در همان حالت نگاهش را دور تا دور اتاقش چرخاند. اندک وسایلی که داشت را بسته بود.

دایره ی سیاه رنگی که وسط موکت بود را دید و تلخندی زد. با این حجم از خونی که آن شب از دست داد، زنده ماندنش معجزه بود.

تیشرت سعید را بالا زد و پانسمان را از روی زخمش برداشت. زخمی که خوب شده بود، بخیه هایش جذب شده بود و دیگر نمیشد نامش را زخم گذاشت!

فقط خودش میدانست که تمام آه و ناله هایش مقابل حامی، نمایشی بود!

انگشتانش را روی پستی بلندی هایی که یادگار آن شب بود کشید.

_ تا دم مرگ رفتم ولی می ارزید به داشتن حامی.

چهار دست و پا سمت ساک کهنه اش رفت. لباس هایش را عوض کرد و لباس های سعید را با چشم غره ای که نثارشان کرد، گوشه ای انداخت.

سراغ میز و چرخ خیاطی اش رفت و دستی رویشان کشید.

_ داشتین از شرم خلاص میشدینا، ولی کور خوندین!

موهایش را دم اسبی بالای سرش بست و کش و قوسی به تنش داد.

_ مثل اینکه فعلا موندگار شدیم.

قبل از هر کاری موکت خونی را جمع کرد و داخل حیاط انداخت. با سطل آب و دستمال به جان کف سیمانی خانه افتاد.

تا جایی که میشد خون را از کف زمین پاک کرد و فرش کوچکش را وسط خانه انداخت.

تک تک لوازمش را باز کرد و تا آخر شب مشغول تمیز کاری و چیدن وسایل شد.

با تمام شدن کارها، کتری را پر از آب کرد و روی گاز گذاشت. آبی به دست و صورتش زد و متکایی وسط خانه انداخت.

با آخیش کشیده ای که گفت، سرش را روی متکا گذاشت و چشم بست. جانش در آمد اما بالاخره کارهایش تمام شد.

سراغ گوشی اش رفت و قبل از هر کاری، پیامی برای شخصی فرستاد.

_ یه چادر مشکی برام بیار، مثل همون قبلی!

_ چیکار کردی؟ دو دقیقه نمیشه ولت کرد؟

صدای حامی را در نزدیکی اش شنید و دستپاچه جیغ کوتاهی زد. نیم خیز شد و دست روی قلب نا آرامش گذاشت.

_ وای حامی، سکته کردم…

به اخم های درهمش زل زد و پوفی کرد.

_ عادت کردی عین دزدا بیای تو؟

حامی کنارش نشست و تاپ چسبانش را بالا زد. از ندیدن پانسمان روی زخم، با غیظ و حرص توپید:

_ این چه وضعیه؟ همیشه باید یکی بالاسرت باشه و بهت امر و نهی کنه؟ بچه ای مگه؟

سراب لبخند محوی زد و کامل نشست. سرش را روی شانه اش کج کرد و با لحن لوس و پر نازی پچ زد:

_ انقدر غر نزن دیگه، دلم برات تنگ شده بود.

حامی بی توجه به جمله ی آخرش، ضربه ی آرامی به سرش زد و به دنبال پلاستیک داروها در اتاق چشم چرخاند.

_ غر نزنم که تو با خیال راحت خودتو به گا بدی؟ کو اون داروها؟

اد همین امروز خونه داریت گل کرد؟

من آخرش اون چیزی که توته و نمیذاره بتمرگی یه جا رو پیدا میکنم!

سراب ریز خندید و دستش را روی صورت حامی گذاشت. مشغول نوازشش شد و آرام لب جنباند.

_ خوبم من، خیلی داری بزرگش میکنی.

حامی از حرص نفس کشداری کشید و پره های بینی اش باز و بسته شد. صدایش را نازک کرد و ادای سراب را درآورد.

_ وای حامی میسوزه نکن آتیش گرفتم!

سراب پقی زیر خنده زد که حامی بینی اش را میان انگشتانش فشرد.

_ نخند ببینم، کم حرص بده منو.

وامیستادی من خبر مرگم میومدم خودم همه کارا رو میکردم، چیزیت بشه چیکار کنم؟

سراب نوچی کرد و لب گزید، چشمانش را مظلوم کرد و خیره به حامی گفت:

_ یه چیزی میگم دعوام نکنیا!

خوب شدم، اصلا هم درد ندارم، فقط چون تو هی لوسم میکردی و نازمو میخریدی…

لبش را جلو داد و آرام پلک زد.

_خودمو برات لوس میکردم!

حامی بهت زده نگاهش را بین چشمان خندان سراب جا به جا کرد و آرام سری تکان داد.

_ الان داری اینا رو جدی میگی؟!

سراب لب زیرینش را به دندان گرفت و سری به تایید تکان داد. حامی پوکر فیس نگاهش کرد.

_ من جونم در میرفت هر بار ناله میکردی، عجب وزه ای هستی تو!

منِ خرو بگو چقدر نگرانت بودم.

دلخور دست سراب را پس زد و دستی به صورتش کشید. نفسش را با صدا بیرون داد که سراب از بازویش آویزان شد.

_ ببخشید… آخه تا حالا کسی نبوده که نگرانم شه، خوشم میومد بهم توجه میکردی.

حامی سری به تاسف تکان داد.

_ هیچی نگو که فعلا از دستت شکارم.

سراب دهان کجی کرده و بلند شد.

_ نگاه جنبه نداری بهت راستشو بگم!

_ طلبکارم هستی؟ روی هر چی آدم پررو و دغل بازه سفید کردی تو دختر!

سراب با خنده در کتری را برداشت و با دیدن قل قل کردن آب، معنادار گفت:

_ نوچ نوچ الان از اینکه مراقب همه کست بودی ناراحتی؟!

چای میخوری؟

حامی متکا را زیر دستش گذاشت و توجهش به گوشی سراب جلب شد. برش داشت و دکمه ی کنارش را زد.

_ بیشتر دلم میخواد تو رو بخورم، اما فعلا چای برای شروع خوبه!

از اینکه گوشی اش مانند بقیه رمز نداشت، لبخندی روی لبانش نشست. صفحه ی پیامی که باز بود را خواند.

_ رو دل نکنی یه وقت آقا حامی!

ابرویی بالا انداخت و خیره به اندام بی نظیر سراب که همان بار اول هم باعث شد کنترلش را از دست دهد پچ زد:

_ چادر میخوای؟ میگفتی من برات میگرفتم.

سراب یک دفعه ای و هول شده سمتش برگشت و با دیدن گوشی در دست حامی، اوهوم آرامی گفت.

_ چیزه، این دوستم خیاط چادره همیشه چادرامو از اون میگیرم.

بدون چادرم که نمیتونستم برم سراغش، گفتم خودش برام بفرسته!