آرنج هایم را روی زمین فشردم و با جک کردنشان تنم را کمی بالا کشیدم.
چشمان از حدقه بیرون زده ام را به صورت وحشتناکش دوختم و نالان و با درد پچ زدم:
_ داری چیکار میکنی؟ بس کن عامر…
لگدی به ساق پایم کوبید و دست به کمر بالای سرم ایستاد.
_ پاشو پاشو وایستا، خودتو نزن به موش مردگی!
با ترس و وحشت به ساق پایم زل زدم و خشکم زده بود. داشت کتکم میزد؟!
چرا تعجب کرده بودم؟ او که قبلا هم همین کار را کرده بود، چه چیز این وضعیت برایم عجیب بود؟!
صدای مظلوم و آرامی در سرم پیچید و با ناامیدی محض زمزمه کرد:
_ چون دیگه انتظار این کارو ازش نداری…
لگد دیگری را اینبار محکم تر از قبلی به همان جا کوبید و فریاد دیوانه وارش خانه را لرزاند و گوش هایم سوت کشید.
_ پاشو وایستا کثافت، پاشو تا قلم این پاتم مثل اون یکی خرد نکردم!
خم شد و با حلقه کردن دستش دور گلویم خودش تن سستم را بلند کرد. مقابلش ایستاده بودم اما فقط با کمک خودش، اگر رهایم میکرد سقوط میکردم.
آنقدر همه چیز یکدفعه ای شده و برایم عجیب بود که کاملا قفل کرده بودم.
نمیفهمیدم چه خبر است و فقط ترس و وحشتی بی نهایت را زیر پوست تنم حس میکردم.
_ من اینهمه بدبختی نکشیدم که هر وقت عشقت کشید برگردی پیش اون بابای پفیوزت.
تنت میخاره؟ دلت واسه درد کشیدن زیر دستش تنگ شده؟
به خودم بگو دردتو، دستم اندازه ی اون حرومی سنگین نیست یا فکر کردی بلد نیستم کتکت بزنم، ها؟!
«ها» ی آخرش را در صورتم فریاد زد و محکم تکانم داد که اشکم چکید و لرزان پچ زدم:
_ بودنم اذیتت میکرد…
اذیت نکن بچمو😭😭😭😭
«غرق جنون»
#پارت_۲۵۰
لبهای لرزانم را روی هم فشردم و سرم روی گردنم شل شد. من شکسته شدن قلب خودم را به جان خریدم و رفتم تا او بیش از این آسیب نبیند…
مستحق این رفتار نبودم، به خدا که نبودم…
_ من دلم میخواد اذیت شم، میخوام انقدر نزدیکم باشی که هر لحظه ی زندگیمو عذاب بکشم… به تو چه که کاسه ی داغ تر از آش شدی؟!
صدایش بلند بود، داشت فریاد میزد اما عجز و سردرگمی را در صدایش تشخیص میدادم.
_ چرا رفتی عامر؟
با سوال بی مقدمه ام، شل شدن دستانش را از دور گردنم حس کردم و غیر ارادی دستانم را بلند کرده و پهلویش را لمس کردم.
هق زنان جلو رفتم و سرم را روی سینه اش گذاشتم و باز هم این منِ بی پناه به اویِ دیوانه پناه برده بودم.
شاید هم خودم دیوانه بودم که بعد از هر بار تحقیر و لگدمال شدنم توسط او بیشتر محتاجش میشدم…
_ اگه این عذابو دوست داری چرا رفتی؟
نفس های سنگین شده و کشدارش را روی سرم خالی میکرد و انگار جوابی برای سوالم نداشت.
دستانم با دلتنگی جلوتر رفتند و روی کمرش را چنگ زدم. تا جای ممکن خودم را به تن نبض گرفته اش چسباندم و هق هقم شدت گرفت.
_ چرا تنهام گذاشتی؟
تپش های نامنظم قلبش برایم حکم سمفونی آرام بخشی را داشت که دست نوازش شده بود روی تمام درد و رنج هایم.
کمی در همان حالت ماندیم و انگار او هم به این آرامشی که حسش میکردم محتاج بود که تکان نمیخورد.
اما درست همان لحظه که این فکر داشت به سرعت در سرم رشد میکرد، کاری کرد که تمام معادلاتم را به هم ریخت.
دستانم را با حرص از دور خودش باز کرد و دریای سرخ نگاهش را با تمام نفرتش به چشمانم دوخت.
_ انقدر نچسب به من، حالمو به هم میزنی… بفهم احمق!
«غرق جنون»
#پارت_۲۵۱
دستان در هوا مانده ام را به هم رساندم و له شده زیر بار تحقیر حرف هایش، انگشتانم را به هم فشردم.
به جواب سوالم نرسیده بودم و حالا علاوه بر دلتنگی، حقارت را هم با بند بند تنم حس میکردم.
بینی ام را بالا کشیدم و با ترس از موجود غیر قابل پیش بینی مقابلم، آرام و لرزان پچ زدم:
_ اگه… انقدر… از من… بدت میاد، چرا… نمیذاری برم؟ بذار هر دومون خلاص شیم…
مشت محکمی به شیشه ی پنجره کوبید که شیشه با صدای وحشتناکی خرد شد.
چندین متر در جایم پریدم و چشمان وق زده ام را به خرده شیشه های روی زمینِ زیر پایش دوختم.
نگران از زخم شدن پایش قلبم تند میزد که غرید:
_ انقدر از من سوال نپرس من هیچی نمیدونم.
بشین زندگیتو کن با منم کاری نداشته باش…
داد و هوارهایش را کرد، بکن و نکن هایش را هم گفت و به قصد رفتن در را گشود که هول زده جلو رفتم.
_ کجا میری؟ دوباره تنهام نذار… عامر… عامــــر؟
جیغم از سر وحشت بود، من نمیخواستم دیگر طعم تلخ و زهرمارِ آن لحظات عذاب آورِ تنهایی را بچشم.
حتی یک روز دیگر هم طاقت تنها ماندن در این خانه را نداشتم، چرا نمیفهمید که من به بودنش محتاجم؟
چرا حال دلم را نمیفهمید؟
سمتم برگشت و انگشت اشاره اش را تهدیدوار سمتم گرفت.
_ به تو هیچ ربطی نداره، گفتم بهم کار نداشته باش… زبون آدمیزاد حالیت نمیشه؟
مریضی؟ دیوونه ای؟ مثل بچه ی آدم بشین زندگیتو کن دیگه، چی کم داری که آروم و قرار نداری؟
بی قرار و پریشان دست میان موهایم بردم و هقی زدم.
_ تو رو…
دیوونه شده باوان