انگشت شصتش … انگار خطوط کف دستم را نوازش می کرد … . ولی من چیزی حس نمی کردم ! روح از بدنم رفته بود ! … عصب های پوستم منجمد شده بودند !

دیگر چه چیزی در این دنیا می توانست به من گرمای زندگی بدهد ؟… وقتی شهاب خون آلود و کتک خورده در اتاقکی حبس بود … و دست من از او کوتاه ! …

با صدایی سرد و بی حس لب زدم :

– شهاب حالش خوب نیست !

و دست هایم را از بین دست هایش عقب کشیدم . باز گفتم :

– چشم چپش آسیب دیده ! … ممکنه کور بشه ! احتیاج به پزشک داره !

آن نگاه مهربان … کم کم در چشم هایش ذوب شد … . انگار انتظارش را نداشت .

– شهاب ؟!

گیج بود … گیجش کرده بودم !

از من چه انتظاری داشت ؟! … اینکه به گریه بیفتم ؟ سرم را روی شانه اش بگذارم و های های گریه کنم و در آخر … عجز و لابه برای اینکه به ما رحم کند ؟!

– برای ما دو نفر تمامِ این شهر عین زندانه … جایی نمی تونیم بریم ! اجازه بدین ببرمش دکتر … معالجه بشه ! بعد …

وسط حرفم پرید :

– خب بذار کور بشه !

حالا دیگر آن نگاه مهربان و وسواسی کاملاً رفته بود … . پشت چشم هایش حس می کردم یک روانیِ سایکوپت به زنجیر بسته شده است ! …

لبخندی زد که بوی خون می داد .‌.. بعد از مقابل من برخاست و چند قدم به عقب رفت .

– دیه ی یک چشم چقدره الان ؟! … از بدهیتون کم میشه ! اینطوری بهتر نیست ؟!

نفس هایم تند و دردناک شد . عماد ادامه داد :

– اصلاً دلت میخواد بگم جفت چشماشو برات در بیارن ؟! هووم ؟! یا مثلاً انگشتاشو قطع کنن ؟! …

باز سیگاری از جعبه بیرون آورد … یک بار آن را بین انگشتانش چرخاند . گفت :

– حساب کردم اینطوری که بگم سلاخیش کنن دیه اش بالاتره تا اینکه یک دفعه کارشو بسازن ! برای بازمانده هاش از نظر مالی به صرفه تره !

و با اشاره به من …

ناگهان مثل فنر از جا پریدم .

#سال_بد ❄️

#پارت_431

ناگهان مثل فنر از جا پریدم … آنقدر سریع که نزدیک بود صندلی پشت سرم واژگون شود .

– اگه یه تار مو از سر شهاب کم بشه …

با چنان سرعتی به سمت من چرخید و نگاه یخ زده اش را به طرفم پرتاپ کرد … که در دم لال شدم … .

– چی ؟ چیکار می کنی ؟ هووم ؟!

عضلاتِ گردنش سفت و سخت … و عصب های صورتش به طرز عجیبی بی حس و سنگی به نظر می رسید .

قلبم در سینه ام سقوط آزاد کرد . من داشتم چه غلطی می کردم ؟… داشتم این مرد را تهدید می کردم ؟… یعنی اینقدر دیوانه بودم ؟!

آهسته لب زدم :

– میرم پیش پلیس !

چند لحظه ای طول کشید … فکر می کردم به خشم بیاید . ولی او ناگهان به خنده افتاد !

آن چنان از ته دل خندید … انگار جک شنیده بود .

او خندید و خندید … و من فقط با چشم های تو خالی فقط نگاهش کردم .

کف دست هایش را بهم کوبید :

– چقدر تو خوبی خانم سلطانی جاوید ! … چقدر من و تو با هم سرگرم میشیم !

باز هم خندید … خنده اش داشت من را دیوانه می کرد ! … بعد مجتبی را صدا کرد … .

مجتبی با چنان سرعتی خود را به ما رساند … انگار تمام مدت از جایی دور مراقب ما بوده …

– امر کنید آقا !

عماد به سختی سعی میکرد خنده اش را کنترل کند … به من اشاره کرد :

– خانم رو برسون کلانتری !

