با اینکه حس کردم داره دنبالم میاد و هرلحظه ممکنه بهم برسه.. از سرعتم کم نکردم و همینکه از پله ها بالا رفتم دوییدم سمت در حیاط..

چون با این عصبانیتی که توی وجودش بود و مطمئناً وقتی بهت و تعجبش از بین می رفت بیشترم می شد.. تلافی این کارم و سرم درمی آورد و من.. نمی خواستم به اون نقطه برسم.

واسه همین با خیال راحت از اینکه با اون لباس نمی تونه تو خیابون دنبالم راه بیفته.. بی اهمیت به حال بد خودم و ضعفی که تو جونم حس می کردم.. تا جایی که در توان داشتم دوییدم به سمت سر کوچه و همونجا.. سوار اولین ماشینی که برام نگه داشت شدم..

خیالم که راحت شد.. نفس لرزونم و بیرون فرستادم و سرم و به سمت خونه اش برگردوندم.. میران با همون لباسا وسط کوچه وایستاده بود و داشت خیره و مستقیم نگاهم می کرد.. یه نگاهی که حتی از همین فاصله هم می تونستم شدت ناباوریش و.. حس کنم!

*

– خانوم کاشانی.. حواست کجاست شمــــا؟ ای بابا!

با شرمندگی نگاهم و از چهره عصبی و کلافه سمیع گرفتم و زل زدم به زمین.. در طول امروز سومین بار بود که سفارش مشتری و اشتباه ثبت کردم.

دو بار اول راضی شدن صبر کنن تا دوباره سفارش جدیدشون آماده بشه.. ولی این آخری انقدر بد قلق بود که فوری بهش برخورد و بلند شد رفت.

الآنم.. برعکس همیشه که سمیع با گیرهای بیخود کار کردن و برامون سخت می کرد.. بهش حق می دادم بخواد اینجوری عصبی بشه و یه بار جلوی بقیه.. یه بارم اینجا تو اتاقش سرم داد بزنه.

– این چندمین باره که تو یه هفته گذشته همچین اشتباهی می کنی.. اگه دیگه دوست نداری کار کردن تو اینجا رو خب استعفا بده برو.. ما که به خاطر پارتی دوست پسرت دستمون بسته اس وگرنه تو همون دومین اشتباه باید اخراج می شدی. من تا حالا تو پرسنلم همچین آدم بی انضباط و بی مسئولیتی نداشتم.

چشمام و محکم بستم و هیچ حرف دیگه ای جز «ببخشید» به زبونم نیومد. نمی دونستم باید چی بگم و چی کار کنم.. دست خودمم نبود این اشتباها.. کدوم یکی از این پرسنل اگه تو زندگی الآن من بود و این لحظه های پر اضطراب و سپری می کردن می تونستن درست و حسابی کار کنن..

اگه به حقوقش احتیاج نداشتم.. استعفا می دادم و هم سمیع و از شر خودم خلاص می کردم و هم از اینهمه تحقیر و توبیخ شدن تو محیط کارم نجات پیدا می کردم.

ولی وسط اینهمه دلمشغولی و درگیری های فکری.. پیدا کردن یه کار دیگه با حقوق خوب.. معضلی بود که تحت هیچ شرایطی نمی خواستم و نمی تونستم که بهش فکر کنم.

– آخه ببخشید که نشد جواب.. اینکه هربار به خودت اجازه بدی هر گندی و بزنی و بعدش خیالت راحت باشه که با یه ببخشید سر و تهش هم میاد اینجا کار راه نمی افته که.

– بله.. حق با شماست ولی.. من این روزا یه کم درگیری فکری دارم.. درست می شه.. قول می دم.. اینجوری نمی مونه. قول می دم دیگه اشتباه نکنم.. ضرر و زیان این اشتباهایی که تو این مدت کردم هم.. از حقوقم کم کنید.

– معلومه که کم می کنم.. من خودمم باید بابت همه چیز به یکی دیگه جواب پس بدم. پس لطفاً خودت پای اشتباهای خودت وایستا و مجازاتشم ببین تا بفهمی تکرار کردنشون بیشتر از همه به ضرر خودت تموم می شه.

نفس عمیقی کشیدم و با صدای لرزون و لحن ناامیدم لب زدم:

– چشم!

– برگرد سر کارت.

با سر پایین افتاده از اتاقش زدم بیرون و به این فکر کردم که چرا بیخودی قول دادم؟ من مگه قرار بود زندگیم روی خوش ببینه و این روزای جهنمیم به همین زودیا تموم بشه که قول بهتر شدن همه چیز و دادم؟

تا وقتی میران تو زندگیم بود.. این استرس و حال بد.. از من جدا نمی شد. درست مثل همین ساعت هایی که داشتم با بدبختی سپری می کردم.

بعد از کاری که صبح می خواستم باهاش بکنم و فرار کردنم از دستش.. فکر کردم زودتر از اینا یه خودی نشون بده با زنگ زدن یا حتی پیام دادن.

ولی هیچ خبری ازش نبود و همین باعث می شد هر ثانیه ای که می گذره.. به حجم بیش از حد زیاد شده استرسم.. اضافه بشه.

میران آدمِ ساکت نشستن در برابر این کار من نبود.. میران آدم حق دادن و کوتاه اومدن نبود.. میران آدم گذشت و فداکاری نبود و مطمئنم تنها چیزی که تو اون اتفاق نمی دید.. پشیمون شدن لحظه آخرم بود و بیشتر.. همون نیت و قصد اصلیم بود که براش اهمیت داشت و باقی برنامه ها و حرکاتش و طبق همون می چید.