چند دقیقه ای در همان حالت بودند که زنگ در به صدا درآمد. چشمان سراب از حدقه بیرون زد و حامی بی حوصله دستش را از روی چشمانش برداشت.

_ منتظر کسی بودی؟

سراب با غیظ چشم غره ای سمتش رفت و با حرص طعنه زد:

_ مهمون ناخونده مثل تو زیاده!

اخم های حامی در هم شد. یعنی مردان دیگری هم به این خانه رفت و آمد داشتند؟!

در جایش نیم خیز شد و طلبکار گفت:

_ مهمون ناخونده غلط کرده با تو!

با پیچیدن دوباره ی صدای زنگ در خانه، سراب به یکباره یاد ملیحه خانم افتاد و از جا پرید.

دستپاچه سمت حامی رفت و هول دستش را گرفت.

_ پاشو که بدبخت شدم پاشو…

نمی دانست چرا کسانی که به خانه ی سراب می آمدند برایش مهم شده بود! دستش را به ضرب از دست سراب بیرون کشید و نیشخندی زد:

_ برو بیارش تو شازده رو، باهاش آشنا میشیم!

سراب آشفته پلک هایش را روی هم فشرد و پچ پچ کنان غر زد:

_ شازده کیه بابا؟ ملیحه خانمه اومده پی سفارشش، پاشو تا طبل رسواییمو دست نگرفته.

ملیحه خانم، حکم اخبار بی بی سی را در محل داشت. حامی هم از شنیدن نامش دستپاچه شد و از شدت هول شدن به خنده افتاد.

_ این بی بی سی اد روزی که من اینجام باید بیاد پی سفارشش؟! کرمتو شکر خدا!

از حالت نق زدنش، لبخندی روی لب سراب نشست که از چشم حامی دور نماند. خیره به لبخند پر استرسش که زیادی دل چسب بود از جا بلند شد.

حیف که لبخند زیبایش چند ثانیه بیشتر طول نکشید، وگرنه تا قیام قیامت بدون پلک زدن خیره اش میماند!

دنبال سراب به داخل حیاط کشیده شد. سراب حین هل دادنش سمت حمام، بلند خطاب به ملیحه خانم گفت:

_ اومدم، اومدم!

حامی را داخل حمام چپاند و انگشت اشاره اش را مقابل دهانش گذاشت.

_ هیس، جیکت در نیاد که ملیحه خانم رسوامون میکنه، باشه؟

حامی لبهایش را داخل دهانش کشید و در حالی که دلش قهقهه زدن میخواست، خنده اش را به زور خورد و با لحنی بامزه و بچگانه گفت:

_ باشه خاله!

خوب حوصله ای داشت که در این اوضاع مسخره بازی میکرد. سراب چشم غره ای نثارش کرد و زیر لب غر زد:

_ پوکیدم که گوله ی نمک!

در را بست و وقتی قامت حامی را از پشت شیشه دید، کف هر دو دستش را روی سرش کوبید. خدا عاقبتش را بخیر میکرد امروز!

در را باز کرد و دستش را به شانه ی حامی رساند. قد نبود که! فشاری به شانه اش وارد کرد.

_ بشین از تو شیشه معلومی، خدا لعنتت کنه قلبم داره تو دهنم میزنه.

چقدر هول شدگی سراب در نظرش بامزه می آمد. گاه میترسید و گاه تهدید میکرد، گاه شوخی میکرد و گاه جدی میشد، آن وسط ها چند باری هم فحشش داده بود!

برای بار ششم بود یا هفتم که زنگ زده میشد. سراب در را از پشت قفل کرد و سمت در دوید. از استرس نفس نفس میزد.

در را بی معطلی باز کرد و اولین چیزی که به چشمش خورد، اخم های درهم ملیحه خانم بود. لبخند نیم بندی زد و گفت:

_ سلام ملیحه خانم، ببخشید پشت در موندین. بفرمایین.

ملیحه خانم گره روسری اش را محکم کرد و بد خلق گفت:

_ میومدی حالا! زیر پام علف سبز شد که دختر جون.

سراب را کنار زد و وارد خانه شد. مشکوک نگاهی به اطراف انداخت و پرسید:

_ چرا نفس نفس میزنی؟ کسی خونه است؟

قلب سراب از حرکت ایستاد و آب دهانش در گلویش پرید. سرفه کنان جواب داد:

_ خونه بهم ریخته بود داشتم مرتبش میکردم، ببخشید تو رو خدا.

نزدیک حمام شدند و سراب نفس کشیدن را از یاد برد. ملیحه خانم مو را از ماست بیرون میکشید. هر چه ذکر بلد بود زیر لب خواند تا این ماجرا ختم به خیر شود.

_ وا خوبه گفته بودم میام، وقت دیگه ای نبود تا خونتو مرتب کنی؟ یکم مشتری مداری ام خوب چیزیه والا!

لحن طلبکار و شاکی ملیحه خانم لجش را درآورد، اما زبان به دهان گرفت و خودش را دعوت به صبر کرد.

_ بله حق با شماست، بفرمایین داخل!

دست خودش بود دست می انداخت و گیس های ملیحه خانم را تک به تک میکند!

از کنار حمام که گذشتند نفس راحتی کشید. پشت سر ملیحه خانم وارد خانه شد و بدون فوت وقت سفارشش را بیرون کشید.

پیراهن مجلسی سبز رنگی که هیچ به پوست گندمگونش نمی آمد! پیراهن را به کمک سراب تن زد و بعد از در آوردن هزاران ایراد از هر سمتش، راضی به رفتن شد!

سراب مدام در دل غر میزد و در واقعیت جز لبخندی پر حرص، چیزی برای ارائه نداشت.

ملیحه خانم را با سلام و صلوات راهی کرد و در را بست. به دیوار کنار در تکیه زد و نفس حبس شده اش را بیرون داد.

با صدای کوبیده شدن در و به دنبالش صدای معترض حامی، سمت حمام پا تند کرد.

_ بیا باز کن درو خفه شدم، هی با تواما، هوی!

دلش میخواست دق و دلی اش را سر حامی خالی کند. اگر او نبود اصلا به چنین وضعی نمی افتاد. به اندازه ی تمام عمرش استرس کشیده بود.

در را باز کرد و دهان گشود تا هر چه لایقش بود بارش کند اما با دیدن چیزی که دست حامی بود، رنگ از رخش پرید!

حامی آن تکه پارچه ی سرخ رنگ را بالا گرفته و در هوا تاب میداد. قیافه ی سکته ای سراب را دید و با شیطنت گفت:

_ این شورت توئه سراب؟!