بعد از اینکه صبح با تحت فشار قرار دادنش مجبورش کردم یه کم جیغ و داد کنه تا خفه نشه و بعد زدم از خونه بیرون.. انتظار داشتم وقتی پام و دوباره اینجا می ذارم با خرابی های وحشتناک تری مواجه بشم!
عجیب بود که امروز حتی رغبت نکردم با دوربین هایی که خیلی وقت بود تو گوشه و کنار برای روز مبادا نصب کرده بودم وضعیت خونه رو چک کنم.
شاید به خاطر همون حسی بود که مدام من و از کنکاش کردن تو درست و غلط بودن کارم منع می کرد و نمی ذاشت بیخودی درگیر بشم.
به هر حال همین امروز یه چیزایی بین ما از بین رفت و من اگه همین الآن هم از کارم پشیمون می شدم.. بازم دیگه نمی تونستیم بشیم همون درین و میران چند ماه گذشته.
پس چه بهتر که حداقل به هدف اصلیم برسم.. یا چه بهتر که.. درین و با این دلیل و بهونه.. حتی شده با زور و تهدید پیش خودم نگه دارم!
خواستم برگردم و برم بالا که یه لحظه.. با دیدن چند تا لکه خون روی اون پیراهن سفید جرواجر شده.. برگشتم و کنارش روی پاهام نشستم!
خون از کجا ریخته بود؟ بعید می دونستم خونریزی داشته باشه. دیشب همه چیز بیش از اندازه نرمال و ملایم پیش رفت و می شد گفت.. شاید برای اولین بار تا این حد خودم و توی یه رابطه کنترل کردم که هیچ آسیبی بهش نرسونم.. چیزی که شاید تو رابطه های بعدی لحاظ نمی شد!
ولی حالا.. این لکه های خون و کنارش.. چند تا تارمویی که پخش و پلا روی زمین افتاده بود.. نشون می داد قبل از من.. خودش به خودش آسیب زده!
با این فکر سریع بلند شدم و رفتم تو اتاقم و خودم و انداختم روی تختی که دیشب شاهد اولین رابطه من با کسی بود که داشت اولین تجربه زندگیش و پشت سر می ذاشت.
دروغ چرا.. این برای منم اولین تجربه بود! چون تا حالا دختری تو زندگیم نبوده که قبل از من.. با کس دیگه ای سکس نداشته باشه و این مسئله.. با اینکه از قبل می دونستمش ولی حین رابطه خیلی اذیتم کرد و خود درین بود که با آرامش ذاتیش.. کاری کرد بتونم خودم و کنترل کنم!
این که نمی دونست دردم چیه.. نمی دونست یه غم عمیق و حتی یه درد جزئی وسط سینه ام حس کردم از فکر کردن به این همه رذل بودن که می خواستم بهترین تجربه زندگی یه دختر ساده و مهربون و.. به معنای واقعی زهرمارش کنم.. جوری که طعم تلخش تا ابد تو ذهنش موندگار بشه.. اذیتم می کرد!

ولی دیگه کاری بود که شده.. تو مسیری که داشتم می رفتم.. دنده عقب گرفتن ممنوع بود پس.. چه بهتر که اصلاً فکر این گزینه هم از سرم بیرون کنم!
گوشیم و برداشتم و همونطور که رو تخت ولو بودم صفحه چتم با درین و باز کردم.. پیامی که چند ساعت پیش فرستاده بودم و دیده بود.. ولی تا همین لحظه هیچ جوابی نداده بود.
یه لحظه خواستم بیخیالش بشم و بذارم تا خودش و با هر روشی که می تونه آروم کنه.. ولی نه.. نباید این توهم براش به وجود می اومد که من به همین راحتی بیخیالش می شم.
برنامه های زیادی براش داشتم که هنوز خیلیاش مونده بود پس.. چه بهتر که از همین الآن بفهمه طرف حسابش واقعاً کیه و بیخودی امیدوار نشه به مهر و عطوفت من.
واسه همین خواستم پیام بدم که همون موقع گوشیم زنگ خورد.. دیدن اسم و شماره «رسام یاسینی» اخمام تو هم فرو رفت..
معمولاً صحبت خاصی با هم نداشتیم که بخواد به مکالمه تلفنی اونم این وقت شب کشیده بشه.. منم حال و حوصله حرف زدن با کسی رو نداشتم.
ولی.. یه لحظه یاد این موضوع افتادم که این آدم.. یه جورایی رئیس درین محسوب می شه و شاید این زنگ زدنش.. بی ربط نباشه به اون آدم.
