انگشتانم را در هم می‌پیچم و با صدایی خفه می‌نالم   – باشه…   نگاهم را یه دستانم می‌دوزم و اما سنگینی نگاه او روی کتف‌هایم، اذیتم می‌کند   – می‌دونم الآن با خودت می‌گی به این مرد چه زبطی داره، زندگی خودمه، خودم عقل دارم و…

        می‌توانم صدای ضربان قلبش را بشنوم… صدای ضربان قلب خودم را هم می‌شنوم و کاش گوش‌هایم کر شود‌…   این دیگر چه طرز کوبیدن و تپیدن است؟   نگاه بالا می‌کشم… چشمان خمارش باعث می‌شود دلم توی سینه‌ام گم و گور شود و او مردمک‌های آبی…

    با خنده‌ای بلند میان کلام دخترک می‌پرد. سرش را به عقب پرت کرده و قهقهه می‌زند و آلاله توی خودش جمع شده و نگاهش بند چال گونه‌ی مرد می‌شود.   یک مرد چرا باید چال گونه داشته باشد؟ اصلا چه دلیلی دارد چشمان یک فرد اینقدر گیرا و…

      – چرا من خبر ندارم آلاله این وقت شب قراره بیاد خونه و این شاسکول قراره برسونتش؟   رهام سعی می‌کند فشار دست امید را مهار کند   – ولم کن امید… من از کجا بدونم؟ خبر مرگم مگه پیش تو نبودم؟   امید رهایش می‌کند… انگشت…

    موهایش را بین پنجه‌هایش می‌گیرد و پلک‌هایش را محکم روی هم می‌فشارد و انگار سرش می‌خواهد منفجر شود.   – امید، ساره رفت، خوبی؟   از بین دندان‌هایش غرش می‌کند   – برو بیرون.   رهام اما بی‌توجه کنار پایش می‌نشیند   – خوبی تو؟ پاشو با هم…

      – من حرفی ندارم و سوار نمی‌شم خانم، اگه حرف دارید شما می‌تونید پیاده شید.   چهره‌اش را جمع می‌کند   – تو دیگه از کدوم کوه اومدی؟   بلافاصله جوابش را می‌دهم… به خاطر شوکگی چیزی به اصلان خان نگفته بودم، دلیل نمی‌شد در برابر این…

    بزاق دهانم را می‌بلعم…   دست و پایم از یادآوری آن شب می‌لرزد اما دخترک بدون ترس و خجالت، بی تفاوت به من، توی چشمان اصلان خان خیره شده و با یاغی گری حرف خودش را می‌زند.   – باید برگرده…   – با خود امید حرف بزن.…

    〰〰〰〰〰 – کی بهت گفته زن دارن آقای آراسته؟   عکسش را توی اتاقش دیده بودم و وقتی هم در موردش با امید حرف زده بودم، چیزی نگفته بود!   لبم را تر کرده و نگاهم را به رقیه، دختر خون گرمی که توی آشپزخانه کار می‌کند، می‌دوزم…

    ترجیح می‌دهم چیزی نگویم… او تمام حرف‌هایم را به نفع خودش تعبیر می‌کرد و جواب دندان شکنی برای همه داشت.   در مقابل او باید سکوت می‌کردم.   حین پوشیدن کتانی‌های سفید رنگی که دیشب همراه لباس فرم‌های مدرسه توی اتاقم گذاشته بود، بلند می‌گویم   – حقوقم…

      بالاتنه‌ام را از حفاظ شیشه‌ای طبقه‌ی بالا خم می‌کنم و بلند می‌گویم   – این گوشی من نیست! من گوشی خومدمو می‌خوام.   صندلی چرخانی که مقابل پنجره‌های سرتاسری قرار دارد را می‌چرخاند و با خونسردی جوابم را می‌دهد   – گوشی خودت پیش من می‌مونه.  …

      دو نفر خانم کمکم می‌کنند روی صندلی بنشینم. همه حالم را می‌پرسند. خانم میانسالی برایم شکلات می‌دهد و اعتقاد دارد فشارم افتاده و یکی دیگر پایم را وارسی می‌کند.   نگاهم سمت آراسته کشیده می‌شود و انگار بعد از بلند کردن من، آن تبلت شکسته شده را…

    دخترک تپل و زیبای توی عکس باعث می‌شود دست دراز کنم و قاب عکس را بردارم تا از نزدیک‌تر ببینمش ولی درست وقتی که از روی میز برش می‌دارم، در اتاق باز می‌شود.   تکان شدیدی می خورم و ناخودآگاه انگشتانم شل می‌شوند و قاب عکس با صدای…

    – نه با تو نیستم، گفتم برو آماده شو حال ندارم دو ساعت منتظر لخت شدنت بمونم.   حالم به هم می‌خورد از طرز حرف زدنش… دیگر صدایی از جانب دختر نمی‌آید و امید صدایش را بالا می‌برد   – آلا بیا برو حوصله غش و ضعف تو…

    لب‌هایم را روی هم فشرده و سمتش برمی‌گردم… عینک آفتابی‌اش را به چشم زده و از پشت آن شیشه‌های دودی نگاهم می‌کند   – گفتم ممنونم…   لب‌هایش به یک طرف کش می‌روند و نگاه لعنتی‌اش را نمی‌توانم از پشت آن عینک ببینم…   – آفرین.. چیزای خوب…

    اخمی می‌کند و میان کلامم می‌پرد   – یعنی چی نه؟ شهیاد بهت نگفت تایم ناهار از دوازده ظهر تا یک و نیمه؟   نگاهم سمت ساعت لپتاب کشیده می‌شود و ناخودآگاه با دیدن ساعتی که سه عصر را نشان می‌دهد، با بیچارگی پچ می‌زنم   – من…