باز به من نگاه کرد و با اشاره به ساعت مچی اش … اضافه کرد :

– فقط سریع تر … تا من از اینجا فرار نکردم ! … البته جای دوری نمیرم ! برای ناهار با یکی از دوستانم توی رستوران هتل قرار دارم ! … مجتبی در جریانه !

#سال_بد ❄️

#پارت_432

همینطور مات و مبهوت ایستاده بودم و به خنده هایش گوش می کردم . این خنده هایش از هر چیز دیگری ترسناک تر بود … حتی از حرف هایش در مورد سلاخی !

مجتبی یک قدم پشت سرم ایستاد … چقدر دوست داشتم چنگ بزنم به دستش و به هر دویمان قوت قلب بدهم : همه چیز درست میشه !

ولی درست نمی شد انگار ! خراب بود … و من خراب تر کرده بودم !

عماد از پلکانِ پهنِ ایوان پایین رفت … هر قدمش را با چشم دنبال می کردم . به پایین ترین پله که رسید ، باز به سمت من چرخید :

– از هم صحبتی با شما بسیار بسیار لذت بردم ، خانم سلطانی ! … به امید دیدار !

از من رو چرخاند و به مسیرش ادامه داد . چقدر دلم میخواست داد بزنم و به او بگویم : برو به جهنم ! ولی … هووف !

نفس عمیقی کشیدم . مجتبی گفت :

– چی بهش گفتی آیدا ؟

صدایش از شدت نگرانی خشدار شده بود … باز پرسید :

– تو با این کل کل کردی ؟! اینقدر دیوونه ای یعنی ؟!

از شدت دلهره به نفس نفس افتاده بودم . نگاهم هنوز به عماد بود و هر قدمش را دنبال می کرد . زیر لب زمزمه کردم :

– میخواد چیکار کنه ؟!

از کنار استخر عبور کرد و صدایش را بالا برد :

– ساسان ! احمد ! بچه ها !

چند مرد جوان نمی دانم از کدام ناکجا آبادی بیرون ریختند … در چشم بهم زدنی باغِ ساکت و خلوت ، پر از آدم شد ! تپش قلبم به اوج خود رسید …

عماد اندکی سر خم کرد … برای اینکه سیگارش را با فندک روشن کند … . بعد صدایش را شنیدم :

– این پسره رو بیارید تمومش کنید !

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

#سال_بد ❄️

#پارت_433

گوش هایم سوت کشید … وحشت زده چنان به عقب پریدم ، انگار زمین زیر پایم خالی شد !

– میخواد چیکار کنه مجتبی ؟!

و وقتی دیدم آن مردها رفتند به سمت اتاقکی که شهاب درون آن زندانی بود … ایندفعه جیغ کشیدم :

– میخواد چه غلطی بکنه ؟!

همه چیز خیلی ناگهانی بهم ریخت … . خون به سرم هجوم برده بود و هیچ چیز را نمی فهمیدم ! مجتبی مستاصل و بیچاره مدام اسمم را صدا می کرد و می خواست آرامم کند … ولی من به جنون رسیده بودم !

دویدم به طرف آن ها … تمام بدنم تیر می کشید . شهاب را از اتاقک بیرون آوردند و من دیوانه تر شدم !

واقعاً می خواست شهاب را بکشد ؟! … حتی فکر کردن به آن باعث می شد غالب تهی کنم !

جیغ می زدم :

– ولش کنید ! عوضیا ! کثافتا ! کثافتا !

شهاب را وادار کردند روی زمین زانو بزند … . مردی با اسلحه بالای سرش ایستاد . به طرفش دویدم … هر دو دستم را مشت کردم و محکم کوبیدم به کتفش … حتی ذره ای از جا جم نخورد .

بعد یک دفعه اشک به دریچه ی چشم هایم هجوم برد … . بلاخره به گریه افتادم !

– نکن !

زانوهایم تا شد . از شدت ترس به حالت فلج افتاده بودم . اینقدر جیغ زده بودم که گلویم خراشیده بود … نفسم بوی خون می داد .

– تو رو خدا نکن !

مخاطبم عماد بود … با چشم هایی که انگار خون در آن دلمه بسته بود … جستجویش کردم … کنار شهاب روی چمن ها زانو زدم .

– تو رو به هر کی می پرستی نکن ! … خواهش می کنم ! این کارو با ما نکن !

بلاخره من را به گریه انداخته بود ! … هم به گریه … هم به التماس انداخته بود !

