بالاتنه‌ام را از حفاظ شیشه‌ای طبقه‌ی بالا خم می‌کنم و بلند می‌گویم – این گوشی من نیست! من گوشی خومدمو می‌خوام. صندلی چرخانی که مقابل پنجره‌های سرتاسری قرار دارد را می‌چرخاند و با خونسردی جوابم را می‌دهد – گوشی خودت پیش من می‌مونه. حق به جانب صاف می‌ایستم – یعنی چی که
دو نفر خانم کمکم می‌کنند روی صندلی بنشینم. همه حالم را می‌پرسند. خانم میانسالی برایم شکلات می‌دهد و اعتقاد دارد فشارم افتاده و یکی دیگر پایم را وارسی می‌کند. نگاهم سمت آراسته کشیده می‌شود و انگار بعد از بلند کردن من، آن تبلت شکسته شده را دیده و بررسی‌اش می‌کند. تلاش دارد روشنش کند و
دخترک تپل و زیبای توی عکس باعث می‌شود دست دراز کنم و قاب عکس را بردارم تا از نزدیک‌تر ببینمش ولی درست وقتی که از روی میز برش می‌دارم، در اتاق باز می‌شود. تکان شدیدی می خورم و ناخودآگاه انگشتانم شل می‌شوند و قاب عکس با صدای بلندی روی سرامیک‌ها می‌افتد و صدای شکستن شیشه‌اش توی اتاق
– نه با تو نیستم، گفتم برو آماده شو حال ندارم دو ساعت منتظر لخت شدنت بمونم. حالم به هم می‌خورد از طرز حرف زدنش… دیگر صدایی از جانب دختر نمی‌آید و امید صدایش را بالا می‌برد – آلا بیا برو حوصله غش و ضعف تو رو اصلا ندارم. با همان رعب و وحشت در
لب‌هایم را روی هم فشرده و سمتش برمی‌گردم… عینک آفتابی‌اش را به چشم زده و از پشت آن شیشه‌های دودی نگاهم می‌کند – گفتم ممنونم… لب‌هایش به یک طرف کش می‌روند و نگاه لعنتی‌اش را نمی‌توانم از پشت آن عینک ببینم… – آفرین.. چیزای خوب هم بلدی بگی انگار! سمت شیشه می‌چرخم و او
اخمی می‌کند و میان کلامم می‌پرد – یعنی چی نه؟ شهیاد بهت نگفت تایم ناهار از دوازده ظهر تا یک و نیمه؟ نگاهم سمت ساعت لپتاب کشیده می‌شود و ناخودآگاه با دیدن ساعتی که سه عصر را نشان می‌دهد، با بیچارگی پچ می‌زنم – من گرسنه‌م نیست. می‌گویم گرسنه نیستم اما سر و صدای
برگه را به دستش می‌دهم که حتی نگاهش هم نمی‌کند و کنار لپتابش روی میز می‌گذارد. دوباره روی پاهایم جابه‌جا می‌شوم و انگشتانم را در هم قفل می‌کنم…. – الآن من چیکار کنم؟ برم؟ – کجا؟ لبم را تر می‌کنم… هجوم یکباره‌ی استرس باعث می‌شود کف پاهایم را محکم‌تر به زمین فشار بدهم و پوست
– از جلو دوست داری؟ چشمک می‌زند و من با همان مقدار گیجی، موهایم را زیر شالم می‌فرستم. – باید این فرم رو پر کنم. کوتاه و مردانه می‌خندد و سرش را کج می‌کند – آخی! همین اول بسم‌الله از اتاق انداختت بیرون؟ برایش پشت چشم نازک می‌کنم و او اما همچنان، ریز
جوابش را نمی‌دهم و او بدون اینکه نگاهم کند، اضافه می‌کند – ولی من این حالت رو بیشتر دوست دارم… زبون درازیاتو، یاغی‌گریاتو… این عاصی بودناتو… منو بیشتر درگیرت می‌کنه… دلم بیشتر می‌خواد که رامت کنم. بزاق دهانم را قورت می‌دهم و او مقابل میز منشی می‌ایستد و جواب سلام منشی که به احترامش می‌ایستد را
شاسی آسانسور را می‌فشارد و به نگاه پر بغض دخترک چشمک ریزی می‌زند. – اگه زیادی رو مخم راه بری مجبور می‌شم اون اتاقی هم که بهت دادم و بگیرم و بیارمت اتاق خودم. آلاله که نگاه می‌گیرد، کوتاه می‌خندد و می‌گوید – چی شد؟ خوشت اومد؟ سرش را خم می‌کند و نگاهش روی
بدون اینکه حرف دیگری بزند تمام مسیر را با سرعتی سرسام آور رانندگی می‌کند و به محض رسیدنشان به خانه، بدون اینکه نگاه سمت آلاله بچرخاند، امر می‌کند – یکی از لباسایی که برات خریدم رو بپوش شام می‌ریم جایی. آلاله با ترس انگشتانش را به هم می‌پیچد و اما سعی دارد ترسش را پنهان کند
هر چه می‌گردد و اثری از دخترک پیدا نمی‌کند، خشم و عصبانیتش بیشتر می‌شود… مشتی به در سرویس بهداشتی می‌کوبد و پر از خشم از واحد خارج می‌شود. حین سوار شدن به آسانسور با رهام تماس می‌گیرد و فشار انگشتانش روی بدنه‌ی گوشی تا حدی زیاد است که سرانگشتانش به سفیدی می‌زند – جانم امید…
” امید ” خیره به دخترک مکث می‌کند و آلاله با رنگ و رویی پریده روی پاهایش جابه‌جا می‌شود. – تا کی قراره اینجا بمونم؟ پوزخند صداداری می‌زند و نگاهش بین آن نقره‌فام‌های لرزان می‌چرخد… این همه تلاش و تقلا کرده بود تا دخترک را به تهران آورده و رهایش کند؟ غیرممکن است…! – تا هر
به جای اینکه جوابم را بدهد، بار دیگر مشت محکمی به در می‌کوبد – باز کن درو آفرین… فکر می‌کند طرف صحبتش یک کودک پنج ساله است یا مسخره‌ام می‌کند؟ وعده‌ی شکلات و اسباب‌بازی ندهد؟! در را با وجود تمام ترس‌هایم باز می‌کنم و با چشمانی که از شدت تنفر و ترس می‌لرزند، نگاهش می‌کنم.
آپارتمانش هم درست مانند آسانسورش بیشتر شیشه و در و پنجره است و هیچ شباهتی به آپارتمان‌هایی که من تا کنون دیده‌ام ندارد. لوازم خانگی‌اش مختصر است و فضای آپارتمان شلوغ نیست اما همان لوازم خلاصه شده و ضروری به طور زیبا و خاصی دیزاین شده است. لوازم خانه و سرامیک‌های طوسی رنگ طور عجیبی برق می‌زنند