدم و تا توانستم هق زدم، گریه کردم، زار زدم… چیزی هم مانده بود از من؟ چند بار بخشیدم؟ نباید میبخشیدم نه؟ چه میکردم… ملحفه را مچاله کرده گزیدم و جیغ زدم… جیغ زدم که خفه نشوم، بغض لعنتی بالا نمی‌آمد…هنوز گلویم سنگین بود، هنوز چیزی داشت
ان که دیشب تنم را طواف داد که بود پس؟ مگر همین قباد نبود؟ بوسه‌ها؟ ان گرمای… گرمایی نبود! از یاد بردم صداهای ذهنم را؟ پاهایش را از تخت پایین گذاشت: _ قباد؟ نیم نگاهی به سمتم انداخت: _ بله؟ دیشب نگفته بود جانم؟ اب دهانم را قورت دادم و کمی به
از فشار عضوش به بدنم ناله کردم و صدایم را با دستش خفه کرد، قبلا حرف میزد… میان رابطه حرف میزد و اینبار فقط سکوت کرده بود، تغییر کرده بود؟ رانم را چنگ انداخت، کمرش را از درد چنگ زدم…خیلی وقت بود رابطه نداشتیم، شاید طبیعی بود این درد…یا شاید هم بخاطر عمل کیستی