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

#سال_بد ❄️

#پارت_434

به هق هق افتادم ! داشتم جان می دادم !

دستی از پشت سر یقه ی لباسم را گرفت و به عقب کشید :

– بیا کنار ببینم …

صدای حسین را تشخیص دادم … . بی واکنش و بی حس به عقب کشیده شدم … که صدای عربده ی عماد را شنیدم !

یک لحظه ی بعد … مشت عماد بود که توی صورت حسین فرود آمد . چشم هایم را از شدت فریادهایش بستم :

– بیجا کردی دست زدی بهش … مرتیکه ی گاو !

در سرم بی وزنیِ خالص حس می کردم ! انگار واقعاً غالب تهی کرده بودم ! شهاب هنوز زنده بود و من آرزو داشتم قبل از او بمیرم و راحت شوم .

دستی قوی و پر خشونت به بازویم چنگ انداخت و وادارم کرد از روی زمین برخیزم … اینبار خودِ عماد بود !

من را همراهش کشید و از بین آن آدم ها عبور داد … پشت سرش می رفتم ولی پاهایم درهم می پیچید . حسی در تنم باقی نمانده بود !

بعد هر دو بازویم را گرفت … توی صورتم داد زد :

– ببین چیکار می کنی آیدا ! … ببین منو مجبور می کنی …

با چشم های خیسِ تو خالی فقط نگاهش کردم … . چه دردی در پس چشم هایش نهفته بود … !

باز صدایش را شنیدم :

– من میخواستم باهات خوب باشم ! …میخوام با هم خوب باشیم ! می فهمی ؟!

بدنم را تکان داد … پلک هایم روی هم افتاد .

نمی فهمیدم دیگر .‌.. من هیچ چیز نمی فهمیدم ! اتفاقاتی که در چند لحظه از سرم گذشته بود … من را نیم کُش کرده بود ! دیگر نایی در تنم وجود نداشت … .

برای اولین بار در تمام عمرم از هوش رفتم … .

***

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

#سال_بد ❄️

#پارت_435

****

داشتم خواب بچگی هایمان را می دیدم !

وقتی من و شهاب آنقدر کم سن و سال بودیم که هنوز می توانستیم در جمع دست همدیگر را بگیریم و کسی ارشادمان نکند … .

در حیاط خانه ی مامان بزرگ می دویدیم دنبال هم … . مامان بزرگ بساط مربا پزان راه انداخته بود . همه جمع بودند … عمه آشا و عمه الهام ، زن عمو سوده … و مامان من هم بود !

مامان و عمه آشا صندوق های بزرگ آلبالو را در سبد می ریختند و می شستند . زن عمو مدام صدایش را بالا می برد :

– شهاب ! تصدقِ سرت ! میخوری زمین … یکم یواش تر !

ولی ما می دویدیم … مشت مشت آلبالوی ترش از  صندوق ها برمی داشتیم و به دهان می گذاشتیم … و باز می دویدیم … .

مامان سر شلنگ را به طرف ما گرفت و به شوخی لباس هایمان را خیس کرد . من و شهاب ریسه می رفتیم … شهاب دستم را گرفت و من را کشید پشت درخت توت … .

– پناه بگیر ! آیدا ! پناه بگیر ! …

و بعد … از خواب بیدار شدم !

روی صندلی عقب ماشینی در حال حرکت دراز کشیده بودم … آفتاب مستقیم می تابید توی چشم هایم .

گیج و منگ پلکی زدم و دستم را سایبان چشمم کردم . چند لحظه ای طول کشید تا تمام اتفاقاتِ قبل از بیهوشی ام به یادم آمد … . بعد ناگهان وحشت و ترس به همان شدت قبل به من هجوم آورد … .

هراس زده جیغ کشیدم :

– شهاب !

و سر جایم صاف نشستم … .

❌❌❌❌❌

#سال_بد ❄️

#پارت_436

مجتبی پشت فرمان نشسته بود … با سرعت می راند . یک لحظه برگشت و از روی شانه نگاه کرد به من :

– بیدار شدی ؟ … آیدا !

سرم از شدت درد داشت منفجر می شد ‌… چشم هایم می سوخت ! باز وحشت زده نالیدم :

– شهاب ! وای ‌… شهاب !

به سرعت گفت :

– نگران نباش آیدا … حالش خوبه ! … به خدا خوبه !

