با گرفتن بازوم و دور کمرم منو یه گوشه که کمتر توی دیده کشید و پشتمو به دیوار تکیه داد. روبه روم ایستاد و کمرمو نگه داشت. _ ترسیدی؟ نفس عمیقی کشیدم. _ مشخص نیست؟ _ متأسفم نمی‌خواستم بترسونمت. به چشمام زل زد و بعد پیشونیشو به پیشونیم تکیه داد.
عقب کشید و دوباره فاصله رو رعایت کرد. حس بدی که برای چند ثانیه گرفته بودم از بین رفت. _ نظرت چیه؟ دوباره به صفحه‌‌ی لپ تاپ نگاه کردم. _ مناسب نیست. ابروشو بالا انداخت و موهای بلندشو پشت گوشش فرستاد. _ چرا؟ _ دست‌هاش مناسب نیست. _ دست‌هاش؟
توی آسانسور یکم عقب رفتم که برای کارمند دیگه جا باز کنم و همزمان جواب نازنینو دادم. _ رئیس؟ _ آقای افروز دیگه… هامین خان. گوشه‌ی لبی که مودبانه یکم به بالا خم کرده بودم سفت شد. پس واقعاً پاشده اومده شرکت. _ نظارت چرا؟ _ این یه سال اخیر معمولا
چند ثانیه بعد که ترسم از افتادن از بین رفت بازومو از دستش بیرون کشیدم. بدون اینکه سمتش برگردم با قدم‌هایی که نسبت به قبل محتاط‌تر شده بودن حرکت کردم. اقا محسن ماشینو دم پارکینگ آماده کرده بود. منتظر نموندم که پیاده شه و درو باز کردم و سوار شدم. چند ثانیه بعد هم
یه لحظه گیج بهش نگاه کردم. اما با فشار انگشت‌هاش روی مچ دستم به خودم اومدم. یه جوری محکم فشار می‌داد که حس کردم قصد شکوندن دستمو داره. سعی کردم مچمو آزاد کنم و همزمان جوابشو هم دادم. _ یکم قدم زدم. نه تنها موفق به جدا کردن دستم نشدم که حتی
به نظر می‌رسه هر چقدر تلاش می‌کنم آخر سر باز جایی برای آروم گرفتن ندارم. البته یه چیزی با شدت بهم یادآوری شد. رابطه‌ی منو هامین عادی نیست. تو بهترین حالت من فروخته شدم و اونم مجبور به خریدنم شد! بغضی که گلومو گرفته بود اجازه نداد سر اون میز برگردم. یه
دست به سینه شدم. _ خوب تو بگو قضیه چیه پس؟ _ عثمان از ژینوس خوشش میاد. اما ربطی به مثلث عشقی و اینا نداره. سرشو محکم تکون داد. _ به من ربطی نداره. نگامو ازش گرفتم و زیر لب گفتم: _ ژینوس که اینجوری فکر نمی‌کنه. _ اهمیت نمی‌دم.
هامین دستی که توی دستش گرفته بودو یکم فشار داد. _ خوبی؟ سرمو تکون دادم. _ آره. _ چیز بدی که بهت نگفت؟ مکث کرد و بعد از یه نگاه عصبانی به عثمان ادامه داد: _ به جز حرف آخرش… یه نگاه سریع به مردی که همه‌ی توجهش به این
از نگاه معنی دارش خجالت کشیدم و نگامو ازش گرفتم. _ هوم. اما دستشو بین دست‌هام مالیدم و سعی کردم یکم از گرمای نداشته‌مو باهاش تقسیم کنم. نگامو به اجرای نوازنده‌های روی صحنه دوختم. نمی‌دونم نساءخاتون و محمود خان کجان. اونا که قبل از ما راه افتادن. البته اون چند
با درک سکوت کردم و دیگه چیزی نگفتم. اینکه چرا همچین دختری که شبیه مدلاست با مردی که هم سن و سال پدرشه رابطه داره کاملاً مشخصه و نیازی به پرسیدن بیشتر نداره. این چیزها اطرافمون کاملاً عادیه. چه روابط پیچیده تر از این که ندیدم. حتی با مردهای متأهل. گاهی تا
سرمو براش تکون دادم. _ باشه. _ امروز آدم‌های زیادی اینجان… یه سری ها دوست و یه سری ها دشمنن… توی مهمونی به این ابعاد نمیشه حضور همه رو به راحتی کنترل کرد پس ممکنه یه سری آدمای بی‌ربط‌هم پیدا بشه… دورو اطراف سرگردون نشو. _ خب. حرفشو قبول کردم اما توی
به محض تموم شدن حرفش یه قدم فاصله‌ای که گرفته بودمو جبران کرد و دوباره بهم چسبید. چپ چپ نگاش کردم و یکم فاصله گرفتم. کراوات ابریشمیو گرفتم و دیگه به صورتش نگاه نکردم. چیز زیادی از کراوات بستن نمی‌دونم. تجربه‌ای هم توی این کار ندارم. نهایت چندتا کلیپ کوتاه دربارش دیده باشم. بعداز یکم مکث تصمیم گرفتم امتحان
بدون اینکه پشت سرمو نگاه کنم از اتاق فرار کردم. به هامین که اسممو صدا می‌زد هم اصلا اهمیت ندادم. از پله ها بالا رفتم و وارد اتاق شدم. درو که بستم تونستم یه نفس عمیق بکشم. دستمو روی گونه‌های داغم گذاشتم. یکم که آروم شدم تو دلم سرزنشش کردم. معلومه که
نمی‌دونستم همچین فتیش‌هایی دارم اما برای یه لحظه واقعا از جذابیتش خشکم زد. با دیدنم ابروشو بالا انداخت و به پشتی صندلیش تکیه داد. دست برد و عینکشو برداشت. برای یه لحظه می‌خواستم داد بزنم و بگم دست نگه داره. هنوز از دیدنش سیر نشدم. کاش دوربینم همراهم بود. عینکشو که روی میز گذاشت به خودم اومدم. دم در
دستمال کاغذی که سمتم دراز شده بودو گرفتم و تشکر کردم. صورت خیسمو پاک کردم. _ چرا معذرت خواهی می‌کنی؟ همه تو زندگیشون لحظه‌های سختی دارن عزیزم. بهم لبخند زد. _ خوبه که می‌تونی با گریه کردن خودتو آروم کنی. چشم‌هاشو توی صورتم چرخید. _ این همه گریه هم هیچی