================================   با بلند شدن صدای گوشیم، راه افتادم سمت اتاقم و گوشی رو از روی تختم برداشتم…   با دیدن شماره ی ناشناسی که روی صفحه گوشی افتاده بود، اخم هام کمی توی هم رفت…   با تردید دستم رو روی نوار سبز رنگ کشیدم و تماس رو وصل کردم…   گوشی رو بغل گوشم

      احساس کردم با این حرفش، یک وزنه ی هزارکیلویی روی شونه هام گذاشته شد…   دوباره اون احساس بد برگشت..چقدر از خودم بدم می اومد که داشتم موضوع به این مهمی رو ازش مخفی می کردم….   اما چاره ی دیگه ای هم نداشتم..سورن اگه می فهمید، همه چی زیادی بزرگ میشد…   سری تکون دادم و

        نفسم رو با درموندگی فوت کردم بیرون و چشم هام رو باز کردم و به سقف خیره شدم…   حتی نمی دونستم توی این موقعیت چه کاری درسته..   می ترسیدم کاری انجام ندم و بعد، از این سکوت و مخفی کاری پشیمون بشم…   کاش کسی بود تا بهم کمک کنه..   حتی جرات نکرده

      تن لرزونم از لحن و تهدیدش، بدتر به لرز افتاد و سعی کردم ضعفم رو نشون ندم: -هیچ غلطی نمیتونی بکنی..به یه تار موش اسیب بزنی چشممو به همه چی میبندم و خودم میکشمت کاوه..سوزن بشی تو انبار کاه بازم پیدات میکنم و اونوقت یه کابوسی برات میشم که زندگی گوهی الانت برات بشه ارزو……   دوباره

      از حرص زیاد خنده ام گرفت و زدم زیر خنده: -غلطی هم بوده تا حالا نکرده باشی؟..منو از چی میترسونی..تو کاری کردی من مرگ رو به زندگی ترجیح بدم..بالاتر از مرگ داریم؟!….   “نچ” غلیظی گفتم و خنده ام رو جمع کردم و با عصبانیت ادامه دادم: -نه نداریم..برو هر غلطی دلت میخواد بکن..   چشم هاش

        سرم رو روی سینه ش به تایید بالا و پایین کردم و سورن با خنده گفت: -واقعا لعنت بهش..گربه ی وقت نشناس..   دوباره خندیدم که صورتش رو تو گردنم فرو کرد و بوسه ش ایندفعه روی گردنم مهر شد و با ارامش چشم هاش رو بستم….   بوی تنش رو نفس کشیدم و دست هام

      تو حیاط از صدای قدم هام متوجه شد دنبالشم و سرش رو چرخوند و نگاهم کرد…   سری به تاسف تکون داد و به راهش ادامه داد..   قبل از اینکه در رو باز کنه، ایستاد تا بهش برسم و کنارش که رسیدم، لبخندی زد و گفت: -هوا سرده..چرا اومدی بیرون..   -اومدم خداحافظی کنم..تو که نه

        دست هام رو توی هم پیچیدم و اروم گفتم: -سورن باور کن به مامان هم گفتم که اصلا دوست ندارم به این موضوع فکر کنم..تازه تونستم از دست اون بی شرف نجات پیدا کنم..نمی خوام دوباره درگیر یه اتفاق تازه بشم…..   لبخنده تلخی زد و سرش رو تکون داد: -اینارو به من نه، باید به

        صندلی روبه روش رو عقب کشیدم و نشستم..   خیره نگاهش می کردم که اروم لقمه می گرفت و می خورد…   با صدای مامان سرم رو چرخوندم که تو درگاه اشپزخونه ایستاده بود و نگاهمون می کرد…   لبخندی زد و رو به سورن گفت: -سورن جان ببخشید من داروهامو خوردم خیلی خوابم گرفتم..امشب همینجا

    توی دلم خدا رو صدا زدم و رفتم سمت در ورودی..   وارد راهروی باریک جلوی در که شدم، در از بیرون باز شد و سورن با لبخندی به لب اومد داخل…   بی اراده من هم لبخند زدم و قدمی جلوتر رفتم و اروم گفتم: -سلام..خوبی؟..   در رو پشت سرش بست و چشمک بامزه ای زد

      لبم رو گزیدم و خجول و با عجله گفتم: -شما چی گفتین بهشون؟!..   -گفتم باید با خودت صحبت کنم..اونم گفت منتظر خبرمون میمونه…   با من من گفتم: -مامان..من..اخه من..فعلا..   دستش رو زیر چونه ام گذاشت و سرم رو بلند کرد و تو چشم هام خیره شد و گفت: -ما که این حرفارو با هم

    ================================   با حالی بد از اتاق زدم بیرون و رفتم توی سالن پیش مامان…   مشغول تماشای فیلم بود و چای میخورد..   کنارش نشستم و نگاهی بهم انداخت و دوباره برگشت سمت تلویزیون…   اما نمی دونم حالت صورتم چطور بود که دوباره برگشت و گفت: -چیه مامان؟!..   گوشیم رو توی دستم فشردم و با

      بوسه ش روی موهام نشست و اروم گفت: -چشم..ببخشید..   حرکتی به تنم دادم و وقتی متوجه شد میخوام ازش فاصله بگیرم، حلقه ی دست هاش رو شل کرد و اجازه داد کمی عقب برم….   سرم رو تو فاصله ی کوتاهی ازش نگه داشتم و گفتم: -از یه چیز دیگه هم ناراحتم..   لبخنده محوی زد

      بی حرف نگاهش رو توی چشم هاش چرخوند و جوابم رو نداد…   با تعجب صداش کردم: -سورن!..   دستش رو از موهام جدا کرد و اروم سرش رو خم کرد و پیشونیش رو به پیشونیم چسبوند…   نفس گرمش رو توی صورتم بیرون داد و پچ زد: -هرروز میومدم دیدنت..   از همون فاصله ی کم،

      چونه ام بیشتر لرزید و با بغض و مظلومانه لب زدم: -ببخشید..   نگاهش وا رفت و دستش پایین افتاد..   کلافه چنگی به موهاش زد و با حرص گفت: -بغض نکن..اینطوری حرف نزن..   قطره اشکی روی گونه ام فرو ریخت و تند تند گفتم: -اگه فکر میکنی قصد دروغ گفتن یا پنهان کاری داشتم، معذرت