نفس راحتی از سینه ام خارج شد . باز پلک بستم و تکیه زدم به صندلی . مجتبی به سرعت در شانه ی خاکیِ جاده پیچید و ماشین را متوقف کرد . بعد از پشت فرمان پیاده شد … .

چندان زمانی نگذشت که درب کنارِ من را باز کرد :

– بیا یه آبی به سر و صورتت بزن ! بهتری ؟ …

با بی حسی مطلق سری جنباندم … بعد پاهایم را از ماشین بیرون گذاشتم و با بطری آبی که به من دادم ، صورتم را شستم . چقدر حالم بد بود … تمام تنم درد می کرد ! … انگار نیمه جان از جنگی تن به تن باز گشته بودم ! … جنگی که هنوز تمام نشده بود !

مجتبی باز هم گفت :

– مطمئنی بهتری ؟ … ببرمت بیمارستان ؟!

هنوز جوابی نداده بودم که صدای زنگ موبایلش بلند شد . نچی کلافه گفت و همانطور که موبایلش را از جیب شلوار جینش در می آورد … از ماشین فاصله گرفت .

من سر جا باقی ماندم … با دستهایی بی هدف ، نگاهی رو به پایین . آفتاب مستقیم ظهر لکه ای از سایه ی تنم را مقابل پاهایم پهن کرده بود .

ذهنم خالی بود … ولی باید فکری می کردم ! کاری که امروز عماد شاهید نکرده بود .‌.. شاید فردا به سرانجام می رساند . باید کاری می کردم … باید شهاب را نجات می دادم !

ولی چطور با این دست های خالی ؟ …

بی قراری باز ذره ذره زیر پوستم دوید . بطری نیمه خالی را روی زمین رها کردم و پیاده شدم . زیر لب تکرار کردم :

– باید کاری کنم ! باید کاری کنم !

مثل دیوانه ها با خودم حرف می زدم و در طول جاده راه می رفتم .

❌❌❌❌❌❌

#سال_بد ❄️

#پارت_437

صدای مجتبی را شنیدم که با هول و هراس نامم را خواند :

– آیدا ! آیدا !

چرخیدم به طرفش … دستش را در هوا برایم تکان می داد ، بعد خیلی زود تماس را قطع کرد و دوید به سمت من .

– کجا میری آیدا ؟ میخوای چیکار کنی ؟!

حالت چشم هایش چنان تدافعی و ترسیده بود … انگار می ترسید خودم را بیاندازم جلوی ماشین هایی که از جاده رد می شدند و خودکشی کنم ! شاید هم حق داشت اینطور فکر کند ! من دستکمی از آدم های دیوانه نداشتم … .

– باید یه کاری بکنم ! باید شهابو نجات بدم !

– نجاتش می دی ! آروم باش … الان حالت خوب نیست !

آستین مانتو ام را گرفت تا من را به سمت ماشین برگرداند … دستم را با شدت پس کشیدم ‌.

– دیر میشه ! … به خدا دیر میشه ! … داشت شهابو می کشت !

وحشت باز به رگ هایم هجوم آورد … نفسم پر پر زد بیخ گلویم ! … وای از چیزی که دیده بودم ! … چند صد سال باید می گذشت تا از خاطرم می رفت ؟

مجتبی گفت :

– نمی کشه آیدا ! من می شناسمش … اگه می خواست بکشه ، تا حالا صد بار تمومش کرده بود ! … به خدا نمی کشه !

بعد برای قانع کردنم … اضافه کرد :

– ببین حتی گفته براش دکتر بیارن ! … ببین آیدا … !

و اس ام اسی نشانم داد … از شماره ای بی نام برایش متنی فرستاده شده بود :

– گفته دکتر بیاریم براش . مشکلی نیست ، تو هوای دختره رو داشته باش !

مهم نبود چه کسی آن پیامک را برای مجتبی فرستاده بود … من دلم آرام گرفت ! بعد از دیوانه بازی که عماد شاهید به راه انداخته بود … باور نمی کردم به حرفم گوش کند و برای شهاب دکتر ببرد ! … ولی انگار این مرد را نمی شد پیشبینی کرد … ! …

داشت با من بازی می کرد ؟ … نمی فهمیدم ! از فهمیدنش عاجز بودم !

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️