سپس صدای خنده‌ی ریز لاله و بوسه‌ها…

نرفتم، داخل نرفتم که خلوتشان را بهم نزنم، بی صدا به سمت اتاق برگشتم و ترجیح دادم، با دهان خشک و تشنه بخوابم.

این روزها خواب تنها رفیقم بود گویا، البته خالی از لطف نماند، کیمیا روزانه می‌امد، از گفت‌وگوهایش با وحید برایم میگفت.

با اینکه برایش خوشحال بودم، اما حتی مثل قبل نمیتوانستم خوشحالی‌ام را ابراز کنم. حتی در دل کمی به او غبطه میخوردم، زندگی بدی نشده‌است؟

زیادی بی انصاف، شاید هم شانس من بد بوده؟ نه نبوده…قباد بد نیست، قباد خوب است، زیادی خوب…اون سال‌ها از من دفاع کرد.

سالها مثابل خانواده‌اش برای من ایستاد و کمتر از گل به من نگفت، نمیتوانم بگویم بد بود، نمیتوانم این اتفاقات چند ماه اخیر را مقصر کنم برای بد بودن قباد.

خودم هم سهل انگاری کردم، اعتماد نکردم، گول خوردم و قبادم را دستی دستی فروختم…

چشمانم گرم خواب شد و مابقی افکارم ماند برای روز بعد. چشم که باز کردم افتاب روی پنجره افتاده بود و مثل هر روز سر و صداهایی از قبیل آماده شدن قباد برای سرکار رفتن شنیده میشد.

بدنم حسی نداشت، توانایی تکان خوردن نداشتم، حسی میگفت باز هم بخواب، خواب زیادی لذتبخش بود، همه چیز را فراموش میکردی و عجیب خوب بود!

همان هم شد، چشمانم دوباره گرم خواب شد و دفعه‌ی بعد که چشم گشودم بخاطر تقه‌هایی بود که به در میخورد. تقه‌های بلند و سریع و پشت سر هم‌.

_ حورا، حورااا…بیداری؟ باز کن درو…

نگرانم کرد، از جا پریده به سمت در رفتم. صدای پچ پچ‌ها میان صدای کیمیایی که داشت برای باز کردن در التماسم میکرد در را باز کنم:

_ حوراجون، تو رو خدا، اگه بیداری باز کن…یا حداقل جواب بده…

در را گشوده متعجب خیره‌یشان شدم. کیمیا جلوی در بود و قباد پشت سرش…مادرش و لاله هم آنطرف‌تر…

شوکه پرسیدم:

_ چیشده؟

کیمیا با چشمان خیس بغلم کرده و قباد با خشم غرید:

_ چرا درو قفل کردی؟ چه غلطی داشتی میکردی؟ هااان؟

گیج بودم، خواب بودن من مگر چقدر سنگین بود؟ کیمیا با همان حال بدش به سمت برادرش چرخید و با گریه نالید:

_ ولش کن داداش، نمیبینیش‌‌…بسه دیگه چقدر ازارش میدین!

بغضی که به گلویم چنگ زد را نادیده گرفتم و رو به قباد گفتم:

_ خواب بودم، نفهمیدم چیشده، معذرت میخوام…اگه، اگه نگرانتون کردم…

قباد با خشم خواست حرف دیگری بزند که لاله بازویش را گرفته با ملایمت گفت:

_ عشقم، گفت که خواب بوده، چرا انقدر سختش کردین…

سپس نگاهی به من کرده گفت:

_ عزیزم خب درو نبند مگه تو این خونه غریبه هست؟ همه به هم محرمیم دیگه، مگه نه؟

هیچ نگفتم، بغض اجازه نداد، برای اتفاقی که خودم در ان دخیل نبودم هم باید مواخذه میشدم!

کیمیا من را داخل کشید و در را بست، روی تخت نشاندم و به ارامی لب زد:

_ واقعا خواب بودی؟ ساعت دو ظهره حورا، چقدر مگه ادم میخوابه؟

حرفی نزدم، فقط دوباره دراز کشیدم. کنارم لبه‌ی تخت نشست و دستم را گرفت:

_ چرا داری اینکارو با خودت میکنی؟ جای اینکه نشون بدی چقدر قوی‌ای و نیازی به کسی نداری، اینجوری خودتو ازار میدی؟

چشم بسته به ارامی لب زدم:

_ برام مهم نیست، خوابو هم دوسدارم، صبح تا شب که بیکارم…فقط خواب برام میمونه!

بازویم را گرفته تکانم داد، ناچارا چشم گشودم، نگاهش سرشار از نگرانی بود:

_ چیزی شده کیمیا؟

حرصی نفسی کشید و گفت:

_ دیوونه‌ای یا چی؟ چرا اینطوری میکنی کیمیا؟ چطوری میتونی این همه بخوابی؟ بخدا خوب نیست برات قربونت بشم…

کلافه رو گرفتم و خواستم باز هم بخوابم که دستم را کشید:

_ حورا، اینکه از دیشب به اون زودی خوابیده باشی، تا الان که از ظهر هم گذشته، طبیعی نیست…نظرت چیه بریم پیش روانشنـ…

دستش را پس زده غریدم:

_ مگه دیوونه‌م؟ چیزیم نیست کیمیا، فقط خسته‌م، دلم از دنیا گرفته، همین…وقتی میخوابم اروم میشم!

دستانش را به نشانه تسلیم بالا اورد:

_ خیله خب، ببخشید…هرجور راحتی!

کلافه نفس عمیقی کشیدم، پاهایم را روی تخت جمع کردم، او هم بیشتر نزدیک شد و با لبخند گفت:

_ حورا…وحید به داداشم گفته!

لبخندی روی لبم نشست، بالاخره بعد از این چند روز یک خبر خوب شنیدم:

_ خب؟ چی گفته؟

با همان ذوقی که سعی داشت پنهانش کند گفت:

_ قرار خاستگاری رو گذاشتن،فرداشب میان، خیلی ذوق دارم، اما جلو داداشم خجالت میکشم!

با لبخند دستانش را گرفتم:

_ خوشحالم برات کیمیا، سعی کن خوشبخت باشی، نذار چیزی بینتون قرار بگیره…مطمئنم وحید لیاقتشو داره…