امروز جمعه بود و سر کار نمی رفت.. با این حال بازم یه نگرانی ریز ته دلم حس می کردم که جواب دادم:
– بله؟
– الو؟ میران سلام.. رسامم!
– سلام.. خوبی؟ چه عجب یاد ما کردی!
با این حرف خواستم بی خیال احوالپرسی بشه و زود بره سر اصل مطلب که گفت:
– والا یه کم نگران شدم.. گفتم زنگ بزنم حالت و بپرسم. مشکلی که نیست؟
– نه.. چه مشکلی؟ چی شده مگه؟
– هیچی دیروز پیش مسئول رستوران هتل بودم.. خانومتم اومد اونجا.. مرخصی می خواست. گفت مثل اینکه نتونسته تو رو پیدا کنه و حال خودشم اصلاً رو به راه نبود. منم گفتم می تونه بره.. دیگه درگیری داشتم نتونستم پیگیری کنم.. الآن یادم افتاد گفتم زنگ بزنم بهت ببینم خدای نکرده مشکلی پیش نیومده باشه.
دهنم چند بار واسه به زبون آوردن یه حرفی باز شد و بعد دوباره بستمش چون.. حال اون لحظه ام اصلاً جوری نبود که بتونم چیزی بگم در جواب این تصویری که با حرفای رسام جلوی چشمم جون گرفت.

تصویر اون دختر رنگ پریده با چشمای نگران که یه روز کامل نتونسته از دوست پسرش خبر بگیره و حالا به زمین و زمان رو انداخته تا کارش و راه بندازن.
آخرش چی نصیبش شد؟ هیچی.. خیلی راحت تر از چیزی که فکر می کرد فهمید ترحم بر پلنگ تیز دندان.. ستمکاری بود بر گوسفندان!
– خوبی دیگه؟
با صدای رسام به خودم اومدم و نفس حبس مونده ام و یه ضرب بیرون فرستادم.
– آره.. آره خوبم مشکلی نیست. یه کم سردرد داشتم.. با مسکن قوی خوابیده بودم.
– آهان.. خب پس خدا رو شکر.. خوشحال شدم..
– منم همینطور..
– به خانومت سلام برسون!
– حتماً!
تماس و که قطع کردم دیگه فرصتی رو برای فکر کردن و به غلیان انداختن حس دلسوزیم تلف نکردم و مستقیم رفتم تو صفحه چتم با درین.. به هر حال نگرانیش بابت حالم و خودم اون شب دیدم و چیزی نبود که ازش تعجب کنم.. فقط نمی فهمیدم این سوزشی که بعد از حرفای رسام وسط سینه ام حس می کردم واسه چیه!
«درین؟ چرا جوابم و نمیدی؟»
انگار منتظر یه واکنش دیگه از من بود که خیلی سریع سین کرد.. ولی بازم جوابی ازش نگرفتم که نوشتم:
«فکر می کردم پسرا بعد از اولین سکسشون سرد می شن و دیگه دختره رو تحویل نمی گیرن. حالا واسه من برعکس شد. اینم شانسه ما داریم؟!»
پیام بعدی هم سین خورد و بی جواب موند و اینبار.. از راهی وارد شدم که می دونستم حتماً یه واکنشی بهش نشون میده:
«آخه بدتم نیومد که بگم باب میل نبودم. صداهای پر از لذتت هنوز تو گوشمه. اگه یادت رفته یه چیزی دارم نشونت بدم و یادت بیارما.. حواست هست؟»
بالاخره بعد از چند لحظه.. در حال تایپ شد و یه کم بعد پیاماش پشت سر هم رسید:
«حالم ازت بهم می خوره… برو بمیر… حرومزاده!»
اخمام تو هم فرو رفت.. نه از حرفی که بهم زد و خب.. حقم بود! از اینکه مگه چقدر عصبانی و خشمگینه که همچین حرفی برای اولین بار به زبونش اومده؟!
من که هنوز.. کاری باهاش نکرده بودم!
«اوه اوه بی ادب شدیا! گفتم وحشی دوست دارم.. ولی نه دیگه تا این حد! بی ادبی کنی منم بی ادبی می کنما!»
هیچ وقت علاقه ای به استفاده از ایموجی نداشتم و برعکس.. از اینکه درین توی پیام هاش زیادی از ایموجی استفاده می کرد کلافه می شدم. ولی حالا خودم مشتاق بودم که این حس و حال و با چند تا شکلک خنده در ادامه حرفام براش شدیدتر کنم.