با بغض خود لرزانش را سمت آشپزخانه می‌کشاند و اما کنار ورودی مجهز آشپزخانه سرگیجه می‌گیرد… نگاه پر از وحشتش کنار جزیره، روی زمین و سرامیک‌ها قفل می‌شود و مغزش سوت می‌کشد… عقی می‌زند و حین گذاشتن دستش روی لب‌های لرزانش، قدمی به عقب برمی‌دارد تا از تصاویر وحشتناکی که مانند فیلم مقابل چشمانش است فاصله
آلاله هق هق کنان دست و پا می‌زند… طاقت از کف داده و آن شب، با همان نحسی تمام توی ذهنش قد می‌کشد – نمی‌خوام… تو رو خدا ولم کن دارم سکته می‌کنم. امید با دندان‌هایی روی هم قفل شده دست پشت سرش می‌برد و لب‌هایش را به گوش دخترک می‌چسباند… توان مقابله با او
〰〰〰〰〰 – نمی‌خوایم برگردیم تهران؟! اصلان خان چند بار بهم زنگ زده! کام عمیقی از سیگارش می‌گیرد و روی عکس دخترک زوم می‌کند. تاپ مشکی رنگی به تن دارد و نیمی از موهایش را بالای سرش بسته است. موهای بلند و مشکی رنگش روی بازوها و شانه‌های عریانش ریخته و می‌خندد. خنده‌ای زیبا که دندان‌هایش را
گریه‌اش می‌گیرد، مرا رها می‌کند و مشتش را مقابل دهانش میگذارد – بهم می‌گن قدمم شومه، می‌گن هنوز به خونه‌ی شوهر نرفته سر شوهرش رو زیر آب کرده… بهم می‌گن قدمم نحسه آلا… با همان بغض بی‌پدر، به دیوار آجری حیاط می‌چسبم و آرامش ادامه می‌دهد – تو چیکار کردی باهامون آلا؟! با همان
با چندش چهره‌ام را جمع می‌کنم و دستش را پس می‌زنم – چطور می‌تونی اینقدر پست باشی؟! بادامی که من پس زدم را توی دهان خودش میگذارد و نفس عمیقی می‌کشد. – این همیشه یادت باشه که تو این دنیا آدم‌های پست موفق‌ترن. اگه درنده نباشی می‌درنت خوشگلم. نگاه آبی‌اش روی تک تک اعضای
انگار مغزش تازه دارد تجزیه و تحلیل می‌کند و کم کم به خودش می‌آید… دوباره سمت من می‌چرخد و با چشمانی گشاد شده و صدایی آرام می‌پرسد – تو تو این خونه چیکار می‌کنی آلا؟! قبل از اینکه منتظر جوابی از جانب من باشد سمت امیدی که با تفریح نگاهمان می‌کند، می‌چرخد. – توی عوضی
لبم را تر می‌کنم. – بیا معامله کنیم. نگاهش برق می‌زند و ابرو بالا می‌اندازد، انگار از جسارتی که خرجش می‌کنم، خوشش می‌آید.. – خب؟! دستم را بلند می‌کنم تا مقنعه ام را بالا بکشم که امر می‌کند – تکون نخور، حرفت رو بزن. بی‌تفاوت به تحکم صدای او و ترس بی‌اندازه‌ی خودم،
– این اتفاق هیچ وقت نمیوفته… نیشخند می‌زند و اما با همان جدیت، به صندلی روبرویی‌اش اشاره می‌کند. – بشین… سرتقانه سر بالا می‌اندازم و او پر از خشم تنش را خم می‌کند – دلت نی‌خواد خودم بیام و سوارت کنم که حرف آدم سرت نمی‌شه؟! قدمی به عقب برمی‌دارم و اما از پشت
〰〰〰〰 چند روزی بود هیچ اثری از شایگان نبود، از همان روزی که مرا دوباره کنار درِ مدرسه پیاده کرده بود انگار گم و گور شده بود. درست مثل همان ده روز بعد از آن شب… شاید هم رفته بود تا وحشتناک‌تر از قبل برگردد. رابطه‌ی بین ماجد و حسام کمی به هم خورده بود و من
حرف‌هایش را می‌شنوم، اما نمی‌فهمم. انگار به یک زبان ناشناخته صحبت می‌کند… تنها صدای آن شبش را می‌شنوم و ماهیچه‌ی رانم بین دست پر قدرتش فشرده می‌شود… – لال شدی چرا؟! به طور وحشتناکی آرام است… به طور ترسناکی با آرامش حرف می‌زند و نفس‌هایش اما شبیه خرناس گرگی زخمی است. – خ… خواهش…
– من نگفتم میام، تو خودت بریدی و دوختی. ابرو بالا می‌اندازد – زبونت دراز شده! لبم را تر می‌کنم و روی صندلی‌های راحت و نرم ماشین جابه‌جا می‌شوم. – چی می‌خوای از من؟! تکیه می‌دهد و نگاه وحشی‌اش برای بار چندم اندامم را رسد می‌کند، از نگاه‌هایش بیزارم. – می‌خوام یه
انگشت اشاره‌اش را تهدید وارانه سمتم می‌گیرد و از بین دندان‌های کیپ شده‌اش می‌غرد – فقط بفهمم دروغ گفتی مثل اون دفعه، نه به ننه‌ت رحم می‌کنم نه به خودت… سیاه و کبودت می‌کنم آلا… حرفی نمی‌زنم و او با همان مقدار خشم از اتاقم بیرون می‌زند. زانوان سست شده‌ام تحلیل می‌روند و همانجا، روی زمین
در ماشینش را که باز می‌کند، ناخودآگاه قدمی به عقب برمی‌دارم و او با خشونت به داخل ماشین اشاره می‌کند – بشین می‌گم… سومین باری که بگم اینقدر ملایم نیستما. موافقت نمی‌کنم، از او و تنها بودن با او حتی توی ماشین وحشت دارم. سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم و او با عصبانیت
صدای غرشش این بار هیچ شباهتی به صدای قبل ندارد… به جای خونسردی و بی‌تفاوتی انگار خروار خروار خشم توی صدایش جریان دارد. – تو اگه جرأت داری از خونه‌ت بیا بیرون ببین جلوی چشم همسایه‌های فضولتون چطوری رسوای عالم و آدمت می‌کنم بچه… تهدیدش نفسم را می‌برد و اما حرفی نمی‌زنم… گوشی بین انگشتانم فشرده
سرم را بالا و پایین می‌کنم و دلم می‌خواهد کنار حنا روی صندلی عقب بنشینم، دورترین نقطه به حسام. ولی حسام در شاگرد را باز کی‌کند و با چشم و ابرو اشاره می‌کند سوار شوم. روی صندلی جای می‌گیرم و حنا تنش را از بین صندلی‌ها جلو می‌کشد – سلام زن‌داداش. لبخند دست و پا