چقدر غیر قابل پیش بینی بود این دختر!
حالا خودم بودم که با کمال میل او را از خودم راندم!
با صورتی جمع شده از درد دست روی سینه ام گذاشتم و چه دندان های تیزی داشت!
_ چته وحشی؟ گوشتمو کندی!
صدایم از درد بالا رفته بود. دستپاچه از روی مبل بلند شد و چند قدمی فاصله گرفت.
_ خودت چته؟ این کارا یعنی چی؟
مگه هزار بار نگفتی بچم که دنیا بیاد باید گورمو گم کنم؟
الان که دیگه بچه ای در کار نیست، منم میخوام گورمو گم کنم…
حق نداری جلومو بگیری، فهمیدی؟
دکمه های بالای پیراهنم را باز کردم و به جای دندان های لعنتی اش زل زدم.
نمیدانم چرا اما حس میکردم نزدیک شدنم به او، به همش ریخته بود.
شاید دست و پای دلش کنار عامرِ مهربان سست میشد و او این را نمیخواست.
برزخی نگاهش کردم و سری به تاسف تکان دادم.
_ مگه سگی که گاز میگیری؟ عین آدم دارم باهات رفتار میکنم خوشت نمیاد؟
بغ کرده سر بالا انداخت و شروع به عقب رفتن کرد.
_ هیچی ازت نمیخوام، فقط برو تو اتاقت و بخواب…
صبح که پاشی از شرم خلاص شدی، فقط همین یه کارو برام انجام بده…
سرم سمت پایین خم شد و نگاهم را به فرش دوختم. کلافه بودم و سردرگم…
حرفی برای زدن نداشتم که او را ترغیب به ماندن کند زیرا هنوز خودم هم نمیدانستم چرا میخواهمش…
تنها راهی که داشتم استفاده از زور بود، مانند سابق…
راهی که قبلا رویش جواب میداد!
مشتم را سمتش نشانه رفتم و دندان های به هم چفت شده ام را برایش تیز کردم.
_ انقدر واسه من برم برم نکن باوان، میزنم جفت پاهاتو قلم میکنم که تو حسرت یه قدم راه رفتن بمونی.
جمع کن این مسخره بازیتو، حوصلمو سر بردی!
«غرق جنون»
#پارت_۲۹۵
چانه اش لرزید و مردمک چشمانش دو دو زد. انتظار که نداشت رهایش کنم؟!
_ تو نمیتونی منو اینجا نگه داری، بهت گفتم… فقط باید منو بکشی که اینجا بمونم، فهمیدی؟
لبخندی یک وری زدم و با سرگیجه سمت در رفتم. کلیدی که همیشه داخل قفل بود را چرخاندم و در که قفل شد، مقابل نگاه ملتمسش کلید را داخل جیبم سر دادم.
_ لازم باشه این کارم میکنم، به وقتش!
انگار عقل از سرش پریده باشد، بی هوا سمت در رفت و شروع کرد با مشت هایش به شیشه های در کوبیدن.
رفتن سمت مرگ انقدر برایش مهم بود؟
صدایش را پس سرش انداخت و جیغ و دادش در سکوت شب به آسمان رفت.
_ بذار برم، بیا این درو باز کن، میخوام برم، چی از جونم میخوای؟
میخوام از این خراب شده برم… میخوام بــــرم…
بیا این در لعنتی رو باز کـــن…
یک قدمی که با او فاصله داشتم را با یک جهش بلند پر کردم و انگشتانم دور یقه اش مشت شدند.
او را از در فاصله دادم و حالا مقصد مشت هایش سینه ام بود.
_ چرا دیوونه بازی درمیاری نصفه شبی؟ آروم بگیر ببینم، جفتک ننداز دارم باهات زر میزنم.
دستانش را مهار کردم و سردرد و سرگیجه ام هر لحظه شدیدتر میشد.
درد حتی داشت ذهنم را هم به یغما میبرد و خدا میدانست کی من هم کنترلم را از دست دهم.
_ نمیتونم تو خونه ای بمونم که بچم توش مرده، بفهـــم…
چشمم به هر جا میفته فقط خون میبینم…
بذار برم عامر… توروخدا بذار برم…
مثل ابر بهار اشک میریخت و صدای گرفته اش به زحمت به گوشم میرسید.
نفسش، جانش داشت بالا می آمد و کوتاه بیا نبود.
مطمئن بودم دلیلش فقط همان موضوع نیست، دردش را میدانستم.
دستانم را دور صورتش قاب کردم و سرش را بالا کشیدم.
_ مشکلت با خونست؟ عوضش میکنم…
عامر خان چه کارا که نمیکنن😏😂
«غرق جنون»
#پارت_۲۹۶
هاج و واج نگاهش را بین چشمانم چرخاند. زبانش بند آمده بود و حتی در خوش بینانه ترین حالت هم تصورش را نمیکرد برای بودنش از خانه ای که تنها یادگار پدر و مادرم است، بگذرم.
دیگر بهانه ای نداشت و باید باخت را قبول میکرد. اما سمج تر از این حرف ها بود.
کمی من و من کرد و چند باری بینی اش را بالا کشید. برای جور کردن بهانه ای جدید زمان میخرید.
_ تو… تو… نمیفهمی… نمیشه… نمیتونم…
باید برم، دیگه نمیشه اینجا بمونم، نمیشه…
نگاه تار شده ام را به صورت خیسش دوختم و پوزخندی زدم.
اصرار بیخودش داشت کفری ام میکرد!
_ تو نمیفهمی!
تو بگی ف من تا فرحزاد رفتم و برگشتم احمق.
بذارم بری خونه ی اون بابای الدنگت که جونتو بگیره؟ که بتونی بری پیش بچت؟
عقل تو سرت نیست؟ هــا؟
ابروهایش به فرق سرش چسبیدند و چشمان پر آبش تا آخرین حد ممکن گشاد شد.
من یکی مانند خودش را بزرگ کرده بودم، برای فهمیدن قصد و نیتشان فقط یک نگاه کافی بود.
نگاهش همه چیز را لو میداد و او باور نمیکرد نیت احمقانه اش را فهمیده باشم.
_ نه… نخیر… کی گفته اصلا؟ فقط میخوام برم خونمون، میخوام… از جایی که بچمو یادم میندازه دور شم…
سرش را محکم تکان داد و دستانم را پس زد. دست زیر بینی اش کشید و هق میزد اما در همان وضعیت هم برایم قلدری میکرد.
منی که چیزی برای از دست دادن نداشتم را با آبرو تهدید میکرد، خوش خیال!
_ نذاری برم انقدر جیغ میزنم که آبروت بره، واسه خودت دردسر نخر…
مسئولیت من دیگه با تو نیست…
