_ اینقده غذای بیرون خوردم که حالم از هر چی رستوران و بیرون بر و آشپزخونه ست بهم میخوره….     با صداش از فکر و خیال بیرون میام….     _ همیشه اینقده سحرخیزی…     ساعت دوازده و نیمه ظهره و میدونم که طعنه میزنه…البته به شوخی……

      _ من…من تو رو مثل اونا نمیبینم…ولی خب…خب راستش یه چیزایی رو هم هیچوقت نمیتونم فراموش کنم…   سرم بالا میاد و خیره میشم تو چشمهای ناراحتش….جز واقعیت چیزی رو به زبون نیاوردم…     مگه میشه یادم بره چطور به زور کشوندم رو تخت و با…

      با یادآوری موبایل و وسایل خودم میچرخم طرفش و میگم: میدونی وسایل من کجاست؟…       با یه نیم نگاه میگه: کدوم وسایل….   _ موبایلم….کوله م…   _ حتما خونست دیگه…الان میریم مطمعن میشیم….     به یاد خونش و بلاهایی که تو اون خونه…

    انگار که خواب باشم و این حرف ها رو هم تو خواب بشنوم…..     بهم گفت عزیزدلم!….   اونم بارمان!…   به خودم میام و با گذاشتن دستهام رو سینش عقب میکشم…..     حالم رو نمیفهمم اصلا….   هم ناراحتم، هم از حرفایی که تو بیداری…

    _ خب…خدا رو شکر شکستگی بینی تو عکس نمیبینم…   _ ولی آخه خیلی درد داره….   همزمان که سمت میزش میره میگه: ضربه دیده دیگه…     _ آخه نمیتونمم خوب نفس بکشم….     برگه ای که به احتمال زیاد داروهام هست رو طرفم میگیره و…

    صدای زنگ موبایلم بلند میشه….   بارمان لعنتی…..لعنت به خودت و خونت…       نفسای حال بهم زنش کنار گوشم و فشاری که با دستش به شکمم میاره باعث میشه محتویات معدم به سمت دهنم هجوم بیاره…   میخوام نفسم بکشم ولی دستی که رو دهنمه بهم…

      نگاه سعید بهم میفته و با لبخند مزخرفی سمتم میاد….   کوله م رو محکم تو بغلم میگیرم و میخوام عقب برم ولی دیوار سفت پشت سرم بهم میگه جایی برا عقب رفتن ندارم….   یه نگاه به پسری که ازم دفاع کرده و حالا میدونم یاشار…

      با دیدن دونه های برف راهی که به سمت سرویس کشیده میشد رو به طرف پنجره کج کردم….       نگاهم به زمین سفید و یه دست میفته و هینی از خوشحالی میکشم و غرق میشم تو عالم بچگی هام…..وقتی تو حیاط آدم برفی درست میکردم…

    صدای زنگ ایفون مانع از حرف زدنش میشه….     پوف کلافه ای میکشه و از جاش بلند میشه….       استرس اینکه باز یکی از رستایی ها باشه و بخواد آوار شه رو سرم باعث میشه با دلهره و نگرانی از رو مبل پاشم….    …

      چندین بار شمارش رو میگیره و وقتی میبینه جواب نمیده برمیگرده و رو به روم میشینه…     با اخم های در هم شروع میکنه به تایپ کردن….     از ته دلم خوش حال میشم ولی برا اینکه خیلی بهش رو ندم میگم: چیکار میکنی؟…  …

      با چنان خشم و تعجبی بهم خیره ست که تو دلم هزار بار خودمو لعنت میفرستم برا اینجا اومدن و موندنم…..     وارد میشه و درو پشت سرش محکم میبنده….     از صدای بلندش تو جام میپرم و به بارمانی نگاه میکنم که با شنیدن…

        این مدت بیشتر از اینکه زیر سقف خونه باشم در به در و آواره ی خیابونا و پارک ها بودم…     تا چند وقت پیش میشد یه جوری تحمل کرد ولی الان واقعا سخته…..هوا بیش از حد سرد شده و بیرون موندن و خوابیدن تو…

      من هیچوقت دنبال پول نبودم…فقط و فقط دنبال خانواده م بودم….خانواده ای که دوسشون داشته باشم و دوسم داشته باشن….ولی وقتی  که پیداشون کردم هیچی نصیبم نشد…برا همین هم میخواستم حق خودمو و مادرم رو با هم ازشون بگیرم….دیگه خبر نداشتم اصن حقی وجود نداره که اینهمه…

    فاصله ای بینمون نیست و به‌ شدت معذب میشم و جمع و جورتر میشینم…   همیشه از بخاری و بویی که ازش تو اتاق ماشین میپیچه متنفرم…..   الانم حالت تهوع میاد سراغم و کم مونده همین کیک و آبمیوه ای هم که خوردم رو بالا میارم….  …

        میخوام از این فرصت استفاده کنم و تا حواسشون به من نیست بیصدا بزنم بیرون که پدرش با همون خشم و عصبانیت میچرخه طرفم…..       دایی….   رابطه ی من و این آقا الان به هر چیزی شباهت داره جز دایی و خواهر زاده….…