سست شدن و بی وزنی سراب را که حس کرد، کمی عقب کشید. موهای نرم و مخملی اش را به بازی گرفت و دست روی قفسه سینه ی سراب گذاشت.

قلبش بی امان میزد، درست مانند قلب خودش…

_ همیشه تو آرومم میکردی، امروز من آرومت میکنم…

مژه های خیس سراب را بوسید و دستانش را به لبه ی تاپش رساند. نگاه لرزان سراب به چشمانش افتاد و سری به نفی تکان داد.

_ این… درست نیست حامی… تو داری به اون دختر خیان…

لبهایش را بی حرکت روی لبهای سراب گذاشت. کوتاه اما مسخ کننده…

_ ششش، هیچی نگو سراب هیچی…

آروم بشیم، حرف میزنیم.

سراب لب گزید و نگاه دو دو زنش را پایین انداخت. همزمان دستانش را بالا برد و حامی لبخند به لب، تاپ را از تنش بیرون کشید.

دستانش را به کمر سراب رساند و خیره در چشمان نمدارش پچ زد:

_ قربون چشمای سرخت بره حامی.

من تلخیِ لیموی خودمو ترجیح میدم به شیرینی عسلای دورم…

چشمان سراب میرفت که دوباره پر شود اما حامی با حرکت دیوانه کننده ی انگشتانش، این اجازه را به او نداد.

به نرمی بندهای لباس زیرش را حرکت داد و با افتادنش کنار پایشان، خم شد و خط سینه اش را بوسه ای عمیق زد.

دستش را حرکت داد و جایی نزدیک پایین تنه اش از حرکت ایستاد.

سراب با همین لمس های کوتاه هم از خود بیخود شده بود و نفسش یکی در میان بیرون میزد.

روی پایین تنه اش را نوازش کرد و خیره به چشمان لرزان سراب کسب اجازه کرد.

_ اجازه میدی همه ات رو داشته باشم؟

سراب آرام پلک بست و سرش را روی شانه ی حامی گذاشت. اجازه داده بود، به روش خودش!

دست حامی از مرز شلوارش گذشت و لاله ی گوشش را به دندان گرفت.

_ عزیزدلم… از من خجالت نکش…

سر روی بازویش گذاشته و حین کشیدن خط های کج و معوج روی سینه اش، به تمام حرف هایش گوش سپرد.

حامی تمام ماجرا را برایش تعریف کرد و از اجباری بودن این ازدواج گفت. سراب بینی اش را به سینه ی حامی چسباند و عمیق بو کشید.

_ چرا بهم نگفتی؟

چشمان بسته اش را باز کرد و دست میان موهایش برد. سرش را عقب کشید و تکخندی زد.

_ نکن دختر قلقلکم میاد.

واسه همین حالِت نگفتم، نمیخواستم اذیت شی.

فکر کردم چند ماه دیگه که تمومه، بیخود اعصابتو بهم نریزم.

سراب لب برچید و آب دهانش را با صدا بلعید.

_ اگه تموم نشه چی؟

حامی با انگشت شست و اشاره چشمانش را مالید و همانجا نگهشان داشت.

_ میشه… باید بشه.

سراب لب زیرینش را به دندان گرفت و خودش را بالاتر کشید. ته ریش های زبرش را نوازش کرد و مغموم پچ زد:

_ شاید راست میگه حامی…

حامی از گوشه ی چشم نگاهش کرد، نگاهی نامطمئن…

قبول کردن شروطش توسط نگار، خودش را هم به شک انداخته بود.

تردیدش را برای خودش نگه داشت و سر سراب را میان بازوانش محبوس کرد.

نگاه کردن در چشمانش و گفتن حرفهایی که خودش هم بهشان اطمینان نداشت، برایش سخت بود.

_ من از خودم مطمئنم، دستمم بهش نخورده.

سراب در آغوشش جمع شد و سرگردان نالید:

_ ولی شرطتو قبول کرده، اگه…

حامی نیم خیز شد و سر سنگین شده اش را تکانی داد. دست دراز کرد و شلوارش را چنگ زد.

سراب را رها کرد و حین پوشیدن شلوارش غرید:

_ تموم این چند ماه میخوای مغز منو با اما و اگرات بگا بدی؟

میگم تموم شده بدون قضیه رو، تو باز حرف خودتو میزنی.

سراب سینه هایش را با کف دست پوشاند و جمع شده در خود زمزمه کرد:

_ فقط میخوام تکلیفمو بدونم.

نگاه جدی حامی را روی خود حس کرد و سر پایین انداخت.

_ تکلیفت منم، فقط من!

هر چی ام بشه تکلیف تو فقط منم.

بدون خداحافظی از خانه ی سراب بیرون زد. به او حق میداد که نگران آینده ی رابطه شان باشد.

اما چرا هیچکس به او حق نمیداد؟

طلبکار بودن همه ی آدمهای دورش، عصبی اش میکرد. تنها کسی که زندگی اش بیشتر از بقیه تباه میشد حامی بود و همه از او شاکی بودند!

پیچ کوچه را با احتیاط رد کرد و سمت خیابان رفت. با دیدن مادرش و نگار که از رو به رو می آمدند اخمی کرد.

خدا هم سر ناسازگاری داشت انگار!

_ دمت گرم مشتی، تو دیگه ولمون کن تو این اوضاع.

حاج خانم با دیدنش لبخند پت و پهنی زد و دست نگار را گرفت. حین کشیدن نگار، سمت حامی پا تند کرد.

حامی بی تفاوت و بدون ایستادن، دستی در هوا تکان داد و پشت سر هم گفت:

_ سلام، کار دارم، خدافظ!

از کنارشان که گذشت حاج خانم وا رفت و نگار پوزخندی زد. نقشه ها داشت برای این پسرک از خود راضی!

_ وا مادر، فلفل کردن مگه توت؟!

وایسا کارت دارم.

حامی در چند قدمیشان ایستاد و دست به کمر زد.

_ کار دارم مامان.

واسه کارای شمام نه وقت دارم و نه حوصله.

شما ببر عروستو تو محل بچرخون همه ببینن، هر چند ملیحه خانم قبلا زحمتشو کشیده!

حاج خانم چادرش را زیر بغلش زد و نگاه برزخی اش را به حامی دوخت.

_ یالا راه بیفت، با ما میای خونه!

نگار که نگاه آتشین حامی را روی خود دید، پشت چشمی نازک کرد و برای شعله ور کردن آتش خشمش، دست روی شکمش گذاشت!

_ مادر جون من نمیتونم خیلی سرپا وایستم، میشه بریم؟

چشم غره ی حاج خانم، حامی را وادار به برگشت کرد. بازوی نگار را گرفت و مادرانه نوازشش کرد.

_ بریم مادر، خدا منو مرگ بده که اصلا حواسم به تو نبود.

بیا این خریدا رو از دست زنت بگیر، مثل چوب خشک وانستا اونجا!