این روزها چقدر حس غریبی دارم!   آرنجش را به چهارچوب در تکیه داده است و با چشم های ریز شده، به من و مادرش نگاه می‌کند:   – نه قربونتون برم من.. همه چی خوبه..   لبخند‌ کج امید آزارم می‌دهد و هیچوقت تا حد دلم نخواسته است فریاد بکشم..   – مامان خانوم، مارو

        – حالا هر چی!   با آرنج هایم، روی سینه‌اش فشار می‌آورم و بدنش را به عقب می‌رانم:   – واسه چی اومدی؟   بار دیگر نگاهی در اطراف می‌چرخاند و دست توی جیب می‌کند   – اومدم بگم از اونجایی که زنگ نزدی به مادر عزیزم و ایشونم حرف منو باور‌ نمی‌کنن، داره میاد که

      〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 – پاشو؟   – پا نمی‌شی؟   – با تو ام مصیبت!   – آلاله! پاشو.. چرا اینجا خوابیدی مصیبت؟   با احساس ضربه های ممتد کسی به ساق پایم، چشم هایم را باز می‌کنم. پلک باز می‌کنم و اولین چیزی که می‌بینم، دو پای کشیده مقابلم است.   سرم را بالا می‌برم و احتمالا، دچار

    〰〰〰〰〰〰〰〰〰   مغزش خسته تر از آن است که بتواند اتفاقات چند دقیقه پیش را تحلیل کند، فقط می داند مصیبتی به نام آلاله، کمر به جهنم کردن زندگی اش بسته و قصد پا پس کشیدن هم ندارد!   اصلا دختر چطور وارد خانه ش شده بود؟ چطور متوجهش نشده بودند؟ چطور یخچال مشروب ها را پیدا کرده

      – لابد دیگه.. زمینو ببین!   امید به پشت سرش اشاره می‌کند و متاسفانه نمی توانم واکنش نفس را ببینم.   قبل از اینکه امید روی کاناپه رهایم کند، از شدت گریه، بی اختیار عوق می‌زنم و چشمان امید گرد می‌شود:   – دوباره نه!   و از فاصله‌ی قابل توجهی، روی کاناپه پرتم می‌کند. دردی که

        با آرامش نگاهم می‌کند:   – چی گفت؟   – گفت تکون نخورم..   مظلومانه زمزمه می‌کنم و سرم را پایین می اندازم، نگاهم به گند و کثافت روی زمین میفتد و گریه ام شدت می گیرد..   – گفت تو تکون نخوری.. به من که نگفت!   – ولش کن نفس تو حال خودش نیست

        – امید..   نفس شهوت انگیز و بی وقفه نامش را زمزمه می‌کند و انگار کسی به معده‌ی من چنگ می‌زند، دستم را روی شکمم می‌گذارم و صدای امید، همه چیز‌ را بدتر می‌کند:   – هوم! چیه؟! خوشت اومده؟   حالا همه چیز واضح تر است، تن ورزیده‌ی امید روی بدن ظریف و جذاب نفس

        بعد از بستن در یخچال و کابینت، بدون اینکه فشار زیادی به لگنم بیاوردم، آرام روی زمین آشپزخانه می نشینم و شیشه را بغل می‌کنم.   درش را نبسته ام و بیش همچنان زیر بینی ام می پیچد..   آب دهانم را قورت می‌دهم و از بالا به محتویات شیشه نگاه می‌کنم، یک بار امتحانش که

        حتی از جمله‌ام ناراحت هم نمی‌شود مردک روانی!   – حالا که نمردم مجبوری تحمل کنی.   تنها می توانم لقب نفرت انگیز را به او نسبت دهم.   – اصلا زنگ می زنم آقا رهام منت توی آشغالو نمی کشم، از اولم همینکارو باید می‌ کردم!   – تو گوه می خوری زنگ بزنی بهش…

        بغضم را پس می زنم، من لعنتی حتی آدرس کامل این جهنم را بلد نیستم، چرا حرف سحر را تایید کردم؟   حالا باید از نگهبانِ جهنم، آدرس کامل را بپرسم!   با یادآوری اتفاقی آدرس خانه‌ی قبلی ام، تمام نفرتی را که از امید داشتم و این مدت صرف تصادف او و بی پناهی خودم،

    ” – آها باشه ”   ” – چیزی لازم نداری؟ ”   گاهی نگرانی هایش مرا یاد عزیز خودم می اندازد، دوست عزیز تر از جانم، نیکای مهربانم..   انگشتانم را روی کیبورد به حرکت در می‌آوردم:   ” – نه ممنون   و بعد با یادآوری ماهیت کنکور و جزوه های بی شماری که ملزم به

        وارد خانه می‌شود و با حرص در یک مسیر مستقیم قدم برمی‌دارد و راه رفته را باز می‌گردد، چرا دیر کرده‌اند؟   چند باری از چشمی در، راهرو راه چک می‌‌کند، پس کجا مانده‌اند؟   صحنه های عجیبی در ذهنش شکل می‌گیرد، ناخودآگاه رهام و آلاله را در موقعیت های مختلف حین انجام کار های عاشقانه

      – چی پرسیده؟   – پرسیده خوبی یا نه.   چیزی نمی‌گوید و تغییر حالتش از چشم رهام پنهان نمی ماند، قلب این مرد هنوز هم به دخترک واکنش نشان می داد!   – خوش خوشانت شد؟   – زر نزن رهام، خوش خوشان چی؟   – باشه تو راست می‌گی.. حالشو بپرسم؟   – حال چیشو؟

      〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰 *چند ساعت قبل*   تنش توسط رهام به عقب هل داده می‌شود   – امید؟ چته؟ چی شده؟   رهام بازوهایش را می گیرد و کمی تکانش می‌ دهد:   – با توام! خوبی؟ چی شده؟   نگاهش را سرتاسر خانه می‌چرخاند، این چه اوضاعی‌ست؟ تقریبا تمام چیز‌های شکستنی خانه بر روی زمین به هزار تکه

  – منظورم اینه خبری از علاقه‌ش نیست، فقط داره رفتارای بد و زننده‌شو به خاطر میاره.. – مگه قبلا علاقه ای بود که برگرده؟ چون نزدیک ماشین شده‌ایم، سوالم بی جواب می‌ماند. – فکر‌ کنم خوابیده.. رهام زمزمه می‌کند و با باز کردن درب ماشین، کمکم می‌کند که روی صندلی برگردم.. با اینکه در را به آرامی می‌بندد، اما