نفس آیدا حبس شد در قفسه ی سینه اش … به سرعت برگشت و به پشت سرش نگاه کرد .   عماد کاملاً راحت روی صندلی اش نشسته بود … کف دست راستش روی سطح میز قرار داشت و دست چپش را انداخته بود روی تکیه گاهِ صندلی .   – هدیه ؟ چه هدیه ای ؟!

    نگاه تهدید آمیزش را بین همه چرخاند … با جدی ترین لحنی که از خود سراغ داشت ، گفت :   – امروز روزِ خوشتون بود که بی خیالتون شدم ! دوباره بشنوم در مورد زندگی خصوصیِ من حرفی زدین و نظری دادین … همه تون رو به چهار میخ می کشم ! مفهومه ؟!   و بعد

        همه بی اختیار یک قدم به عقب برداشتند . عماد سرش با آن اسلحه گرم بود و مشغول بررسی اش . ساسان با تمام شهامتش کنار او ایستاده بود و سعی داشت حرفی بزند تا او را آرام کند .   – آقا … این مشتبا زر می زنه ! خودش عین سگ مخفی کاری میکنه

      ***   چند دقیقه ای می شد که روبروی باشگاه بدنسازی ایستاده بودم … دو دل از اینکه داخل بروم یا نروم .   در دل خدا خدا می کردم سر و کله ی مجتبی پیدا شود و بتوانم با او صحبت کنم . ولی خبری از مجتبی نشد … و من هم دو دلی را کنار

  مجتبی لخ لخ کنان پیش رفت و بعد کنار او ، کف زمین نشست . پرسید : – زخمات بهتره ؟ … پلکت که اذیت نمی کنه ؟ شهاب دستش را کشید روی پلک چپش که در اثر مشت و مال روز اول پاره شده بود … ولی بعد عماد لطف کرد و دکتری فرستاد برایش . بی حوصله

  با صدایی رمق باخته سعی کردم توضیح بدهم : – می دونم خیلی کمه ، ولی … نگاهم کرد … باز همان لبخندِ نصفه نیمه ی عجیب گوشه ی لب هایش خودنمایی می کرد : – بازم مثل همیشه منو غافلگیر کردی مو آبی ! اصلاً انتظار نداشتم که حتی دنبالِ جور کردن پول بیفتی ! نفس لرزانی کشیدم

      دست هایم فرو افتاد کنار تنم … همینطور بی حرکت باقی ماندم ! نمی دانستم باید چکار کنم ! … حس مهره ای وسط صفحه ی شطرنج را داشتم که نمی توانستم تصمیم بگیرم به کدام سو حرکت کنم ! هر حرکت اشتباهی کیش و ماتم می کرد ! …   مجتبی باز هم گوشه ی آستینم

      انگشت شصتش … انگار خطوط کف دستم را نوازش می کرد … . ولی من چیزی حس نمی کردم ! روح از بدنم رفته بود ! … عصب های پوستم منجمد شده بودند !   دیگر چه چیزی در این دنیا می توانست به من گرمای زندگی بدهد ؟… وقتی شهاب خون آلود و کتک خورده در

        همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد … تلو تلو خوردن حسین به عقب و فریاد بلند مجتبی و دست من که بالا رفت تا دومین ضربه را هم بزنم :   – غلط کردی اسم شهابو آوردی آشغال ! غلط کردی !   برق خشم در چشم حسین درخشید … خیز برداشت به طرفم ، ولی

      آن وقت همه چیز را برای او تعریف کردم . اتفاقات شب مهمانی و چیزهایی که به من گفته بود … و سپس تمام دعوای دیروزم با پالیزی و حرف های مهندس سمیعی .   هستی کاملاً جدی و با دقت به حرف هایم گوش داد . ناله ای کردم و گفتم :   – تو رو

    برزگر گفت :   – من گزارش رو منگنه کردم لای پرونده ، دادم رفت ! نمی دونستم خانم سلطانی یادش رفته …   با خشم و نفرت … کلمات را تقریباً توی صورتش تف کردم :   – داری دروغ می گی ! داری دروغ می گی !   الکی لب ورچید و آستین کت پالیزی را

      رضا با صدایی که از شدت نگرانی بم شده بود ،گفت :   – چرا روی گردن خودت ؟ با هم درستش می کنیم ! من که نمی ذارم نامزدت رو ازت بگیرن !   شهاب کوتاه خندید … باز همان حرف های همیشگی ! اداهای شیرینِ والدین مهربان بودن … قربان صدقه رفتن های توخالی …

        شادی سر و صورتش را با دو دستش گرفته بود و از درد به خود می پیچید ! معترض و طلبکار ادامه دادم :   – خب چرا اینطوری میای دنبالم ؟ فکر کردم کیف قاپی !   شادی دو دستش را حائل دماغِ ضرب دیده اش کرد و نگاه کینه توزش را به من دوخت

      بی هیچ گذشتی گفتم :   – برن بمیرن ! من از پسرشون خبر ندارم ! بابا اکبرم نامزدیمونو بهم زد !   فافا پرسید :   – جدی آیدا جون الان دیگه تو و شهاب نامزد نیستین ؟ یعنی قبول کردین که نباشین ؟!   هستی به جای من پاسخ داد :   – زِر میزنه

        چقدر برایش سخت بود حرف زدن … سخت تر از جان کندن … .   عماد تنها سری جنباند :   – هووم !   تعجب نکرده بود از درخواست شهاب … انگار انتظارش را داشت ! این آرام ماندنش به شهاب دل و جرات بیشتر حرف زدن را داد :   – به خاطرش …